maandag 28 november 2011

Levenslessen

Het is al weer twee weken geleden dat ik hier iets geschreven heb. Sinds ongeveer anderhalve week heb ik voor het eerst sinds Patrick's overlijden het gevoel dat ik het diepste punt heb gehad. Natuurlijk zijn er nog slechte momenten, maar het fijne is dat er ook mooie momenten zijn. Natuurlijk waren die er de afgelopen maanden ook wel, maar ik zag ze gewoon niet zo goed omdat ze zo overschaduwd werden.

Ik mis Patrick enorm, veel meer dan ik verwacht had. Maar het intense, allesoverheersende verdriet van de eerste periode maakt langzaam plaats voor heel veel mooie, dierbare, vrolijke, bijzondere herinneringen. Getriggerd door een liedje op de radio, iets buiten, een bepaald woord, een handeling. Op onvoorspelbare en onverwachte momenten. Nu deze eerste rauwe fase voorbij is, komen deze mooie herinneringen bovendrijven. En daar ben ik heel blij om, want ik wil Patrick lévend herinneren. De mooie momenten. Datgene waarvoor hij, wij, zo hard gevochten hebben.
Ik zou nog graag zoveel met hem willen delen, zinnige en onzinnige dingen. Dat Jasmijn het goed doet op school, dat het betaald parkeren bij het Castricumse strand echt belachelijk duur wordt, dat Thijmen toch wel een behoorlijk sloperd is (van wie heeft hij dat toch??? :-D), hun gezichtsuitdrukkingen bij het zingen van de sinterklaasliedjes als we een schoentje zetten, het straatspectakel rond St. Maarten, Jasmijn & de mannen -> dat wordt nog wat later (wie weet wijd ik hier nog wel eens een blog aan, maar voor nu is de halve klas anders ingedeeld zodat de jongetjes die het ergst 'op' Jasmijn zijn zoverweg mogelijk uit de buurt zitten zodat ze ongestoorder kan zitten in de klas. Zucht.)

Ik geloof dat de gesprekken met de pychologe bijdragen aan hoe ik me momenteel voel, en ook de flexibele houding van mijn werk om me de ruimte te bieden die ik nu even nodig heb. De psychologe helpt me om mezelf weer een beetje te herontdekken. Als je zolang en zo intens met iemand samen bent geweest, weet je op een gegeven moment niet meer wie je bent. Alleen wie je sámen bent/was. Dat heb ik althans. Ik werd daar heel onzeker van, voelde me stuurloos. Voel heel erg de druk en verantwoordelijkheid richting Jasmijn en Thijmen. Dat we ons leven opnieuw moeten indelen, dat er veel veranderd. En dat ik alle beslissingen alleen moet maken, zonder die met Patrick te kunnen bespreken.
En dat in een periode waarin ik niet alleen heel erg bezig ben geweest met het overlijden van Patrick, maar ook met de weg ernaar toe. Tien jaar ziek en wat is er veel gebeurd. Dramatische periodes afgewisseld met relatief rustige periodes. Jaar in jaar uit steeds weer slecht nieuws. In het gunstigste geval iets van stabilisatie, maar nooit weg. Zeker hele heftige periodes als de verhuizing begin dit jaar, maar ook de driekwart jaar tussen de tweede helft van mijn zwangerschap en de eerste maanden met Thijmen (de chemomaanden) - ik realiseer me nu pas hoe heftig en extreem die geweest zijn. Wij zaten zo in onze 'overleef-modus' dat we maar bleven gaan; niet terugkijken alleen maar vooruit. Maar doordat ik nu tijd heb om na te denken, dwarrelt de vraag naar boven of ik de verschillende situaties en fases wel altijd even goed heb ingeschat. En het antwoord is voor mij duidelijk: absoluut niet altijd even goed. Het besef dat Patrick al veel langer veel meer heeft geleden dan ik vermoedde, hij wilde geen hulp of zich kwetsbaar opstellen, maar misschien had ik nu en dan toch ook wat vaker mijn poot stijf moeten houden. De momenten waarop hij het eens was met een bezoekje naar de eerste hulp, ook gewoon een ambulance bellen ipv nog even zelf en met de kindjes naar het ziekenhuis gaan. Natuurlijk weet ik dat Patrick het zelf het liefst zo wilde en er een hele grote stem in had. Maar mijn gevoel van mezelf kwijt zijn, me stuurloos voelen komen wel voor een deel hier vandaan. Want doordat ik nu twijfel of gemaakte keuzes en manieren waarop we bepaalde dingen hebben gedaan, twijfel in aan mijn inschattingsvermogen. En dat hakte er best in.

Maar dankzij de gesprekken met de psychologe begrijp ik mijn rouwproces wat beter, en welke fases daarbij horen. Ze helpt me heel concreet om de weer richting te geven doordat ze helderheid schept in mijn hoofd. Het begint met dat ik had verwacht dat ik beter voorbereid was op het overlijden van Patrick. Maar dat was ik niet. Rationeel wel, maar emotioneel totaal niet. Ik had niet verwacht dat missen en verdriet zo'n pijn kunnen doen, en dat ik veel eerder mijn oude ritme weer zou oppakken. Niet dus. En met haar opmerking "Jij hebt het over het normale leven en dat je van jezelf een aantal dingen had verwacht. Maar jij bent 37. En Patrick is 39. Het is niet normaal dat iemand van 39 dood gaat. En dat jij op je 37e alleen met 2 kleine kindjes achterblijft. Dus het 'normale leven' is op die situatie niet van toepassing, want de situatie is abnormaal." En misschien is dit een open deur, maar van haar neem ik het aan. En leg ik me daarbij neer, waardoor ik minder van mezelf moet en er dus gelijk veel spanning en druk wegvalt.

Het is bijna 15 weken geleden dat Patrick overleed. En eigenlijk doen we het hartstikke goed. Ik ben trots op de kindjes. En ik weet zeker dat Patrick ook trots zou zijn op ons. We redden het wel. Mede ook dankzij de familie en hele lieve vrienden die we om ons heen hebben verzameld. Dus bedankt voor jullie steun en liefde. Jullie zijn onmisbaar.

vrijdag 11 november 2011

Hieperdepiep!

Gister was Thijmen jarig. De kleine man wordt groot, 2 jaar al weer! Het feestje hebben we afgelopen zondag in kleine kring gevierd. Ik keek er best tegenop, maar het viel mee. Het was gezellig en Thijmen heeft echt genoten; van de cadeautjes, de mensen en de trein-cake. Natuurlijk was het wel gek, zo zonder Patrick. Al denk ik wel dat Thijmen zich dat helemaal niet realiseerde...



Mijn dip was zaterdagavond/nacht. Alleen de cadeautjes inpakken, balonnen opblazen, slingers ophangen. Dat was niet leuk. 's Ochtends met zijn drietjes in bed gezongen. Het gemis was groot, maar daar ging het niet even niet om. Het moest een leuk feestje worden en dat is gelukt.

donderdag 3 november 2011

Allerzielen in het Vondelpark - 2 november 2011


Tante Joyce is Joyce en de kindjes van 2 en 4 zijn Thijmen en Jasmijn.
Volgens mij staan we niet op de foto.

Echt fantastisch wat Machteld en Sok gerealiseerd hebben, heel indrukwekkend!

Als je dubbelklikt op de foto kun je het artikel lezen.

dinsdag 1 november 2011

Het feestseizoen gaat beginnen

Pfff. Het is alweer november. November!!! Wat gaat de tijd snel, hoewel het soms ook lijkt alsof het stil staat. Augustus klinkt lang geleden, maar voelt als gister. Ik weet dat het voor Patrick beter is, maar ik zou zo graag willen dat hij er nog was. Voor hem voel ik respect en berusting, voor ons vind ik het vreselijk.

Het ziet er naar uit dat het meeste regelwerk gedaan is; ik verwacht/hoop de verklaring van erfrecht nu toch echt wel met een week of 2 te krijgen. Maar tot nu toe is er telkens iets verzonnen waardoor het op zich laat wachten, dus ik juich pas als ik het in mijn handen heb ;-).

Ik heb de afgelopen weken een paar gesprekken gevoerd met de orthopedagoge met wie ik begin 2010 ook gesproken heb over de kinderen. Ze geeft hele praktische tips en adviezen om hoe de gesprekken met Jasmijn en Thijmen aan te gaan. Hoe te reageren op hun opmerkingen en vragen. En hoe ervoor te zorgen dat de herinneringen die met name Jasmijn heeft een beetje ingeprent kunnen worden. En ze geeft inzicht aan hoe zij rouwen. Ik herken veel van wat ze zegt en ben blij dat ik met haar kan sparren.

Ook ben ik vorige week bij een psychologe geweest. Voor mezelf. Om inzicht te krijgen in mijn rouwproces; ik merk dat mijn hoofd heel erg 'vol' zit en dat er geen ruimte is voor het verlies. Het is net alsof ik me nu pas begin te realiseren wat voor een rollercoaster het de afgelopen jaren is geweest. Hoe enorm we - Patrick net zo veel als ik - op onze tenen hebben gelopen; in een overleefstand zaten. Ze was niet zweverig maar heel nuchter. Ze schetste ook voor mij het rouwproces, de verschillende stappen en waar ik nu sta. Ik heb er wel vertrouwen in. Wil me ook weer meer mezelf voelen. Mijn energie weer terug. Natuurlijk snap ik dat de situatie gewijzigd is, maar toch. Ik voel me nog erg wisselend, labiel. Ik kan door het minste of geringste van slag raken, verdrietig, eenzaam. Het hoort erbij, maar ik vind het ook heftig om mezelf zo te zien. Ik herken me niet.

Ik denk wel dat een en ander versterkt wordt door het aanbreken van het 'feestseizoen'. Volgende week donderdag wordt Thijmen 2. Het kleine mannetje wordt pas 2 en moet het nu al zonder zijn vader doen. Ik denk heel veel aan deze periode 2 jaar geleden; de eerste chemokuur zat erop, de verschillende scenario's die besproken waren met de verloskundige voor als Patrick accuut zou verslechteren, de prognoses die zo slecht waren, de bijwerkingen en het 'herstel' na de chemo in afwachting van de volgende kuur, dat Patrick's buik door de tumor in zijn lever groter was dan die van mij. Terwijl ik bijna 39 weken zwanger was.
Thijmen is vrolijk en doet het goed. Hij rouwt op zijn eigen manier, maar is toch vooral een heel lief ventje van bijna 2. Het voelt wel eens alsof hij het kortste strootje heeft getrokken. Hij heeft misschien 4 of 5 goede maanden van Patrick meegemaakt. En daarin was hij te jong ook maar iets te herinneren. Anyway. In het weekend vieren we zijn verjaardag. Natuurlijk gaan we er een mooi feestje van maken. De cadeautjes zijn uitgezocht, besteld en afgeleverd, dus dat is allemaal geregeld. Het wordt alleen een feestje met een zwart randje. Voor mij in ieder geval, want ik denk eerlijk gezegd niet dat dat voor hem ook zo zal zijn...

Morgenavond eerst met de kindjes naar de Allerzielenbijeenkomst in het Vondelpark, georganiseerd door Machteld. Patrick is vorig jaar geweest en hij vond het heel indrukwekkend. Er is ook een bijeenkomst voor kindjes. Ik vind het wel heftig, maar wil het wel graag doen: www.allerzieleninhetvondelpark.nl/
Komend weekend dus een feestje, dan is hij de 10e echt jarig. 11 november St. Maarten en zaterdag de intocht van Sinterklaas. Jasmijn vroeg al met wie ze dit jaar ging, want zowel St. Maarten als de intocht deed Patrick altijd met haar. En als klap op de vuurpijl krijgen we daarna nog even december. Voor de kindjes moet en kan er een heleboel. Maar ik zie er vreselijk tegenop.

Hmmm. Het is wel een beetje een klaag-blog geworden. Sorry daarvoor.