dinsdag 18 augustus 2015

4 Jaar Missen

Het is vandaag al weer vier jaar geleden dat we afscheid hebben moeten nemen van Patrick. En hoewel ik overall in een redelijke happy plaats zit, raakt het me toch weer heel erg. Het is weer zo’n moment. Zo’n confronterende mijlpaal die het missen weer even extra pijnlijk maakt. Het moeten missen blijft enorm verdrietig…

We zijn inmiddels vier jaar ‘verder’. De kindjes bloeien op tot prachtige persoontjes, gaan naar school, ontwikkelen eigen ikjes. We hebben een mooie dynamiek met zijn drietjes en de bijzondere mensen om ons heen. We lachen, huilen, maken plezier en kunnen elkaar zo nu en dan eventjes achter het behang plakken. We zijn net een echt gezin ;-). En ook met mij gaat het goed. Ik heb begin van het jaar een leuke meneer leren kennen. Iemand die me blij maakt, me vlinders bezorgt. Iemand bij wie ik graag ben.

En toch… Het missen blijft. Het verlangen naar iets dat er had moeten zijn, maar nooit zal komen. De toekomst die Patrick en ik hadden moeten hebben. De toekomst die de kindjes met hun papa hadden moeten hebben. We hebben het thuis dagelijks over Patrick. Hij hoort er gewoon echt helemaal bij. IS hij er bij. Niet gedwongen of geforceerd, maar in de kleine dingen. Meestal met een lach. En met een steekje in ons hart. Want hoe goed we ook blijken te zijn in herinneren, en in stand houden van herinneringen. Het haalt het natuurlijk niet bij hoe het had moeten zijn…