woensdag 1 augustus 2012

Augustus 2011 - de omslag

Het is weer een nieuwe maand... Augustus. Gelijk denk ik terug aan augustus 2011. De heftigste en meest emotionele maand uit mijn - ons - leven vol met dubbele emoties. Want natuurlijk is daar het enorme verlies na het overlijden van Patrick, maar ook de intensiteit, warmte en allesoverheersende liefde die zo tastbaar was in de laatste weken. En de opluchting en blijdschap dat Patrick niet langer hoefde af te zien.

(Maandag) 1 augustus was vorig jaar de laatste 'onbezorgde' dag. Na een heel heftig weekend, met vermoedelijk een bloeding in de lever op zondag, ging het die maandag iets beter; minder pijn en een gezondere kleur. De huisarts was 's ochtends gekomen en ook de prikdienst om zijn bloedwaardes te controleren. Ze hadden eigenlijk vrijdag zullen komen, maar waren niet geweest. De rest van de dag was redelijk rust. Met de huisarts hebben we het nog maar een keer gehad over een bed in de woonkamer, voor overdag. Patrick wilde het eigenlijk nog niet, was bang voor de mogelijke implicaties en de onvermijdelijke stap terug, maar liet zich wel vermurwen.

Dinsdag 2 augustus werd hij wakker en had totaal geen kracht meer in zijn lichaam. Hij kon niet eens meer gaan zitten. We hebben Lot nog gebeld, voor tips en adviezen. Na dat telefoontje ging de deurbel; de huisarts stond onverwacht voor de deur. De uitslag van het bloedprikken was binnen en die was dramatisch. Zijn HB was veel te laag en we moesten direct naar het ziekenhuis voor een drievoudige bloedtransfusie... Achteraf is dat de laatste keer dat Patrick boven is geweest; dat we samen in ons bed hebben geslapen.

Donderdag mocht hij weer naar huis. Er was heel veel veranderd. Na het nieuwe bloed voelde hij zich wel beter, maar er was ook iets geknapt. Als geen ander realiseerde hij zich de uitzichtloosheid van zijn situatie. Patrick was moe, doodmoe. En klaar.
Die middag hebben wij het voor het eerst heel serieus over euthanasie gehad. Niet voor op de lange termijn, maar voor 'binnenkort'. Zelf hoopten we het nog wel anderhalve maand te kunnen rekken, maar het was een kwestie van weken geworden, niet van maanden. Op vrijdagochtend hebben we het ook met de huisarts besproken; nog niet concreet, maar al wel dat het daar binnenkort op uit ging draaien.

Het is allemaal veel sneller gegaan dan wij zelf ook gedacht hadden. De valpartij op zaterdagochtend, de laatste keer dat Patrick zelfstandig uit bed was gekomen, heeft daar volgens mij best een rol in gespeeld... Het maakte extreem zichtbaar hoe hard Patrick achteruit ging en hoe snel hij minder zelf kon doen. Fysiek was het klaar. En door het omvallen was er ook angst ingeslopen. Angst en daarmee een bevestiging van zijn gevoel 'het is genoeg'...