zaterdag 16 april 2011

"Jij ben een beetje ziek, en jij heel erg ziek."

De kop zegt het eigenlijk al. We hebben een heftig weekje achter de rug doordat ik dinsdagochtend werd overvallen door de griep. Vreselijk. Een moeder kan gewoon niet ziek zijn. En helemaal niet in onze situatie.

Nou had ik al een hoestje waar een waakse bouvier jaloers op zou zijn, dus het viel Patrick in eerste instantie niet op dat ik niet aan het hoesten was maar aan het spugen. Maar Jasmijn had het haarfijn in de gaten. Maar ja, we stonden dan ook samen onder de douche. "Mam, je maakt m'n voeten vies!" ... Ja schatje, nu even niet ok? Patrick heeft Jasmijn gelukkig even aangekleed en de kindjes ontbijt gegeven dus ik hoefde alleen mezelf aan te kleden (hele klus in die conditie ;-)), Thijmen en ze daarna na de crèche/school brengen. Daarna heel snel mijn bed weer in.

Gelukkig hebben we weer veel hulp gehad van de familie. Mijn vader is hier woensdag een paar uur geweest om op de kindjes te passen. En Joyce heeft hier 3 (!) avonden het avondritueel overgenomen. Zo lief. En Margriet heeft hier nog fijn geholpen.

Inmiddels gaat het met mij weer een stuk beter. Ik ben er nog niet helemaal, maar al wel weer genoeg. Patrick voelt nu wel de terugslag. Die heeft 's ochtends echt super veel gedaan met de kindjes. En hoewel het heel fijn is/was voor hem om zich 'nuttig' te voelen, en een ontbijtritueel met de kindjes echt leuk is/was, is hij nu wel mega vermoeid. Maar toch gaat hij wel kijken of hij het kan blijven opbrengen om 's ochtends de broodjes te smeren. Dinsdag gaan we weer naar Utrecht en dan horen we of/wanneer de volgende chemo weer start. Daar hangt wel eea van af natuurlijk...