zondag 29 januari 2012

Bouwjaar 1972

Gisteravond een etentje ter gelegenheid van de 40e verjaardag van Lori. Het was leuk en gezellig en ik heb heerlijk gegeten. Maar toch was het ook heftig. Een intiem etentje met voor mij redelijk wat onbekenden. Ik zag er nogal tegen op. Een belangrijke factor daarin was de aanleiding van het feestje: 40 jaar.

Bouwjaar 1972. Dit jaar worden er heel veel vrienden 40. Patrick zou dit jaar ook 40 geworden zijn. 40. Het was niet de eerste confrontatie met die getal; vorig jaar werden vrienden ook 40 en waren mijn ouders 40 jaar getrouwd. Toen was het heftig omdat we ons afvroegen of Patrick deze mijlpaal ook zou halen... Deze eerste confrontatie met 40 van dit jaar heb ik achter de rug. Ik ben blij dat ik gegaan ben, dat ik erbij was. Ik heb genoten, maar het ijlt na in mijn hoofd. Weer een stap gezet.

maandag 16 januari 2012

Langzaam weer aan het werk

Mijn vorige blog was op oudjaarsdag, dus hoewel het niet meer 'mag', toch een welgemeend goed 2012 allemaal; goede gezondheid en geniet van wat je hebt!

Ik ben sinds de eerste week van januari weer aan het werk, via een heel reintegratietraject. Ook heb ik besloten voor onbepaalde tijd een dag minder te gaan werken; ik heb behoefte aan meer tijd met de kindjes en minder hectiek en stress. Financieel wel een behoorlijke aderlating maar voorlopig ga ik me daar nog geen zorgen om maken...

Ik reintegreer in ieder geval naar drie dagen aan de hand van 3x 4 uur in de week wat vanaf februari opbouwt met iedere week een uurtje erbij. En hoewel het heel relaxed klinkt en natuurlijk ook niet veel is, valt het me toch tegen. Het is weer zoeken naar een nieuw ritme. Bovendien stonden de eerste dagen in het teken van 'hoe is het met je?'. Heel fijn natuurlijk, al die belangstelling. Maar ook heel confronterend omdat je continu teruggeworpen wordt in je gevoel. Het raakt me waardoor het 's avonds door mijn hoofd blijft spoken. Op dat soort momenten mis ik Patrick extra en verzand ik gelijk weer in de slechte gewoonte om te laat naar bed te gaan. En dus moe. Moe van te laat naar bed en moe van het weer werken. Het werkritme, het geconcentreerd blijven... ik merk duidelijk dat ik er even uitgeweest ben.

Als gevolg merk ik ook dat het hier thuis weer gelijk meer op mijn tenen lopen is, mijn lontje is korter en daar baal ik dan vervolgens weer van. Het loopt dus nog niet helemaal op rolletjes, maar toch valt er ook wel weer wat voor te zeggen om meer onder de mensen te zijn. En het eerste gevoel, van heel erg opzien om weer aan het werk te gaan, wordt wel minder.

Hoop dat het net zo is al na mijn zwangerschapsverloven: geen zin om weer aan het werk te gaan maar na een week of 2 weer heel blij zijn met het werk. We zullen het zien...