woensdag 14 maart 2012

Komt een vrouw bij de dokter (film)

Heb net de film zitten kijken. Mooie film. Maar heftig. Wat een overeenkomsten, beelden flitsen door mijn hoofd. De gejaagdheid van er niet aan willen, het niet kunnen geloven dat het niet overleven een optie is. Het letterlijk willen weglopen, maar doorgaan, niet nadenken. De veranderingen in onze persoonlijkheden, onze relatie. De continue stroom aan ziekenhuisbezoeken, tegenvallers, weer oprapen en weer doorgaan. Niet nadenken, angsten toelaten.

Maar wat ben ik blij - zeker na het zien van de film - dat we elkaar niet zijn verloren in dit proces. Ook wij hebben momenten gehad dat we naast elkaar leefden in plaats van met elkaar. Zeker vlak na de geboorte van Thijmen, toen er chemo na chemo na chemo was. Toen nieuw leven en dood zo vlak na de geboorte zorgden voor kortsluiting in onze hoofden, te grote contrasten. Toen Patrick er mentaal helemaal door zat en heel gericht bezig was met afscheid nemen, loslaten. En ik met het vormgeven van ons leven zonder Patrick... Maar ook toen zijn we er in geslaagd om de knop weer om te zetten, en het weer 'samen' te doen, elkaar te hervinden. Nieuwe balansen en harmonie te vinden. Samen weer invulling geven aan onze toekomst, hoe lang die ook zou mogen duren.

De laatste periode. Het niet meer kunnen. Het los moeten laten. De gesprekken met de kindjes. En met elkaar. De intensiteit en sereniteit van naderend afscheid. Nog heel even samen compleet...

Wat is het toch een klote ziekte