zaterdag 5 april 2014

Gradaties in missen...

2 april werd onze prachtige dochter 7. Zeven jaar alweer! Wat is ze groot. En mooi en lief. En wat is het toch 'jammer' dat Patrick dit allemaal moet missen. Moet missen dat onze prachtige meid heeft leren schrijven. En lezen. En dat ze de mooiste en liefste korte briefjes voor ons schrijft. Voor Thijmen en mij, maar ook voor haar papa. Briefjes met de mooiste tekeningen vol met hartjes en sterretjes en 'I laf joe' erbij geschreven...

Patrick is niet de enige die veel mist. Ik ook. De kindjes ook... Dit soort briefjes en de 'losse' opmerkingen maken keer op keer zichtbaar hoe intens verbonden we nog steeds met elkaar zijn. Hoezeer Patrick nog in ons dagelijks leven zit. Zo mooi om te zien en dierbaar om te voelen. Maar ook heftig; want zij moeten ook zoveel missen; een tweede persoon die onvoorwaardelijk van ze houdt. Die trots tot in de tenen is na een mooie uitspraak, een goed voorgelezen bladzij, een goed rapport of een heerlijke knuffel. Een tweede persoon van wie ze alles willen leren, met wie ze in discussie kunnen gaan. Die ze mee kunnen nemen in zijn en hun blik op de wereld. Een tweede persoon die hun alles is...

Afgelopen zondag vierden we Jasmijn's verjaardag alvast. 's Ochtends met de directe familie, 's middags met vrienden. Het weer was heerlijk, de taarten goed gelukt en de jarige straalde. Het was een topdag. 's Avonds op de bank overviel het me... Ik had - denk ik voor het eerst bij zo'n mijlpaal - niet de hele dat het onrustige, knagende gevoel. Ik had óók een leuke dag, zonder dat er de hele dag een schaduw in mijn hoofd zat. Best gek om dat te realiseren. En stiekem was ik ook wel een beetje trots. Trots op waar we nu staan en hoe het met ons gaat. Hoe goed we in ons vel zitten. En dat we - alle drie - nog steeds optimisten zijn. En dat het ons lukt om de liefde die er was te blijven voelen.

Niets zo wisselvallig overigens als de mens... Dinsdagavond overviel de weemoed me dubbel en dwars. Terugdenkend aan de nacht waarin zeven jaar daarvoor een vrolijk bloemetje ons leven voorgoed op zijn kop zou komen zetten. Een nacht die we met zijn tweeën ingingen en waar we met zijn drieën uitkwamen. Een uniek moment van ons samen, van niemand anders. Een moment wat we nooit meer samen kunnen herbeleven. Wat kun je iemand toch vreselijk missen...