woensdag 19 december 2012

Trots op onze veerkracht!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier een blogje plaatste. Nou geldt over het algemeen geen nieuws = goed nieuws, maar toch. Belangrijkste reden voor het uitblijven van updates was omdat ik Thijmen's uitspraak zo mooi vond. Hoe fijn is het als je het gevoel hebt dat je papa altijd lacht?

Het gaat goed met ons, al is het wel tijd voor vakantie. Het is een pittig jaar geweest, en we hebben alle drie behoefte aan rust. Gelukkig wordt dat geregeld, dus dat komt helemaal goed. Ik merk dat we op zich redelijk in ons vel zitten, maar dat de decembermaand toch wel heel tastbaar maakt dat we niet compleet zijn en dat we dat ook zo voelen. Overal waar je komt wordt je geconfronteerd met gelukkige gezinnetjes (of zo lijkt het in ieder geval). En er zijn zoveel 'mis' momenten, momenten waar hij gewoon bij had moeten zijn; Thijmens verjaardag, Jasmijns hoofdrol in een theatervoorstelling van school, de bijzondere periode rondom Sinterklaas, de sneeuw van begin december en zo kan ik nog wel even doorgaan...

Jasmijn gaat lekker; ze heeft het goed naar haar zin in de klas, heeft leuke vriendinnetjes, is leergierig, zit inmiddels op zwemles en op turnen en ze vindt beide het einde. Bij vlagen lijkt het al zo'n groot meisje dat heerlijk ongecompliceerd in het leven staat, maar toch... ze is heel wijs, is heel gevoelig voor emoties om haar heen en ze mist haar papa heel erg. Ze heeft het er wel minder vaak over, ze houdt het verdriet een beetje bij haarzelf. Wil er, zeker als ze verdrietig is, ook niet echt met me over praten. 'Daar word ik verdrietig van en dat wil ik niet,' zegt ze dan. Dat vind ik best moeilijk. Moet ik het gesprek nou wel aangaan/doorzetten of juist niet? Ik geef vaak aan dat ik Patrick ook mis, maar dat ik dan juist aan leuke dingen van/met hem denk, maar dat vindt ze moeilijk... Als ze aan Patrick denkt, denkt ze aan hun laatste uur. En dat beeld staat natuurlijk wel heel ver af van leuke dingen doen/lekker samen een ijsje eten.

Thijmen is echt een heerlijk mannetje; grappig en ontzettend lief. Maar ook driftig en enorm koppig. Dat wordt nog wat later ;-) Ook hij is heel erg bezig met het overlijden van Patrick. Stelt veel vragen, hij probeert echt uit te vinden hoe het nou zit met zijn papa. 'Zit papa in het papa-kerkje (waar de uitvaart was)? Waarom komt hij dan niet naar huis?'. 'Maak-mensen kunnen alles maken, dus ook mijn papa. Wanneer is hij dan aan de beurt?'. 'Als je dood bent, ben je een ster. Maar waarom is mijn papa dan dood?'. Ook droomt hij momenteel heel veel, en blijkbaar ook over Patrick. Dan wordt hij huilend wakker en vraagt hij waarom papa altijd weggaat en nooit terugkomt. Hartverscheurend zijn dat soort momenten, maar ik hou me maar voor dat het goed is dat hij er in ieder geval over praat... Zeker als Thijmen boos is, moeten alles en iedereen het ontgelden; óók de papa-kerk. Daar moet ik nog wel eens om gniffelen; niets mis met de hechting aan zijn papa denk ik dan maar...

Nog even en het is 2013. Het jaar waarin ik niet meer kan zeggen 'vorig jaar', dat het echt klinkt alsof het al veel langer geleden is dan het voelt. Een tweede kerst en Oud&Nieuw zonder. Maar toch, we hebben de weg omhoog gevonden en ik hoop dat we die nog even vasthouden!

Vrij vroeg, maar toch alvast de beste wensen voor 2013. Maak er een mooi jaar van; tijd is te waardevol om hem ongemerkt door je vingers te laten glippen.

Liefs, Michelle