zondag 27 februari 2011

"Ik verloog me"

Poeh he. Het weekend zit er weer bijna op. Ik verlang best naar een rústig weekend. Een weekend zonder gedoe. Nog 2,5 week en dan gaan we verhuizen. Ik zeg 'gaan', want ik zie bouwvertraging niet zo zitten. Is nu ook nog geen reden voor hoor, maar toch. Anderzijds is het ook wel fijn om toch iets van bloed, zweet en tranen in het huis te hebben zitten. Dat maakt het toch eigener. Al dacht ik daar gisteren - na het helpen met stucen van de slaapkamers - wel anders over. Wat ben ik blij dat ik een 'zittend' vak heb geleerd ;-)) Wel diep respect voor mijn broer(tje). Die verreweg het meest heeft gedaan. Deed ik een derde van een muurtje, deed hij de rest. En trok hij het deel wat ik gedaan had ook nog even strak. En 'spoelde' hij de muur na. En mijn zus. Die blijft ook maar gaan.
We hebben best meters gemaakt. Vierkante meters. Maar ik ben blij dat er morgen een 'echte' stucadoor komt om de rest af te maken. Moeten jullie straks maar beoordelen of je kunt zien wie welke kamer heeft gedaan ;-))

Verder gaat het hier redelijk. Patrick krabbelt op na weer een kuurtje chemo. Vandaag is hij vooral heel moe. En omdat Jasmijn en Thijmen een griepje hebben (onwijze spierpijn en dan vanaf 4.00 uur kots opruimen. Soms is het moederschap best heftig!), is hij huiverig dat hij het ook krijgt. Zijn weerstand is zo beperkt, dat het vrijwel niet te ontlopen is. Maar spugen is geen prettig vooruitzicht, helemaal niet vanwege de pijn in zijn rug... Ook hij is toe aan rust. Nog 3 weken en dan zitten we in ons eigen koninkrijkje. Want dat wordt het wel. Heb zo'n zin om er te gaan wonen...

Hmmm. Het is een ander stukje geworden dan gedacht. En gezien de titel. Zie zal ik dus nog maar even toelichten. Het is er eentje uit 'de mooiste uitspraken van Jasmijn'.
'Verloog?' vroeg ik dus maar.
Ja, zei Jasmijn. Dat is verlegen van gister.
Ik probeerde nog uit te leggen dat 'verlegen' geen werkwoord is. En dat je zegt ik ben/was verlegen. Maar dat ging er niet in bij Jasmijn. Anyway., Blijkbaar was ze gister dus even verlegen ;-)

dinsdag 22 februari 2011

Vandaag laatste dag chemo

Hier gaat het redelijk. Zeker aangezien het de laatste dag is van weer een chemokuur. Het eten van Patrick (haha, jullie snappen wel wat ik bedoel ;-))blijft een beetje tobben. Meer dan een paar boterhammetjes verspreid over de dag blijven meestal niet binnen. Dat is niet zo goed natuurlijk... Wel goed dat hij blijft proberen om te eten. De laatste dagen is hij weer een stuk vermoeider, maar ja, ook dat hangt direct samen met de kuur. Hij houdt in ieder geval wel iets meer rust, waardoor hij zijn grenzen beter bewaakt. Ik merk ook wel dat hij meer tot rust komt, dat zal voor een groot deel te maken hebben met de warme temperatuur in de flat, maar ook aan het ontbreken van een trap. Zoals hij zelf zegt, kan hij zijn energie maar 1x uitgeven. En een trap is best een heftige, dus het is mooi dat we die nu even niet hebben.

Ook de kindjes komen wat meer tot rust. Op de crèche zeiden ze vandaag al dat de 'oude' Thijmen weer helemaal terug is. Dat zal komen doordat ze meer 'thuis' zijn in het huis van oma Margriet. En doordat de ergste drukte rondom de verhuizing voorbij is.

Jasmijn is vandaag een nachtje logeren bij Lynn. Grappig om te zien dat Thijmen zo geniet van de exclusieve aandacht. Eerst wilde hij al in haar kinderstoel zitten en daarna wilde hij in haar bed gaan slapen. En hij keek er heel baldadig bij. Best cute. Al mist hij zijn grote zus wel. De terugreis in de auto, met het lege kinderstoeltje naast zich, bleef hij maar naar haar stoeltje kijken. Lief. Een nachtje uit logeren is lekker, maar gewoon weer 'thuis' met zijn allen is toch ook wel heel fijn!!

woensdag 16 februari 2011

Tja. Hoe gaat het?

We zijn inmiddels weer een paar dagen, een tweede tijdelijke verhuizing (naar Castricum), uitstel van de chemoronde 3 verder en een achtergevel armer. Dus om nou te zeggen dat het iets minder hectisch/onrustig gaat... Toch gaat het zoals het gaat; oké-momenten afgewisseld met niet-oké-momenten. En Jasmijn lijkt in het huis van oma Margriet wel iets meer tot rust te komen. Ze heeft het er in ieder geval iets minder over dat ze zo verdrietig is omdat haar papa ziek is.

Eerst maar even over de gevel. De plaatjes spreken voor zich denk ik ;-). Het is work in progress, maar er worden wel flinke meters gemaakt!


En dan maar even over het uitstel van de chemo.
Het is maar met een paar daagjes. En dan eigenlijk alleen ten opzichte van de vervroeging naar aanleiding van de mri-uitslag. Maar het is druk geweest, met de mega-behang-afkrabsessie, de ziekenhuisbezoeken en de overgang van de Middenweg naar Castricum. En dat heeft zo zijn weerslag op Patrick. Hij verdraag momenteel eten niet tot nauwelijks. En gaat het even wel goed, dan spuugt hij het er een uur later toch weer uit. We hebben dus besloten dat hij eerst even tot rust moet komen voordat hij weer met een nieuwe kuur begint. Om nou weer 5 dagen chemo op een lege maag te doen, dat is eigenlijk geen optie. Het is niet zo dat hij met zijn 61 kg nog veel reserves heeft. Maar een paar daagjes uitstel dus. Vooralsnog geen afstel.

donderdag 10 februari 2011

Jasmijn is verdrietig

Gister waren we voor de controle van Patrick's oog naar de VU (tumor zag er rustig uit, hij is niet groter geworden en het vocht achter de tumor wordt minder. Dat gaat dus de goede kant op). Aangezien we een beetje aan de late kant waren, en de weg voor de VU open ligt, stapte Patrick alvast uit. Dit toch grote schrik van Jasmijn. Ze was helemaal in tranen en half in paniek. 'Ik wil mijn papa!'. In het ziekenhuis aangekomen wilde ze ook niet naar de opvang (met een waanzinnige skelterbaan, dus dat zegt wel wat). Daarna was ze naar een verjaardagsfeestje, dus we dachten dat dat het was.

Maar vanmorgen was Jasmijn weer heel verdrietig en moest ze erg huilen. 'Ik ben verdrietig omdat mijn papa ziek is. Ik wil niet dat hij naar het ziekenhuis gaat. Papa, ben je vanavond dan wel weer thuis?' Na Patrick een extra knuffel gegeven te hebben, zijn we naar de crèche gegaan. Ook daar aangekomen was het weer tranen met tuiten omdat Patrick ziek is. En vanavond, toen we thuiswaren, rende ze gelijk naar Patrick en vroeg ze of hij beter was.
J: ik ben verdrietig omdat je ziek bent
P: ik ook, maar ik vind het wel heel lief dat je daarom verdrietig bent
J: ben je blij omdat ik verdrietig ben?
P: nee natuurlijk niet. Je bent gewoon lief
Daarop gaf Jasmijn Patrick een kersenpittenkussentje omdat ze weet dat dat aangenaam voelt als hij veel pijn heeft. Een heel lief gebaar dus.
J: sommige mensen die ziek zijn, gaan dood. Ga jij dood?
J: Oude mensen gaan dood. En jouw papa is ook dood, toch?
P: ja, dat is zo.

Moeilijk hoor, en ook wel confronterend. Want we kunnen natuulijk niet beloven dat Patrick beter wordt. Of dat het nog lang duurt voordat hij dood gaat. En sneu dat ze er zo mee bezig is. Dat komt toch omdat we weer wat vaker in het ziekenhuis zitten. En door de chemo waardoor Patrick zich bij vlagen natuurlijk wel slecht voelt.

Resultaten mri

Vandaag in het ziekenhuis geweest. Voor de uitslag van de mri. En om te kijken hoe het met het bloedbeeld is voor de volgende chemo. Gedeeltelijk goed nieuws: het bloedbeeld is goed en ook de leverwaardes ontwikkelen zich positief. En voor het eerst in maanden: een daling van de calcitonine-waardes. Niets staat in de weg om volgende week weer te beginnen met de chemo. Dus dat komt er weer aan, ergens volgende week.

Het mindere nieuws: de mri was redelijk ontluisterend. De rugwervels zijn allemaal wel heel erg aangetast. In 2 wervels zitten gaten en een derde is sterk aangetast. Met inderdaad een zenuwbeklemming op een van de wervels. Dat is dus de reden van de pijn. Balen, want als enige oplossing werd een operatie aangedragen. Al schatte de arts de kans op herstel heel laag in. Plus dat dat ook heel erg ten koste zou gaan van de stabiliteit van de rug. Hopelijk doet de chemo wat, want anders is het een beetje wachten op óf uitval óf botbreuken. Hoe dan ook niet de bedoeling.
Duidelijk is in ieder geval dat Patrick Thijmen écht niet meer mag tillen. Niet eens een pak melk. Gewoon niets. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. En hij moet gaan sporten; zwemmen. Om de rug sterker te maken. Dus dat gaan we maar doen. Zullen de kindjes wel helemaal te gek vinden...

maandag 7 februari 2011

Van droomhuis tot bouwval...


Oh nee, het is natuurlijk andersom ;-)

Wonderlijk om te zien hoe snel slopen gaat. Wonderlijk, maar ook gaaf. Vandaag zijn ze bezig geweest om het klaar te maken voor het heien morgen. Dus: vlonders en tegels weg. En ook de nieuwe maten afgezet. Gaaf om te zien hoeveel er bij komt!

Patrick is vandaag alleen naar Koog geweest. Ik was werken. En het was goed te doen. Op weg naar het Muiderpoort station is hij zelfs nog even naar de kapper geweest. Hij voelt wel aan zijn benen dat hij iets teveel gelopen heeft, maar dat mag de pret niet drukken. Het was lekker om weer even buiten te zijn. En fijn dat het kon qua pijn! Woensdag weer even naar de VU voor een controle van het oog en dan donderdag naar Utrecht voor de uitslag van de MRI. Spannend...

vrijdag 4 februari 2011

Nog niet goed, wel beter

Na een hectisch weekje, hoor ik Patrick net aan de telefoon zeggen dat het 'niet goed, maar wel iets beter' gaat. Moe en misselijk. Maar de hevige pijnen in met name zijn linker heup/been zijn weer dragelijk. En ook het borstbeen voelt weer iets aangenamer. Gaf Patrick de pijn afgelopen zondag nog een 9 (op 1-10 waarbij 10 de meest erge pijn is die je je voor kunt stellen), is het terug naar 7, soms 8. Maar gister zat hij even heel stil op de bank en toen was het terug naar 4. Totdat hij wer ging staan. Maar toch, even was het heel okay. Morgen toch maar even naar Utrecht voor een MRI. Het zal fijn zijn om te zien hoe het met de beknelde zenuw is (of eigenlijk met de tumor(en) die erop drukt/drukken.)

Verder hebben we een weekje van notarisbezoeken en rondleidingen achter de rug. En oh ja, ik heb ook weer gewerkt (zaaaaalig die rust na al het verhuisgedoe ;-)). Maandag het oude huis verkocht. Dinsdag het nieuwe huis gekocht (met een fraaie bos bloemen en een goede fles champagne die de bank bij de notaris had laten bezorgen => hebben we ze in ieder geval goed het gevoel gegeven dat het echt te lang duurde, wat ook zo was natuurlijk!). En gelijk het eerste bezoek ontvangen: Saskia en mijn ouders. Woensdag voor het eerst met de kindjes naar het nieuwe huis geweest. Dat was super leuk. Jasmijn dook gelijk de tuin in en heeft daar best lang gespeeld. Kijk, dat is nou heleaal de bedoeling!!! En wederom veel bezoek gehad: Annechien & Eef (Chien: je bent het skipak vergeten! moet ik het meenemen naar Amsterdam??), Inge en Vicky & co, Loes & Lynn, Hans en Jordy (aannemers) en Syb. Leuk hoor. Hans en Jordy hadden de koevoet bij zich, en gebruikten die ook. Tot groot ongenoegen van Jasmijn. En Thijmen probeerde alleen maar alles bij elkaar te vegen (wat natuurlijk helemaal niet hielp). En: einde van de dag ook nog een fiets voor Jasmijn gekocht, zodat ze kan leren fietsen in de tuin.

Twisk is donderdag al begonnen, ipv a.s. maandag. Op het programma staat sloopwerk. Ben benieuwd hoe ver ze al gekomen zijn, maar volgens Jordy was de eerste container al vol. Morgen maar weer eens kijken; ben benieuwd of we het nog herkennen en of het nog 'bewoonbaar' is... ;-)
Als het op schema blijft liggen, wonen we er over 5 weken!!!