dinsdag 26 april 2022

Wat nou als...

Wat nou als… Patrick morgen 50 geworden zou zijn. Hadden we het dan morgen gevierd, of in het weekend? Of volgend jaar als we samen 100 geworden zouden zijn? En hoe zou hij eruit zien? Zou hij grijs geworden zijn? Zou hij überhaupt nog wel haar hebben, want zijn inhammen werden de laatste jaren steeds groter? Zou hij een leesbril hebben, een gewone bril of helemaal geen bril? Zou hij nog tennissen of zou hij toch vaker voor de driving range gekozen hebben? Zou het eigenlijk goed gekomen zijn met zijn balgevoel? (Ik denk eerlijk gezegd van niet 😉). Zou hij net als Oscar (stukjes van) triatlons doen of zwemmen in het open water? Of zou hij eerder met Tjerk meegaan met een rondje op de racefiets? Zou hij nog regelmatig gamen (met Sok?). Ik zie hem ook wel uren samen op de bank zitten Fortniten met Thijmen. Zou hij als trotse vader langs de lijn staan bij Jasmijn en haar voorzien van allerlei technische informatie over de beste materiaalkeuze voor de keepershandschoenen?

En hoe zou ons dagelijkse leven eruit zien? Wat voor een arts zou hij geworden zijn? Vroeger dacht hij altijd dat hij internist wilde worden, al neeg hij na zijn co-schappen meer naar chirurgie of gynaecologie. Of toch huisarts? En zou ik de overstap naar het onderwijs gemaakt hebben? Zouden we nog steeds in Koog aan de Zaan wonen? Zouden we dan ook twee katten (denk het niet) en een hond (misschien als concessie) gehad hebben?

Wat nou als… Morgen zou Patrick 50 geworden zijn. Het is zijn 11e verjaardag waar hij niet ouder wordt. Elf jaar; ik vind het bizar lang klinken. Het leven van nu lijkt ontzettend op ons leven van toen, al kunnen de verschillen niet groter zijn. Jasmijn en Thijmen waren 4 en 1.5 toen Patrick overleed. Nu is Jasmijn een echte jonge dame van 15 en Thijmen een brugpieper van 12. We wonen nog in hetzelfde huis en mogen ons gelukkig prijzen met de dierbare mensen om ons heen. Er is zoveel gebeurd. De familie is met de geboorte van Eva groter geworden, Inge kreeg ook kanker en is gelukkig weer kankervrij maar nog herstellende, valpartijen, hartproblemen, emigraties, nieuwe banen, mijlpalen en verschillende jubilea… De familieband is gelukkig onverminderd sterk. De banden met de mensen van toen zijn er nog; sommige zijn sterker geworden, andere wat vluchtiger maar nooit helemaal uit het zicht. Niet vreemd natuurlijk, want in 11 jaar verandert er natuurlijk altijd wel wat. Als ik naar mezelf kijk, ben ik nu een heel andere persoon toen. Niet in de laatste plaats omdat je samen natuurlijk heel anders bent dan in je eentje. Maar ook omdat je gevormd wordt door dat wat je meemaakt. Het moeten missen, het daarmee om leren gaan, het weer moeten leren om door te gaan met het leven heeft daar uiteraard heel veel impact op gemaakt.

Wat nou als… ik merk dat ik het steeds lastiger vind om me voorstellingen te maken van hoe het zou zijn als het allemaal anders was gelopen. Patrick blijft toch echt altijd 39. En herinneringen voelen als een warm bad, maar het niet meer hier zijn voelt als een oorverdovende leegte. Wat blijft moeten missen toch hard werken en wat missen we hem nog steeds.


vrijdag 19 maart 2021

Mijlpalen

2021 is voor mij een jaar vol met mijlpalen. Mijn ouders waren in maart 50 jaar (!) getrouwd en ook Frans en Margriet vieren dit jaar dat ze 25 jaar geleden in het huwelijksbootje zijn gestapt. Thijmen zit in groep 8 en hij neemt dus dit jaar afscheid van de basisschool.

En Patrick en ik zouden dit jaar 15 jaar getrouwd zijn. In plaats van dat jubileum te vieren, staan we dit jaar stil bij 10 jaar zonder. Het is dit jaar 10 jaar geleden dat hij is overleden. OMG, TIEN jaar… Jasmijn verwoordde het een tijdje geleden heel mooi; “Als een kind 10 jaar wordt, dan is het super blij. Double digits, hoe gaaf. Maar nu twee getallen… ik word er eigenlijk alleen maar heel verdrietig van.” Tja, mijlpalen… hoe anders kunnen ze voelen.

Wat is ‘moeten missen’ toch iets geks. Tijd heelt alle wonden, zeggen ze. Dat weet ik niet, maar door tijd verandert er gelukkig wel veel. Die eerste pijn van alle eerste keren, die ligt gelukkig ver achter ons. Dankzij de tijd heb ik de heftigheid van de laatste periode en het echte afscheid achter me kunnen laten. Waardoor de herinneringen die weggedrukt werden door de pijn weer kans kregen om naar boven te drijven. Als ik nu aan Patrick denk, word ik zelden nog teruggegooid naar de pijn van de laatste tijd samen waarbij de ziekte de overhand neemt. Mijn herinneringen nu zijn veel meer aan ‘gewone’ momenten, aan de leuke/gekke/grappige/lieve/suffe mijlpalen. Aan die keer dat hij een bowlingbal in zijn eigen knieholte gooide (jaja, qua motoriek was hij heel bijzonder). Aan onze wintersportvakanties; de man met blinkend materiaal die niet wist hoe hij een berg af moest komen. Aan op hoeveel kilo ik mijn racket zou moeten laten bespannen, want Patrick wist dat soort dingen en ik weet het nog steeds niet. Aan hoe weinig romantisch hij was, maar op de gekste momenten toch verbazingwekkend lief uit de hoek kon komen. Zoals toen die keer dat hij zijn DAT recorder (google maar, hoog nerd-gehalte) de hele nacht muziek had laten opnemen omdat ik een bepaald liedje zo mooi vond. Of die ene vrijdagavond; eerst een hapje eten bij de Argentijn en daarna naar een film die ik graag wilde zien. Ik was - natuurlijk - aan de late kant waardoor hij niet op die vrijdag, maar de maandag erop het aanzoek deed omdat hij dacht dat we anders de film (ik weet nu niet meer welke, maar ik wilde hem dus graag zien) zouden missen. Hoe ongelofelijk verliefd hij was op Jasmijn toen ze net geboren was; we hadden niet alleen net een dochter gekregen, maar er was ook een vader geboren. Of hoe trots hij was toen Thijmen geboren werd; een dochter en een zoon - zijn koningskoppel was compleet. Of die keer dat hij als Sinterklaas-met-sombrero incognito en kansloos dronken was. De feestjes op de Berberis, de wijntjes op het dakterras, de croissantjes op bed zodat ik even kon uitslapen, de aanmoedigingen langs de lijn… Zo kan ik nog wel even doorgaan, heerlijk.

In de loop van de tijd heb ik gelukkig weer heel veel vergeten herinneringen terug gekregen. Groot & klein. Herinneringen waardoor het missen weer even heel groot voelt. Maar dankzij die herinneringen voelt hij dan ook weer heel dichtbij. Dat ‘moeten missen’… Ik had natuurlijk veel liever gehad dat het helemaal niet nodig was geweest. Ik had liever niet willen moeten bedenken hoe hij als vader zou zijn, maar het veel liever willen ervaren. Hoe trots hij op Jasmijn en Thijmen zou zijn. Hoe hij zou helpen met huiswerk, zou kijken langs de lijn bij voetbal & hockey, discussies zou voeren, zou zitten gamen met Thijmen. Hoe wij samen ouder zouden worden…

Moeten missen… Ik kan toch heel eerlijk zeggen dat ik het ook wel fijn vind dat het er is. Natuurlijk zorgt het soms voor een rotgevoel of een traan. Maar ik heb dat veel liever, dan wanneer het er helemaal niet zou zijn. Beter kort gekend dan helemaal niet. En hoewel onze tijd samen veel langer had mogen zijn, hebben we ontzettend genoten van elkaar en van ons leven. En als kers op de taart hebben we samen twee prachtige kinderen gekregen. Kinderen die op het ene moment precies hun vader zijn, op het andere moment precies hun moeder en gelukkig het grootste deel van de tijd precies zichzelf zijn.

Wat had ik hun het ‘moeten missen’ graag willen besparen. Hun missen is anders; zij missen iemand die ze nauwelijks gekend hebben. Zij hebben niet die enorme schat aan eigen herinneringen. Maar via verhalen van mij, van familie en van vrienden worden zij toch nog regelmatig getrakteerd op nieuwe stukjes papa-informatie. Zo leren ze hun vader - en al zijn eigenaardigheden -toch steeds nog een beetje beter kennen. Met hun leeftijd groeit ook hun nieuwsgierigheid naar hoe en wie hun papa nou eigenlijk was. Dus heb je nog een mooie Patrick herinnering, groot of klein, deel hem dan ook eens met Jasmijn & Thijmen. Zij vinden het juist heel fijn om het te horen.

donderdag 18 augustus 2016

Vijf jaar missen; we zouden zo veel...

18 augustus 2016. Het is vandaag vijf jaar geleden dat Patrick is overleden. Een mijlpaal, al is er niets feestelijks aan...

Het is vreemd, maar omdat het zo'n "rond" getal is, voelt het heftiger. We zouden elkaar dit jaar twintig jaar gekend hebben. We zouden 10 jaar getrouwd zijn. Maar deze mooie mijlpalen worden overschaduwd door die andere mijlpaal; die van vijf jaar zonder Patrick.

Niet te bevatten hoe lang vijf jaar al is. Hoeveel wij Patrick moeten missen. Hoeveel hij heeft gemist. Bij hoeveel milestones, groot en klein, hij alleen in gedachten bij ons was...

Natuurlijk is tijd een bijzondere factor. Heeft de rauwe pijn van het begin plaats gemaakt voor meer berusting. Is er weer ruimte voor 'eerdere' herinneringen. Herinneringen aan de Patrick op wie ik verliefd ben geworden, in plaats de herinneringen aan zijn strijd tegen die rotziekte. Heeft ons dagelijks leven een nieuwe invulling gekregen; kook ik niet meer standaard voor een persoon te veel en hebben vrijwel alle eerste, tweede en xste keren de revue gepasseerd. Hebben we nieuwe balansen gevonden met elkaar en is er zelfs weer ruimte om te genieten en het leven te leven.

Maar toch... Het is niet of, maar en. Doorgaan en missen. Genieten en missen. Nieuwe herinneringen maken en missen. Het is onlosmakelijk met ons verbonden en het is er altijd. Soms confronterend of pijnlijk, soms grappig, soms bitter of wrang. Maar meestal heel fijn. Want door het voelen van missen, blijft Patrick ook heel dichtbij. Daardoor maakt hij nog steeds onderdeel uit van ons gezin, is hij voor Jasmijn en Thijmen nog steeds hun papa, is hij nog steeds een partner, zoon, broer, vriend. Is hij er wel altijd bij, ondanks het niet lijflijk aanwezig zijn.

Vanavond om 17.45 uur hef ik een glas op de lucht. Koester ik m'n herinneringen. Laat ik een traan, knuffel ik de kindjes en vertel ik een mooie Patrick-anekdote waardoor er ook ruimte is voor een lach. Doen jullie mee? Opdat hij altijd dichtbij blijft? Enneh... Nieuwe anekdotes zijn altijd welkom ;-).

Liefs, Michelle

woensdag 27 april 2016

Voor altijd 39!


27 april. Vandaag zou Patrick 44 geworden zijn, maar hij blijft voor altijd 39. Hij is fysiek niet meer hier, maar hij is nog steeds heel dichtbij, verankerd in ons. En dat voelt heel fijn.

Het is de vijfde verjaardag zonder jarige. Vandaag wil ik zijn geboortedag vieren; proosten op het mooie leven dat er was. Voor de tweede keer valt Patrick's verjaardag samen met Koningsdag, iets wat hij bij leven fantastisch had gevonden. Maar nu wringt het een beetje bij mij en bij de kinderen. Het moeten missen is niet makkelijk en Jasmijn en Thijmen worden zich steeds meer bewust van wat ze moeten missen. Maar, feestjes moet je vieren! En dus komen Frans & Margriet vanavond eten en heffen we het glas op een heel bijzondere Vriend!

dinsdag 18 augustus 2015

4 Jaar Missen

Het is vandaag al weer vier jaar geleden dat we afscheid hebben moeten nemen van Patrick. En hoewel ik overall in een redelijke happy plaats zit, raakt het me toch weer heel erg. Het is weer zo’n moment. Zo’n confronterende mijlpaal die het missen weer even extra pijnlijk maakt. Het moeten missen blijft enorm verdrietig…

We zijn inmiddels vier jaar ‘verder’. De kindjes bloeien op tot prachtige persoontjes, gaan naar school, ontwikkelen eigen ikjes. We hebben een mooie dynamiek met zijn drietjes en de bijzondere mensen om ons heen. We lachen, huilen, maken plezier en kunnen elkaar zo nu en dan eventjes achter het behang plakken. We zijn net een echt gezin ;-). En ook met mij gaat het goed. Ik heb begin van het jaar een leuke meneer leren kennen. Iemand die me blij maakt, me vlinders bezorgt. Iemand bij wie ik graag ben.

En toch… Het missen blijft. Het verlangen naar iets dat er had moeten zijn, maar nooit zal komen. De toekomst die Patrick en ik hadden moeten hebben. De toekomst die de kindjes met hun papa hadden moeten hebben. We hebben het thuis dagelijks over Patrick. Hij hoort er gewoon echt helemaal bij. IS hij er bij. Niet gedwongen of geforceerd, maar in de kleine dingen. Meestal met een lach. En met een steekje in ons hart. Want hoe goed we ook blijken te zijn in herinneren, en in stand houden van herinneringen. Het haalt het natuurlijk niet bij hoe het had moeten zijn…

maandag 13 juli 2015

1425 dagen

13 juli… Ik voel opeens de enorme behoefte om mijn blog eens terug te lezen… 13 juli 2011: bloedonderzoek. Nieuw medicijn regime. Achteraf is dit de dag waarop het laatste hoofdstuk van zijn leven is begonnen. In mijn blog lees ik hoop en wanhoop. Herinneringen dringen zich op aan de dingen die ik niet heb opgeschreven. De gesprekken samen, de blikken, het toenemende gevoel dat het einde nadert, dat het onvermijdelijk is…

Over iets meer dan een maand is het vier jaar geleden dat Patrick overleed. Onvoorstelbaar dat we hem al vier jaar moeten missen. Zijn stem niet meer kunnen horen, zijn blikken moeten missen. Zijn droge opmerkingen of zijn scherpe meningen.

Hoewel hij al 1425 dagen niet meer bij ons is, maakt hij gelukkig wel nog steeds onderdeel uit van ons leven. Sterker nog, met het verstrijken van de tijd komt er steeds weer een stukje ‘oude Patrick’ terug. De herinneringen aan het lijden en het afzien die de eerste periode mijn gedachten en gevoelens overheersten, verdwijnen verder naar de achtergrond. De letterlijk pijnlijke laatste herinneringen maken plaats voor de onbezorgdere, mooie eerdere herinneringen. Beelden van de zieke Patrick worden vervangen door herinneringen aan de persoon Patrick, de jongen op wie ik verliefd geworden ben en de man waarmee ik ben getrouwd. Het gaat minder om ‘het overlijden en de pijn van het missen’ en veel meer om het ‘koesteren van de rijkdom van het gekend hebben en het mogen delen van onze levens’. Tijd is een rare factor… met het verstrijken van de tijd komt Patrick dus eigenlijk weer steeds iets dichter bij ons te staan…

dinsdag 16 juni 2015

9 jaar geleden was ik de bruid

16 juni 2006 was ik de bruid. Terugdenkend aan die dag, die periode… wat waren we – wat was ik - gelukkig: wat was het mooi! Twee dagen feest, genietend van de liefde. Zo mooi om te zien hoe intens onze liefde gevierd werd; door ons én door de bijzondere mensen om ons heen!

En nu... 16 juni 2015. Wat kan er veel veranderen in een relatief korte periode... Twee prachtige kinderen, een verhuizing, een intens verdrietig afscheid en nu dus een vierde trouwdag zonder bruidegom. Dat went nooit. En zo had het ook niet mogen lopen. Maar ja, life is funny and not always in a good way...

Maar dat wat uit liefde voortkomt, blijft mooi. Dus koester ik de prachtige herinneringen. En ben ik ongelofelijk trots op Jasmijn en Thijmen. De leukste en liefste kindjes van de wereld. Ze stralen en brengen heel veel plezier en liefde. Die, ondanks hun verlies, toch vooral en voornamelijk écht kind zijn. Onbevangen, vrij en vol vertrouwen. En ook een beetje op mezelf. Om hoe het met ons gaat. Hoe we de mooie dingen blijven zien. Blijven genieten van de prachtige herinneringen, ondanks de pijn die ze met zich meebrengen. En hoe ik me nog/weer durf open te stellen voor liefde. En daarom vier ik vandaag toch gewoon dat ik 9 jaar geleden de bruid was.
Ik denk aan de mooie momenten en trakteer de kindjes op een pannenkoek en taart op het strand! En ben blij met de mooie en bijzondere mensen om me - ons - heen!

maandag 27 april 2015

Jarig

27 april. Het blijft een dag met een knoop in mijn maag. In welk scenario zouden we Patrick's verjaardag zonder hem vieren? Maar het leven loopt - blijkbaar - zoals het loopt. En in onze realiteit is dit al de vierde verjaardag zonder jarige. Het blijft onwerkelijk... Het missen blijft. Maar een dag als vandaag, zijn geboortedag, biedt ons wel de gelegenheid om stil te staan bij het moois wat er wel is geweest. 27 april 1972 was een heel mooie dag, want hij heeft ons Patrick gegeven. Dus vanmiddag waren we met een aantal bij elkaar. Hebben we getoost op Patrick. Teruggedacht, geproost, gelachen, herinneringen herhaald. Waren we even samen om/bij/met Patrick. En waren er een heleboel vrienden die ook even extra aan hem dachten, op hem geproost hebben. Even stil staan bij hoe waardevol het leven is. Welke verrijking hij ons gebracht heeft. En hoe hij onderdeel van onze levens blijft uitmaken, door blijft leven in onze herinneringen. Heel dierbaar!


Foto is genomen op juni 2011 tijdens het feestje ter ere van ons vijfjarige huwelijksfeest. De trui was een knipoog naar het WK van 2006 ;-)

maandag 10 november 2014

Interview in de VROUW van De Telegraaf

Op 8 november 2014 stond er een interview met mij/ons in De Telegraaf, bijlage VROUW. Ergens wel mooi getimed zo in het verjaardagsweekend van Thijmen. Hieronder foto's van het artikel. Door ze te vergroten, is de tekst waarschijnlijk wel te lezen.

dinsdag 19 augustus 2014

Dag lieve Patrick

Gister, op het tijdstip van overlijden, hebben de kindjes en ik weer een ballon vol met kusjes opgelaten voor Patrick. En precies op het moment van loslaten verscheen er boven ons een regenboog. Wij zijn niet de enigen die hem missen. Hij mist ons ook...