zondag 18 september 2011

1 maand

Op de valreep van deze 18e september, toch een bericht.
Op de kalender zijn we één maand verder. De eerste maand. Al weer een 'mijlpaal' die (bijna) gepasseerd is. Confronterend, want alweer een maand verder. Maar aan de andere kant ook confronterend omdat het pas een maand is. Ik heb een beetje het gevoel dat ik in een tijdsvacuum zit; het ene moment is het heel dicht bij, heel rauw. Maar zeker de uitvaart - die ik als heel mooi, warm en liefdevol heb ervaren - lijkt heel lang geleden.

Ik heb minder moeite met de '18e' dan ik vooraf had gedacht. Voor mij zijn het cijfertjes. Moeilijker vind ik de donderdagen. Dat zijn aaneenschakelingen van flashbacks, van laatste blikken, voorzichtige lachjes, momenten samen. Wat ik ook heftig vond was het veranderen van de maand; was het opeens geen augustus meer. Het werd pijnlijk duidelijk dat de wereld weer doorging. En de eerste schooldag. Pffff, die kwam ook hard binnen. Er heerste zo'n gevoel van 'back to normal' terwijl het alles behalve normaal is.

Ik merk bij mezelf dat het gemis langzaam binnenkomt. De eerste hectiek van het regelen van de uitvaart tot het ingang zetten van de papierwinkel zit erop. Er is meer tijd om te voelen, te beseffen, te missen. De leegte wordt zichtbaar, voelbaar. Ik heb het al eerder geschreven, maar ik dacht dat ik een beetje voorbereid was op wat ging komen. Maar dat is toch totaal niet het geval. Weten versus voelen. Wat een wereld van verschil.

Toch gaat het best redelijk. Met mij en ook met de kindjes. Die zijn zo jong, zo flexibel, onbevangen en zichzelf. Wat ben ik trots op ze. Ook zij zitten in een achtbaan, maar ze realiseren het zich niet. Hebben nog geen idee dat hun papa er echt niet meer zal zijn. Missen hem bij vlagen. Thijmen 'zoekt' minder in huis. En Jasmijn heeft het er regelmatig over, verwerkt het in het spelen (alle poppen zijn ziek en gaan dood "is voor nep hoor mama!!"), maar kan ook zomaar opeens vragen waar papa is; "zit papa soms in Amsterdam??". Een 'oh ja!' volgt vaak op mijn uitleg dat hij er niet meer is. Of zomaar uit het niets vragen of overleden hetzelfde is als dood...
Vorige week zijn eindelijk ook de fotoboekjes gekomen; een boekje voor Thijmen met de foto's van hun samen en een eigen boekje voor Jasmijn met haar foto's met Patrick. Ik vind het heel mooi om te zien dat ze best vaak in het boekje kijken. Of foto's kusjes geven.