donderdag 31 maart 2011

Ascheid nemen van het JM tijdperk...

Vandaag zijn Jasmijn en Thijmen voor het laatst naar de crèche in Amsterdam geweest. Jasmijn omdat ze vanaf maandag naar school gaat, en Thijmen omdat hij vanaf maandag hier naar de crèche gaat.
En wat voelt het gek... Ik word er bijna een beetje sentimenteel van. Er is toch een tijdperk voorbij. Een tijdperk van lieve leidsters die goed voor onze kindjes gezorgd hebben. Het is altijd maar weer de vraag wat je ervoor terugkrijgt, al heb ik er na het wennen van Thijmen best een goed gevoel over.

Dat sentimentele zat overigens wel voornamelijk bij mij en bij de leidsters. Oké, Jasmijn was heel verdrietig toen we weg gingen, maar dat zal toch met name de vermoeidheid van een dag in het middelpunt van de belangstelling staan - want overmorgen jarig, dus trakteren - zijn. Thijmen die had het er duidelijk moeilijker mee, al denk ik dat dat voor een groot deel projectie van de leidsters is. Monique die hem ongeveer de hele dag op schoot heeft gehouden en Chantal die nu en dan even langs kwam en vanmorgen écht moest huilen.

Nou ja, de Johanna Margaretha is voorbij. Ben benieuwd hoe het vanaf maandag gaat lopen...

zaterdag 26 maart 2011

Poeh he...

Oké, het is officieel: verhuizen is NIET leuk (maar wonen in een nieuw huis gelukkig wel ;-). Wat een gedoe! Eerst om ervoor te zorgen dat alles en iedereen op tijd klaar is (wat uiteindelijk niet gelukt is) en vervolgens om alle spullen uit te pakken / een plek te geven (wat nog in volle gang is).

Maar ja, de kop is er af. We wonen er nu een week en hoewel het nog wel chaos is, voelt het huis wel lekker aan. Althans voor mij, ik hoop dat Patrick dat ook snel zo ervaart, maar die voelt zich nu met name ontheemd. Daar heb ik me toch behoorlijk op verkeken, wat de impact van de verhuizing op Patrick & de kindjes zou zijn. Zeker de eerste 2 a 3 dagen was Thijmen behoorlijk van de leg; hij wilde alleen maar opgetild worden, niet slapen (lees alleen gelaten worden) en mij continu letterlijk in het vizier hebben. En dat is natuurlijk niet echt handig tijdens en vlak na een verhuizing...

Jasmijn gaat gelukkig lekker; het nieuwe buurjongetje heeft al hier gespeeld en Jasmijn ook al daar. Zij wil met zijn trampoline spelen en hij wil van haar glijbaan. En naturlijk banjert ze graag rond in de tuin. Dat lijkt dus wel heel soepel te gaan.

En Patrick, tja... Ik schreef het net al. Die heeft het niet breed momenteel. Natuurlijk helpt het niet dat hij afgelopen maandag gelijk weer met een chemokuur moest beginnen. En dan alle drukte in huis, van bekende en onbekende mensen. Dat was voor hem behoorlijk heftig. Ik vond/vind het wel heel confronterend om te zien dat het hem wel heel zwaar valt. Een groot deel is toe te schrijven aan zijn ziekte; zo ziek zijn en pijn hebben, daar wordt je wereld toch behoorlijk klein van. En de chaos en drukte die horen bij een verhuizing, passen niet binnen de kleine wereld. Hij is dus extra vermoeid. En extra vatbaar voor prikkels. Ik hoop gewoon dat Patrick weer een beetje tot rust komt als we hier eenmaal echt gesetteld zijn en als ook hij zijn draai kan vinden in het huis. Dat we hier nog even kunnen genieten als gezin. Dat hij weer een beetje aansterkt (minder last van de botpijn en ook aankomt (minder spugen en meer eten - vanavond was hij zo moe dat hij niet eens de energie had om te eten). Maar ik maak me wel een beetje zorgen om hem. Hoeveel kan een mens hebben?

maandag 14 maart 2011

Ons meisie wordt groot!

Vandaag is Jasmijn wezen wennen op school. Een half dagje, bij juf Tineke.
Bij binnenkomst, met haar jas nog aan, vertelde ze gelijk over iets heel ergs op de televisie. "Gister op het (jeugd)journaal kwam de zee en die ging over de weg en toen waren alle auto's weg. Het was heel erg want heel veel mensen zijn dood." Blijkbaar waren de beelden van de tsunami op het jeugdjournaal toch best heftig...
Ze begonnen met gymles en Jasmijn heeft ongeveer 5 seconden de kat uit de boom gekeken voordat ze meedeed. Ze vond het echt super leuk, en was helemaal teleurgesteld toen ik haar vertelde dat ze niet iedere dag met gym beginnen. Ze heeft lekker gespeeld met 2 andere meisjes (met het poppenhuis waar de ze bij de kennismaking met de juf al haar oog op had laten vallen). En vooral het begrip 'mondjes op slot' heeft veel indruk gemaakt ;-)
Maar wat ze stoer vandaag, ons kleine grote meisje!
April 2007 lijkt eergister in plaats van vier jaar geleden...

zondag 13 maart 2011

Groen!

Vandaag zijn er flinke meters gemaakt in het nieuwe huis. Beneden zijn de muren geverfd en staat het houtwerk in de grondverf. En boven hebben Joyce, Lot en ik het muurtje in Jasmijn haar kamer behangen. Het duurde íets langer dan het geplande uurtje (we zijn bijna drie uur bezig geweest met 5 banen behang, maar gezellig was het wel ;-))
En de beneden muur is groen geverfd. Heel spannend, omdat het toch wel echt groen is. Maar het is prachtig geworden!! Bekijk hieronder de fotootjes maar!! Nog 5 dagen en dan gaan we verhuizen...



Familieportret



Jasmijn tekent graag. Maar het heeft heel lang geduurd voordat wij er ook een beetje in konden herkennen wat zij bedoelde. Zo kregen we oneindig kleurwerken mee van de crèche waarop in het wilde weg wat gekrast was, zo leek het. Maar niets was minder waar. Dan was het een storm. Of een ballerina die rondjes aan het draaien was. Of een ... tja, verzin het maar.

Eind januari tekende Jasmijn vanuit het niets een koppoter. Een goed gelukt - en duidelijk herkenbaar - poppetje. Patrick en ik waren gewoon een beetje trots. En een week later kwam ze met een krokodil thuis. Een groene, met een staart en een bek. Met tanden. En puntjes op zijn rug. En vier poten. We hoefden niet eens te vragen wat het was. Dus wij wéér trots.
Maar sinds gister zijn we uber trots. Jasmijn heeft een portret getekend. Van ons (zie foto bovenaan). En we hebben een lijf en daaraan zitten armen en benen. En we hebben een voorhoofd en een kin. En ik heb lange haren en Patrick niet. Én ik heb oorbellen. Wat is ze knap he, onze dochter!

Aan creativiteit overigens geen gebrek. Vandaag heeft ze Thijmen als baby erbij getekend. Met een hele grote piemel. En een tekening van haarzelf was een beetje mislukt. Drie borsten was toch écht te veel... Dus daarna is ze maar een heleboel speldjes in haar haar gaan doen. Bloemetjes speldjes, speldjes met een vlinder en een lieveheersbeestje, nog meer bloemetjes en een speldje met zwarte piet en een vis (de vis kon zwarte piet weer naar Nederland brengen). Toen ze klaar was zater er zo'n 15+ speldjes in haar haar. 'Mam, kijk', zei ze 'een weilandje op mijn hoofd!'

zaterdag 12 maart 2011

De laatste loodjes...

Gister is Patrick's moeder terug gekomen uit Portugal. Gelukkig mogen we nog een weekje in hun huis blijven terwijl zij ergens in een vakantiehuisje zitten. Het voelt een beetje gek, maar ik ben zo blij dat we niet nog een keertje hoeven te verkassen. Daar was ik echt een beetje verdrietig van geworden.

Ik merk dat de koek een beetje op begint te raken. Misschien omdat de finish in zicht is, misschien voelt het daarom allemaal extra zwaar. Geen idee. Nog even de kiezen op elkaar. Gelukkig geeft het nieuwe huis wel wat energie. Ik merk het ook aan Patrick. Die zit er even helemaal doorheen. En heeft hij er ook nog een oogontsteking bij. Daarom zijn we vanmorgen toch nog maar weer even naar de VU geweest. Het was tenslotte al weer een week of 4 geleden dat we op de eerste hulp waren ;-).
Gelukkig lijkt het deze keer echt om een 'gewone' oogontsteking te gaan. We zouden bijna vergeten dat dat ook nog kan. Enfin, aangezien het om het bestraalde oog gaat, kunnen we natuurlijk geen risico nemen. Daarna nog heel even langs de Heineken geweest (Ioeioeioei Oscar!!), en daarna naar de verjaardag van Loes. En nu liggen de kindjes op bed (al ruim een uur, heerlijk!!) en zitten we Herman Finkers te kijken. Pijnlijk herkenbaar en wrang humoristisch.

Op tijd naar bed en dan is er morgen weer een nieuwe dag...

zondag 6 maart 2011

Wit, witter, witst

Vanmiddag weer even in het huis wezen kijken. Wat een verandering. Hoewel er nog wel het een en ander moet gebeuren, zijn we duidelijk in een afrondende fase gekomen. Boven is inmiddels alles gestuct, zijn de muren gewit en staat het houtwerk in de grondlak. Wat een verschil, echt niet te geloven! En wat wordt het mooi!!

Zie het verschil maar op de plaatjes!
Uit de verkoopbrochure. Dit wordt onze slaapkamer.

Behang eraf, normale deur vervangen door schuifdeur, wanden opnieuw gestuct.

Wanden geverfd, inbouwkast in de grondverf.






En dan zal ik een vergelijkbare serie van de woonkamer ook even laten zien. Dat is ook al volledig onherkenbaar. En dan moet er beneden nog gestuct worden!!

Uit de verkoopbrochure! De woonkamer was ongeveer 8x5.5 meter en de keuken zat in een uitbouw van 2.5x2.5 meter.

Keuken eruit zodat er ruimte komt voor de uitbouw (opschuiven van de achtergevel zodat de woonkamer 2.5 meter langer wordt en er ruimte is voor een open woonkeuken.

Er is geheid, fundering gelegd, achterwand eruitgehaald, zijwand gesloopt. Eingelijk hadden we geen achterkant meer. Op dit moment was het huis het meest ontmanteld van het hele bouwproces.

Nieuw plafond, extra isolatie op de wanden, openslaande deuren zijn weer terug (maar nu dus een stukkie naar achter), daklichten zijn geplaatst.








Nu dus 'alleen' nog maar: verder afwerken, stucen, verven, vloeren leggen, keuken plaatsen. Ik zeg: 17 maart verhuizers laten komen, 18 maart er voor het eerst gaan slapen. En ik denk ook écht dat dat haalbaar is en gaat lukken!! Maar... als er a.s. zondag mensen zijn die willen helpen behangen (kamertje voor Jasmijn) dan houd ik me aanbevolen!!

Veertig jaar getrouwd


Veertig. Gisteren, 5 maart, waren mijn ouders veertig jaar getrouwd. Veertig jaar. Wow. Dit jaar zijn Patrick en ik vijf jaar getrouwd. Voor ons dus ook een jubileum. Een jubileum waarvan ik niet verwacht had dat we het zouden halen. En toch zijn we voorzichtig al aan het bedenken hoe we deze mijlpaal gaan vieren. Want mijlpalen moeten gevierd worden. Of het voor de achtste keer is, of voor de eerste. Of voor de veertigste of de vijfde.

Gisteravond vierden Annechien & Remco ook dat ze dit jaar allebei 40 worden. Ik word dit jaar 37. En Patrick 39. Ik merk dat het me bezig houdt... Volgend jaar. Vieren we dan een feestje of...?

Anyway. Nogmaals hulde aan het bruidspaar! En natuurlijk ook aan de jarigen!

woensdag 2 maart 2011

Ziek, zwak & misselijk

Maandag waren allebei de kindjes nog ziek. Gister alleen Thijmen nog. Helaas kwakkelt die vandaag nog steeds. Misschien toch maar eens kijken of in een plan B voor morgen kan verzinnen...
Gelukkig hebben Patrick en ik er nog geen last van. Het lijkt ons (en dan met name) Patrick over te slaan. Dat zou mooi zijn.
Patrick gaat redelijk goed. Als hij zijn inspanningen echt beperkt, houdt hij het best vol. En dat is fijn, want we hebben verbouwings-technisch best een drukke week.

Maandag om 7.00 uur moesten we (hij dus, gezien de zieke kindjes) de stucadoors binnen laten. En dinsdag halverwege de dag moesten ze betaald worden. Vandaag hadden we een overleg met Syb en met de hovenier (AU! in hoofdletters!!). Morgen komt er iemand langs om de vloer in te meten, en vrijdag is er vast ook nog wel wat. Maar de vorderingen zijn er dan ook wel naar: boven is gestuct, daar is Sybren nu nog even bezig, maar zal de schilder ook gaan beginnen. Beneden zit het dak - met lichtkoepels - er in en is de lange uur bijna geisoleerd en opnieuw opgezet. Zoals het er nu naar uitziet, kunnen ze vrijdag de benedenetage gaan stucen. En dan morgen over twee weken de verhuizers. Ik kan niet wachten...

Minder is allen dat Patrick net door zijn rug is gegaan. Hij ligt nu even in bed, maar de schrik zit er goed in. Hopen dat het meevalt...