maandag 28 november 2011

Levenslessen

Het is al weer twee weken geleden dat ik hier iets geschreven heb. Sinds ongeveer anderhalve week heb ik voor het eerst sinds Patrick's overlijden het gevoel dat ik het diepste punt heb gehad. Natuurlijk zijn er nog slechte momenten, maar het fijne is dat er ook mooie momenten zijn. Natuurlijk waren die er de afgelopen maanden ook wel, maar ik zag ze gewoon niet zo goed omdat ze zo overschaduwd werden.

Ik mis Patrick enorm, veel meer dan ik verwacht had. Maar het intense, allesoverheersende verdriet van de eerste periode maakt langzaam plaats voor heel veel mooie, dierbare, vrolijke, bijzondere herinneringen. Getriggerd door een liedje op de radio, iets buiten, een bepaald woord, een handeling. Op onvoorspelbare en onverwachte momenten. Nu deze eerste rauwe fase voorbij is, komen deze mooie herinneringen bovendrijven. En daar ben ik heel blij om, want ik wil Patrick lévend herinneren. De mooie momenten. Datgene waarvoor hij, wij, zo hard gevochten hebben.
Ik zou nog graag zoveel met hem willen delen, zinnige en onzinnige dingen. Dat Jasmijn het goed doet op school, dat het betaald parkeren bij het Castricumse strand echt belachelijk duur wordt, dat Thijmen toch wel een behoorlijk sloperd is (van wie heeft hij dat toch??? :-D), hun gezichtsuitdrukkingen bij het zingen van de sinterklaasliedjes als we een schoentje zetten, het straatspectakel rond St. Maarten, Jasmijn & de mannen -> dat wordt nog wat later (wie weet wijd ik hier nog wel eens een blog aan, maar voor nu is de halve klas anders ingedeeld zodat de jongetjes die het ergst 'op' Jasmijn zijn zoverweg mogelijk uit de buurt zitten zodat ze ongestoorder kan zitten in de klas. Zucht.)

Ik geloof dat de gesprekken met de pychologe bijdragen aan hoe ik me momenteel voel, en ook de flexibele houding van mijn werk om me de ruimte te bieden die ik nu even nodig heb. De psychologe helpt me om mezelf weer een beetje te herontdekken. Als je zolang en zo intens met iemand samen bent geweest, weet je op een gegeven moment niet meer wie je bent. Alleen wie je sámen bent/was. Dat heb ik althans. Ik werd daar heel onzeker van, voelde me stuurloos. Voel heel erg de druk en verantwoordelijkheid richting Jasmijn en Thijmen. Dat we ons leven opnieuw moeten indelen, dat er veel veranderd. En dat ik alle beslissingen alleen moet maken, zonder die met Patrick te kunnen bespreken.
En dat in een periode waarin ik niet alleen heel erg bezig ben geweest met het overlijden van Patrick, maar ook met de weg ernaar toe. Tien jaar ziek en wat is er veel gebeurd. Dramatische periodes afgewisseld met relatief rustige periodes. Jaar in jaar uit steeds weer slecht nieuws. In het gunstigste geval iets van stabilisatie, maar nooit weg. Zeker hele heftige periodes als de verhuizing begin dit jaar, maar ook de driekwart jaar tussen de tweede helft van mijn zwangerschap en de eerste maanden met Thijmen (de chemomaanden) - ik realiseer me nu pas hoe heftig en extreem die geweest zijn. Wij zaten zo in onze 'overleef-modus' dat we maar bleven gaan; niet terugkijken alleen maar vooruit. Maar doordat ik nu tijd heb om na te denken, dwarrelt de vraag naar boven of ik de verschillende situaties en fases wel altijd even goed heb ingeschat. En het antwoord is voor mij duidelijk: absoluut niet altijd even goed. Het besef dat Patrick al veel langer veel meer heeft geleden dan ik vermoedde, hij wilde geen hulp of zich kwetsbaar opstellen, maar misschien had ik nu en dan toch ook wat vaker mijn poot stijf moeten houden. De momenten waarop hij het eens was met een bezoekje naar de eerste hulp, ook gewoon een ambulance bellen ipv nog even zelf en met de kindjes naar het ziekenhuis gaan. Natuurlijk weet ik dat Patrick het zelf het liefst zo wilde en er een hele grote stem in had. Maar mijn gevoel van mezelf kwijt zijn, me stuurloos voelen komen wel voor een deel hier vandaan. Want doordat ik nu twijfel of gemaakte keuzes en manieren waarop we bepaalde dingen hebben gedaan, twijfel in aan mijn inschattingsvermogen. En dat hakte er best in.

Maar dankzij de gesprekken met de psychologe begrijp ik mijn rouwproces wat beter, en welke fases daarbij horen. Ze helpt me heel concreet om de weer richting te geven doordat ze helderheid schept in mijn hoofd. Het begint met dat ik had verwacht dat ik beter voorbereid was op het overlijden van Patrick. Maar dat was ik niet. Rationeel wel, maar emotioneel totaal niet. Ik had niet verwacht dat missen en verdriet zo'n pijn kunnen doen, en dat ik veel eerder mijn oude ritme weer zou oppakken. Niet dus. En met haar opmerking "Jij hebt het over het normale leven en dat je van jezelf een aantal dingen had verwacht. Maar jij bent 37. En Patrick is 39. Het is niet normaal dat iemand van 39 dood gaat. En dat jij op je 37e alleen met 2 kleine kindjes achterblijft. Dus het 'normale leven' is op die situatie niet van toepassing, want de situatie is abnormaal." En misschien is dit een open deur, maar van haar neem ik het aan. En leg ik me daarbij neer, waardoor ik minder van mezelf moet en er dus gelijk veel spanning en druk wegvalt.

Het is bijna 15 weken geleden dat Patrick overleed. En eigenlijk doen we het hartstikke goed. Ik ben trots op de kindjes. En ik weet zeker dat Patrick ook trots zou zijn op ons. We redden het wel. Mede ook dankzij de familie en hele lieve vrienden die we om ons heen hebben verzameld. Dus bedankt voor jullie steun en liefde. Jullie zijn onmisbaar.