zaterdag 27 april 2013

Patrick's verjaardag

Het is vandaag 27 april. Vandaag zou Patrick 41 geworden zijn. Het wordt zijn tweede verjaardag zonder...


Deze foto is genomen tijdens onze zomervakantie in 2008. Een jaar na de geboorte van Jasmijn, en bezig met een experimenteel medicijn dat veel bijwerkingen gaf, maar ook veel tumorreductie. Jasmijn kijkt in volle adoratie naar haar papa op. Happy times!

Vorig jaar hebben de kindjes en ik vrij genomen en zijn we naar Sprookjeswonderland geweest. En 's avonds hebben we in Zeezicht met de families en Oscar & Krista, Sok & Machteld en Tjerk & Doret gegeten. Ook dit jaar zijn we vanavond met dezelfde groep, en dat voelt fijn. Vorig jaar werden er sigaren op het strand opgestoken. Eens kijken wat vanavond brengt ;-)


Ik had het 'grote plan' om van Patrick's verjaardag een familiedag te maken; om iedere verjaardag iets speciaals met Jasmijn en Thijmen te doen. Dit jaar en volgend jaar kan dat nog, maar daarna is het Koningendag en komt er van dat plan weinig terecht. Ik ga er iets anders op verzinnen, want ik blijf het een mooi idee vinden om een - hopelijk heel lange - traditie te starten. Ik denk dat Patrick het wel mooi gevonden zou hebben; Koningendag op 27 april. Maar ik ben blij dat we nog twee jaar hebben voordat het echte volksfeest op deze datum losbarst...

Zijn tweede verjaardag zonder al weer. Onvoorstelbaar hoe tijd tegelijkertijd stil kan staan en voorbij kan vliegen. Het is een wonderlijk iets, tijd. Want hoewel het missen niet minder wordt, gaan de rouwe kantjes er wel meer af. Worden de heftige herinneringen van de laatste periode steeds meer vervangen door de mooie herinneringen van de tijd ervoor. Vinden we iedere dag een beetje beter onze draai met zijn drietjes. Gaat het overleven van de eerste periode over in leven, en komt er steeds een beetje meer ruimte voor genieten.

Ik merk het bij mezelf, maar ook bij de kindjes. Sinds een maand of drie komen er bij Jasmijn - al dan niet geholpen door foto's - steeds meer blije herinneringen bij. In mijn vorige blog schreef ik nog dat ik me een beetje zorgen maakte over Jasmijn. Dat ze heel veel aan haar papa moest denken, en dan ontroostbaar verdrietig was omdat ze dan alleen het beeld van het laatste uur kon oproepen. Bij haar komt er ook steeds meer ruimte voor 'blije' herinneringen. Dan moet ze letterlijk lachen en daarna in huilen uit te barsten als ze zich realiseert dat hij echt dood is. Heftig en confronterend, maar wel goed. Want er komt ook ruimte voor mooie herinneringen.

Ik vind het heel fijn dat Patrick nog zo aanwezig is in ons dagelijks leven; er gaat geen dag voorbij of hij wordt niet genoemd. Dat gaat heel natuurlijk; in het spelen van de kindjes, de gesprekken aan tafel. Heel fijn. Voor mijn gevoel hebben Jasmijn en Thijmen daardoor echt een vader, ook al is hij er niet fysiek bij. En wat weten ze hun gevoel soms zo mooi te verwoorden. Thijmen met zijn uitspraak dat zijn vader een foto is die altijd lacht. Of soms probeert zijn zin te krijgen door als argument aan te voeren dat het van zijn papa wel mag :-). Jasmijn die haar armen om zichzelf heen slaat en zegt dat ze hart aan het knuffelen is want daar zit papa...

Wat zouden we samen trots geweest zijn op onze prachtige kindjes. Ik ben het in ieder geval wel!