donderdag 8 september 2011

Rouwen, hoe doe je dat?

Als er nog niets aan de hand is, als je gelukkig bent met elkaar, dan denk je ongetwijfeld wel eens hoe het zou zijn als die ander er opeens niet meer is. De afgelopen jaren is dat, zeker in slechte periodes van Patrick's ziekte, best wel eens door mijn hoofd geschoten. Beelden drongen zich dan op van donkere dagen, verontreddering, dikke ogen van het huilen.

Maar toch, ik dacht dat ik wel een beetje voorbereid was op wat ging komen. Gewoon omdat je je realiseert dat het onvermijdelijke zich niet oneindig laat verslaan. Maar dat is niet zo. Niets heeft mij voorbereid op dit. En het is heel anders dan ik had verwacht.

Vandaag zijn we 3 weken verder. Ik loop niet de hele dag te huilen. Ik functioneer nog best - het huis is min of meer op orde (zoals het bij ons zou zijn ;-)), er staat elke dag eten op tafel, de kindjes hebben schone kleren aan en zijn ongeveer op tijd op school en de creche. Bij vlagen is het gezellig, zeker met alle aanloop. Maar toch. Ik heb een continue knoop in mijn buik, kan nergens enthousiast over worden. Voel me leeg, alleen, wisselvallig. Heb nergens energie voor; zit uren op de bank tegen iets aan te hikken en daarna ben ik afgedraaid. Ik zou zo graag deze wirwar aan heftigheid willen bespreken, maar degene met wie ik dat wil doen, zegt niets terug. Mijn hoofd voelt dof, murw. Net alsof het allemaal niet binnenkomt. Zoveel onzekerheid, verwardheid en zeeën van tijd door de leegte die Patrick achterlaat en de extra tijd die is ontstaan doordat een heleboel zorgtaken en stress zijn weggevallen. Wat een slechte combinatie zeg...