maandag 5 september 2011

Eerste schooldag

Vandaag is de school weer begonnen. Het begon al goed; we hadden ons bijna verslapen. Maar misschien was dat maar goed ook, konden we er niet te veel bij stil staan.
Ik merkte pas bij het weg fietsen op school hoe heftig ik het eigenlijk vond. Het voelt alsof het 'normale' leven weer begint. Maar het is alleen niet normaal. Alsof we opgejaagd worden door de tijd, terwijl het nog maar zo kort geleden is. Dat had ik ook al met het veranderen van de maand. Daardoor ging het van '2 weken' naar 'vorige maand'. Dat klinkt en voelt heel anders, terwijl je juist wilt dat het niet verandert. Dat het wordt zoals het was (maar dan met minder ziekte)...

Voor de vakantie hadden we een routine ontwikkeld waarin Patrick de boterhammetjes voor Jasmijn smeerde. Dat was zijn quality time met de kinderen. Het doet pijn om dat nu zelf te moeten doen...

Ik ben benieuwd hoe het nu is met Jasmijn. Toen we het schoolplein opfietsten, zei ze dat ze verdrietig was omdat ze papa miste. In de gang vertelde ze ieder kindje dat ze tegenkwam (die ze kende dan) 'weet je, ik ben verdrietig. Mijn papa is dood'. Ja zei ik dan maar, dat is echt heel verdrietig he - terwijl ik de geschrokken blikken van de ouders ontweek... Ook rende ze gelijk op de juf af en vertelde ze het. Om eraan toe te voegen dat we ook 2 nieuwe katjes hebben, dat ze een hele mooie roze tutu, tasje en armbandjes van Lynn heeft gekregen en een nieuwe tandenborstel van mama. Tja, alles staat in een perspectief he...

Afgelopen donderdag had ik al even met Jasmijn's juffen gesproken; om natuurlijk wat extra aandacht voor Jasmijn te vragen, maar ook om te besrpeken hoe we er in de klas mee omgaan. Ik heb er een goed gevoel over en er is ook een brief gemaakt voor de ouders van haar klasgenootjes (zie hieronder). Al blijf ik wel vinden dat Jasmijn het nu echt super goed doet. Het is natuurlijk ook niet niks.

Beste ouders, verzorgers,

Wij hebben de verdrietige mededeling dat de vader van Jasmijn, uit de apengroep, op 18 augustus j.l. is overleden.
Haar vader, Patrick, was gedurende een lange periode ziek (hij had kanker).
In de klas hebben we dit verteld.

Mocht uw kind met vragen of opmerkingen hierover thuis komen, adviseren wij - in overleg met Jasmijn haar moeder Michelle - het volgende:
* wees duidelijk en ga het gesprek niet uit de weg. Is het een te confronterende vraag of weet u het antwoord niet, benoem dat dan gewoon.
* jonge kinderen zijn op zoek naar feiten, het proces, en hebben nog niet de associatie met ‘dood’ die ouderen wel hebben. Ze zijn er niet bang voor en stellen vaak hele concrete vragen. Ze nemen tot zich wat ze kunnen bevatten en het is goed mogelijk dat ze er op verschillende momenten op terug zullen komen. Als ze antwoord hebben op hun vraag gaan ze vaak weer lekker door met spelen.
* wanneer iemand is overleden - slaapt hij niet (anders wordt uw kind misschien bang om te gaan slapen). Hij/zij is dood, haalt geen adem meer en het hart klopt ook niet meer. Als je dood bent, word je nooit meer levend. (‘Nooit meer’ kun je eventueel concreter maken door een heleboel voorbeelden te geven van leuke en minder leuke dingen die nooit meer kunnen: nooit meer kusjes geven, nooit meer je kamer opruimen, nooit meer spelen, nooit meer haren wassen, … etc.)
* hij is niet op reis (anders durft uw kind misschien niet meer op reis)
* wanneer iemand ziek is, gaat hij meestal niet dood. Benoem de verschillende soorten ziekten (griep, verkouden, waterpokken, gebroken been en hele erge ziekten als kanker, aids, etc.) en leg ook uit dat er verschillende gradaties zijn van ziek zijn (spugen, koorts, pijn, niet zo lekker, hangerig, etc..
* wellicht vraagt uw kind ook of u zelf dood gaat. U kunt niet beloven dat u niet dood zult gaan , hooguit dat u uw best zult doen om heel oud te worden. (En dat je meestal heel oud bent als je dood gaat.)

Jasmijn haar vader is een ster.

Als u nog vragen heeft, kom gerust langs.
Met vriendelijke groet,

Tineke en José