zaterdag 16 juni 2012

Trouwdag

Zes jaar geleden was ik de bruid. En vorig jaar hebben we het nog eens dunnetjes over gedaan in ons nieuwe huis. Wat een prachtige, mooie en intense herinneringen!
Vandaag koester ik ze een beetje extra!

Hier fotootjes van deze twee dagen.

zondag 10 juni 2012

Vaderdag

School en creche zijn druk bezig met vaderdag. Heftig voor Jasmijn en Thijmen, want het lijkt ze nog bewuster te maken van het feit dat ze geen papa meer hebben...

Op school heeft de juf het er wel met Jasmijn over gehad. Of ze iets voor papa wil maken, of anders voor mij of iemand heel anders. Voor mij, had ze besloten, zo vertelde de juf. En toch raakt het haar veel meer dan we dachten. Want ze slaapt momenteel weer heel onrustig. En van het ene moment op het andere kan ze huilen. 'Ik huil omdat papa dood is,' zegt ze dan. Ik vraag haar waar ze dan precies aan denkt; aan de laatste momenten, geeft ze dan aan. Vlak voordat hij het prikje kreeg. Ik probeer haar te vertellen dat ze dan aan fijne dingen van Patrick moet denken, maar dat kan ze niet. En van de week had ze een nachtmerrie. Hartverscheurend huilend werd ze wakker. Toen ik vroeg waarover ze droomde, begon ze zo mogelijk nog harder te huilen. Omdat haar papa dood was, maakte ze een vaderdagknutselwerk voor mij. Dat mocht ze niet zeggen, want het was een geheim. En nu had ze het toch verteld.
Ik vind het zo heftig dat ze daar zo mee bezig is, dat het aan haar vreet. Ik zou willen dat het anders was, maar ja...

Ook Thijmen is er duidelijk mee bezig. Het lijkt wel dat nu hij een stuk beter praat, hij ook meer de behoefte voelt om het over zijn papa te hebben. Op de gekste momenten wil hij naar papa kijken; in mijn medaillon. Hij geeft zijn foto's dan kusjes en ik moet het dan ook doen. 'Papa lief' zegt hij dan. Ook vindt hij papa's van anderen heel interessant.
Vandaag waren we op het feestje van Sanne. Jasmijn had een splinter in haar vinger die door haar vader, een gepensioneerd arts, met chirurgische precisie werd verwijderd. We vertelden Jasmijn dat 'de dokter' Sanne's vader is. Thijmen, die er ook bij stond, riep direct dat zijn papa dood is. Voor hem was het een losse opmerking, maar ik vind het toch elke keer weer heftig...

Zo gaat het met ons: eigenlijk best wel heel goed, considering. We doen leuke dingen en redden het met zijn drietjes en de mensen om ons heen.
Maar toch, alles heeft steeds een keerzijde waardoor we alledrie makkelijk uit balans te brengen zijn. En als we dat zijn, is het verdriet en het gemis weer heel erg aanwezig. En overal zit een randje aan.
* Vorige week Roland Garros; super gaaf - maar de laatste keer dat ik daar was, was met Patrick. En de twee nachtjes van huis, gingen nu al een stuk beter. Thijmen sliep gewoon in zijn eigen bed, maar sinds ik terug ben wordt hij weer standaard midden in de nacht wakker en wil hij bij mij slapen. Ik laat hem maar.
* Kamperen met Hemelvaart van Loes, Ing en haar familie - super gezellig, maar alleen in de tent is heftig. En dan Jasmijn: die leert zichzelf fietsen. Zo gaaf. Ik übertrots terwijl ik haar sta aan te moedigen, maar tegelijker voel ik me dan zooo alleen...
* Het weekendje kamperen met Pinksteren. Zo leuk, maar alleen de auto inpakken, spullen verzamelen, auto uitpakken en wachten op hulptroepen omdat je de tent met zijn tweeen op moet zetten. En dan alle spullen... De laatste keer dat we ze gebruikt hebben was voor de geboorte van Jasmijn. Overal zit een herinnering aan, een gedachte, hoort een gevoel bij. Natuurlijk ook heel fijn, vakantieherinneringen behoren vaak tot de top-herinneringen. Maar ook zo confronterend.

Dit soort momenten is moeilijk. En niet vanwegen het ongemak, maar vanwege de impact die het heeft in mijn - ons - hoofd...