maandag 3 oktober 2011

Nooit meer...

Nooit meer een kus, een blik, een glimlach, een aanraking
Nooit meer samen de dag bespreken, wat de kinderen nu weer zeiden/deden
Nooit meer dromen over vakantie, een volgende stap
Nooit meer praten over angsten, zorgen, wensen en ambities
Nooit meer je gesterkt voelen in elkaars nabijheid
Nooit meer samen trots kunnen zijn op elkaar en de kindjes
Nooit meer samen
Nooit meer... best waardeloos allemaal

Weer is er een maand verstreken. Het is alweer oktober. Augustus lijkt lang geleden, maar voelt als een gapende wond. Hier in huis normaliseert het enigszins, maar dat betekent ook dat het verlies alleen maar groter en zichtbaarder wordt. Thijmen die vrijwel alle mannen van Patricks leeftijd aankijkt en dan heel twijfelend 'papa?' vraagt, Jasmijn die slecht slaapt omdat ze steeds wakker schrikt omdat ze dan opeens weet dat papa dood is, ik die me de hele tijd verspreekt en steeds iedereen Patrick noemt en daar dan weer van schrikt, Jasmijn en Thijmen die steeds moeilijker afscheid van mij nemen op de creche en op school, de niet aflatende stroom aan regelwerk voor de 'erven van', een open zenuw die gevoel heet waardoor alles hard en ongecontroleerd binnen komt.