Patrick Vriend † 18|08|2011

Op 18 augustus 2011 is Patrick overleden na een strijd van 10 jaar en 1 maand aan gemetasteerde medullair schildklier carcinoom. Onvoorstelbaar, hoe lang we hem al moeten missen...

Hieronder een paar herinneringen die o zo typisch Patrick zijn voor mij. Natuurlijk bij lange na niet volledig, en kriskras door elkaar, maar toch. Heb je zelf nog een mooie herinnering/aanvulling? Schrijf hem hieronder bij de opmerkingen of mail hem naar michelle@vriendmulder. Ik/wij kunnen er geen genoeg van krijgen ;-)

Koffie
Na het beroemde/beruchte Nereus-gala in januari 1997 mocht ik bij Patrick achterop zijn fiets. Het was koud, en hij wilde nog wel wat warms drinken... Ik ben alleen niet zo van de warme dranken, dus de keuze was oploskoffie of aardbeienthee.
Het werd de thee. Wat voor een enorme opoffering dat was, bleek pas later. Patrick was namelijk een koffie-man. Liters zwarte koffie gingen er per dag doorheen. Binnen drie weken na het gala stond er op mijn aanrecht een koffiezetapparaat, anders ging het hem echt niet worden tussen ons... En later samen kamperen? Prima hoor, maar dan moest wel het koffiezetapparaat mee, want dat gekloot met filters, daar had hij geen zin in...

Op de Chasséhoek kwam op een gegeven moment een écht koffiezetapparaat. De bonen moesten zelf gemalen worden en het waterreservoir was continu leeg, maar de koffie smaakte fantastisch (zei iedereen). Patrick's koffie-inname vertienvoudigde. Na een paar dagen voelde Patrick zich heel onrustig, lag hij te stuiteren in bed en voelde zich niet echt goed. Op mijn vraag hoeveel koffie hij dronk en of het daarmee te maken zou kunnen hebben, kwam geen antwoord. Maar vanaf de volgende
ochtend werd de koffie minder sterk, de inname een beetje beperkt (terug naar oude niveau) en sliep hij weer heerlijk ;-)

Hij viel pas van zijn koffie-geloof toen hij co-schappen ging lopen. De koffie in het ziekenhuis was zó slecht dat hij thee ging drinken. Zwarte thee, dat dan weer wel. Stiekem vond hij het best lekker, want hij ging het thuis ook steeds meer drinken. Maar, zeker als er anderen waren, ging het nooit onopgemerkt voorbij. Het bleef een gek plaatje; Patrick met thee...

Balgevoel
Ik heb Patrick pas in zijn bestuursjaar leren kennen, dus na zijn periode als wedstrijdroeier. En hoewel hij regelmatig een rondje fietste of rende (een paar keer de Dam tot Dam gelopen en in voorbereiding op zijn longoperatie in 2005 liep hij nog 'even'de halve marathon van Amsterdam), had hij van één tak van sport toch vrij weinig begrepen: de balsporten.
Toen wij een klein half jaartje wat hadden, deden Patrick en ik in het Edese mee met het jaarlijkse familiehockeytoernooi. Ik zie hem nog op een uithoek van het veld staan, wachtend op de bal, met een geconcentreerde blik in zijn ogen om vervolgens elke bal die zijn kant op kwam te missen. En niet omdat het stoppen op een hobbelig grasveld moeilijk is, maar omdat hij de lijnen van de bal niet zo goed kon lezen en dus gewoon niet bedacht om soms een stapje naar links of naar rechts te doen. Maar het mocht de pret niet drukken en hij had reuze schik ;-)

Toen we de overstap naar Noord maakten, zijn we er ook gaan tennissen. Ik had vroeger al wel gespeeld, maar Patrick begon bij het begin. En ondanks zijn balgevoel pakte hij het best aardig op. Vele uren hebben we op de tennisbaan doorgebracht omdat het op de tennisclub "altijd een paar graden warmer leek". De biertjes smaakten er dus extra lekker ;-)
Het tweede jaar lid besloten we een competitieteam te formeren met Lot, Barry, Remco M en Patrick en ik. De dames wonnen praktisch iedere wedstrijd maar de mannen hadden het een stuk zwaarder. Onze laatste competitiedag speelden we thuis en Patrick had nog niet één wedstrijd gewonnen. De allerlaatste wedstrijd speelde hij een mix met Lot. En het ging goed, heel goed. Ze waren aan de winnende hand en kregen een matchpoint. Patrick stond aan het net en Lot sloeg een hele mooie bal. Patrick telde hem, gooide zijn armen in de lucht en stond te juichen. Even vergetend dat de tegenstanders gewoon doorgingen en - hoewel het een mooie bal was - ze hem toch gewoon terugsloegen ;-). Het matchpoint én de game werden verloren, maar gelukkig kwam het even later tóch goed.
Hoewel Patrick's tennisprestaties op de baan een beetje achterbleven, beheerste hij de technisch/wetenschappelijke kant als de beste. Hij wist alles over het materiaal en ideale bespanningsgewicht per speltype en ging met veel plezier in het bestuur om op die manier met de sport bezig te zijn.

Patrick's sportbeleving zat voor een heel groot deel in het verzamelen van de juiste spullen die erbij hoorden: gingen we skiën -> hij wist binnen no time welke skies het beste waren in combinatie met de helm en schoenen en hoe je het best zelf je skies kon waxen. Op voor het GVB? Nog voor het behalen ervan had Patrick al een eigen set. En het duurde met het tennis natuurlijk niet lang voordat we onze eigen bespanapparaat hadden...

Strand
Patrick zei altijd dat zijn zussen hem vroeger hun winter-broertje noemden; 's zomers zat Patrick namelijk op het strand. In zijn Catricum-tijd bij de reddingbrigade. In de Amsterdam-periode werd het strand vervangen door het dakterras. Behalve in de zomervakanties: dan gingen we drie weken (eerst met de 205 van mijn moeder en daarna met onze eigen 309) kamperen in Frankrijk. Het goede leven! Na Patrick's bestraling kon zijn huis minder goed tegen de zon, dus hebben we een nieuw stuk Frankrijk ontdekt: Normandië, Bretagne en de Vendée. Natuurlijk was het er altijd belachelijk mooi weer als wij er waren, maar dat mocht de pret niet drukken ;-).

De campings die we uitkozen, lagen altijd aan het strand. Niet dat we daar nou de hele dag lagen te bakken, maar we kwamen er iedere dag wel even. Elk jaar moest Patrick's mini-surfboardje mee, want deze regio staat bekend om zijn golven. Maar het was alsof er een vloek op rustte; als Patrick met board op het strand aankwam was het óf eb, lag het strand in de luwte van een zandbank of waren er om een andere reden geen golven. Als hij zijn surfunitje níet mee had waren er uiteraard megagolven...

Bruidegom
Patrick als bruidegom... Dat zijn toch wel heel bijzondere herinneringen...
Ik wilde graag trouwen, dat was duidelijk. Maar Patrick wilde mij pas vragen als hij me ook een perspectief kon bieden. En zolang hij niet beter was, kon hij dat niet, zo vond hij.
In onze vriendengroep werd er getrouwd (Esther & EJ, Oscar & Krista, Gert-Jan en Suzanne, Vicky & Barry)... Regelmatig hadden we het over hoe wij 'onze' dag zouden doen, maar vragen ho maar!
Tot maandag 31 oktober 2005. Ik was aan het werk en er moest iets af. Het werd dus later en later. Ik heb een keer of 3 naar huis gebeld: nog een half uurtje... Ik kwam uiteindelijk om 21.15 uur thuis en Patrick had gewacht met eten. Sterker nog; hij had een tig-gangenmenu gemaakt en er stond een mooie bos bloemen op tafel. Met mijn jas nog aan vroeg ik gekscherend of ik het stokbrood gewoon kon eten of dat ik op moest letten om niet op de ring te bijten... Not to worry, zei hij. Maar bij het toetje kwam er toch een doosje op tafel en ging Patrick op zijn knie...

De volgende dag zijn we naar Ede gereden; Patrick wilde even overleggen met mijn vader. En daarna brak een heel bijzondere periode aan. Onze trouwdag is nog steeds een van mijn mooiste en meest dierbare herinneringen.

Zwarte stekkers
Patrick was een apparaten-man. En apparaten, dat waren mannen-dingen, zo vond hij. Tenminste zolang ze zwarte stekkers hadden. Want witte stekkers waren voor vrouwen; kijk maar eens naar een strijkijzer, keukenmachine of waterkoker. Behoorlijk vrouw-onvriendelijk, maar ik kon er altijd hard om lachen.
Patrick's kamer op de Chasseehoek was één groot zwart stekker paradijs. Ik heb nog nooit zoveel stekkerdozen bij elkaar gezien. Nou ja nooit... Ons televisiekastje grossieert er ook in. Plichtsgetrouw heb ik na de verhuizing alles weer neergezet. Maar uit die enorme wirwar van snoertjes en kabeltjes kon in niet wijs. Dus een klein deel van de apparaten is daadwerkelijk aangesloten. O.a. de DAT-recorder (wie heeft er nou nog een DAT-recorder???), tweede versterker en tuner staan er maar...

Prijsbewust
Patrick was Hollander. De verwarming na 1 mei aan? Trek maar een extra trui aan! En hij was materialist. Hij hoefde niet veel te hebben, maar wát hij had moest goed zijn. En hij wilde er zeker niet te veel voor betalen. Uren zo niet dagen struinde hij internet af op zoek naar het goedkoopste abonnement, extra service of gratis onderhoud.
Iemand in de vriendgroep een nieuw mobieltje/camera/laptop/e-reader/... - het was algemeen bekend dat je je selectie nog even naar Patrick moest mailen en dan kreeg advies. Vaak kwam het er dan op neer dat je eigenlijk een ander model moest hebben, maar het scheelde altijd heel veel geld. En zo ging het ook met de reisjes: onderweg naar de ski-tripjes met de mannen moest iedereen aan de sultana want dan zouden ze korting krijgen op de skihuur, of met zijn allen naar de skiwinkel in god-weet-waar want daar hadden ze de juiste schoenen in de aanbieding. Voor een heleboel zaken geldt dat ik niet kijk naar switchen van providers/stroomleveranciers/etc. als Patrick nog had uitgezocht hoe/wat/waar we het het beste konden beleggen. Ook nu is dat in 99 van de 100 gevallen nog steeds de beste deal...

3 opmerkingen:

  1. Inderdaad, zo was hij! Wat herkenbaar. Ik zie hem nog staan op de tennisbaan met zijn armen omhoog ;) Fijn om al die leuke, mooie, grappige herinneringen op te halen.

    Liefs Lot

    BeantwoordenVerwijderen
  2. I remember after a Hockey game I had mentioned that my car battery was dead and you said 'Shall I send Patrick over to help?' Not 20 minutes later, Patrick drove up, jump started my car and loaned me his portable charger to use 'Until he needed it in a few months'. I'll never forget that service, or the kindness of spirit that was Patrick.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat fijnom zo even wat alledaagse dingen van Patrick te lezen! Ik ken natuurlijk vooral jou en zo voelt het toch of ik hem een beetje meer ken dan heb gekend. Dikke knuffel uit Perth! xx

    BeantwoordenVerwijderen