dinsdag 25 oktober 2011

Thuis

In de herfstvakantie zijn we er een weekje tussenuit gegaan. Met de kindjes en met een aantal vrienden. Met het vliegtuig naar de zon. Anderen keken wel wat verwonderd naar de samenstelling van onze groep; 1 man, 3 vrouwen en 4 kinderen. Tja, some guys have it all ;-))

Bij aankomst regende het op Kreta. Hmmm, dat was niet de bedoeling. Helemaal omdat het maandag ook nog regende. Nou ja, we hebben er het beste van proberen te maken. Zwemmen in de zee in de regen is ook leuk, helemaal als het zeewater 23 graden is. Dinsdag begon nog bewolkt, maar in de loop van de ochtend trok het open en ging de zon schijnen. De temperatuur steeg direct en we hebben de rest van de vakantie heerlijk op het strand of aan het zwembad vertoefd.

Heerlijk de zon op ons lijf en ook heerlijk om weer eventjes ongecompliceerd van en met de kindjes te genieten. Dat is er de laatste tijd toch een beetje bij in geschoten. Jasmijn en Thijmen hebben het heerlijk gehad. Jasmijns hoogtepunt: een bord stuk mogen gooien (naar goede Griekse traditie) en Thijmen heeft heerlijk rondgebanjerd op het strand en met genoegen het ene na het andere zandkasteel vakkundig gesloopt. Of dat nou echt leuk was, daar waren de meningen over verdeeld, maar hij vond het in ieder geval wel heel leuk ;-)
Ik zal een dezer dagen wel wat filmpjes/foto's van de vakantie plaatsen.

Ik vond de vakantie heel dubbel. Het was lekker om de zon weer even te voelen en energie op te doen. En het gezelschap was goed, ook belangrijk. Maar toch... weer iets wat ik zonder Patrick heb gedaan. De avonden alleen, niet samen met Patrick kunnen genieten van hoe blij en uitgelaten de kindjes waren. En dan al die gelukkige gezinnetjes op het strand waarbij de papa meehelpt zandkastelen te bouwen, krabbetjes zoeken, etc. Oscar heeft dat ook allemaal met de kindjes gedaan, maar dat is toch anders.

Wat wel gek is, is dat zowel de kindjes als ik de hele vakantie goed geslapen hebben. Ook ik lag er op tijd in en sliep. En Jasmijn droomde alleen over leuke dingen (het bord stuk gooien, het vliegtuig, het zwembad)en Thijmen werd niet roepend wakker. Raar dat dat nu we weer thuis zijn, gelijk weer voorbij is. Ik kom mijn bed weer niet in en Thijmen wordt weer een paar keer per nacht huilend of met een schreeuw wakker. Dat zal komen omdat het verlies hier thuis zoveel zichtbaarder en voelbaarder is. Net alsof we in de zon een beetje aan de realiteit konden ontsnappen, maar nu weer geland zijn.