maandag 10 november 2014

Interview in de VROUW van De Telegraaf

Op 8 november 2014 stond er een interview met mij/ons in De Telegraaf, bijlage VROUW. Ergens wel mooi getimed zo in het verjaardagsweekend van Thijmen. Hieronder foto's van het artikel. Door ze te vergroten, is de tekst waarschijnlijk wel te lezen.

dinsdag 19 augustus 2014

Dag lieve Patrick

Gister, op het tijdstip van overlijden, hebben de kindjes en ik weer een ballon vol met kusjes opgelaten voor Patrick. En precies op het moment van loslaten verscheen er boven ons een regenboog. Wij zijn niet de enigen die hem missen. Hij mist ons ook...

maandag 18 augustus 2014

18 augustus…

Het is vandaag weer 18 augustus. De derde 18 augustus zonder Patrick. Ik vind het onvoorstelbaar dat Patrick al drie jaar dood is. Dat ik al drie jaar niet met hem heb kunnen praten, lachen, genieten, blikken uitwisselen. Niet samen leven, geen nieuwe herinneringen maken, samen trots kunnen zijn op onze geweldige kinderen. Dat Jasmijn en Thijmen al drie jaar de allerliefste papa van de hele wereld moeten missen… Dat hij ons – hun – al drie jaar moet missen.

Maar hoewel hij niet meer hier is, is hij er nog wel. Patrick zit in ons, ik denk dat ik vrij aardig weet wat hij in bepaalde situaties gewild zou hebben. Daar denk ik over na en soms ga ik er in mee en soms ook niet. En ook Jasmijn en Thijmen kennen hun papa. Ze missen hem enorm, maar hebben hem wel. Ik blijf me verbazen over hun veerkracht. Het zijn super-kinderen die ondanks dat ze veel hebben meegemaakt toch heel vrolijk en optimistisch zijn. Bijzonder om te zien dat het steeds meer individuen worden, om karaktereigenschappen van mezelf of Patrick terug te zien.

Ik weet niet zo goed wat ik er nog meer over moet zeggen…. Het is weer een beladen dag, maand... Onvoorstelbaar hoeveel van dit soort data er zijn in een jaar. En toch… de meeste ‘eerste keren’ zijn geweest. Dat wil niet zeggen dat de tweede, derde of vierde keer ‘makkelijker’ zijn, helemaal niet zelfs, maar tijd is wel een bijzondere factor. Ik geloof niet in ‘het een plekje geven’ of ‘verwerken’. Zo werkt het volgens mij niet. Door Patrick’s overlijden moeten we een heel bijzonder persoon missen. En dat doet pijn, maar zo is het. Het missen zal blijven, hoeveel tijd er ook overheen gaat. Misschien verandert het in hoe vaak en hoe intens het er is, maar misschien ook niet. Het is wat het is.

zaterdag 5 april 2014

Gradaties in missen...

2 april werd onze prachtige dochter 7. Zeven jaar alweer! Wat is ze groot. En mooi en lief. En wat is het toch 'jammer' dat Patrick dit allemaal moet missen. Moet missen dat onze prachtige meid heeft leren schrijven. En lezen. En dat ze de mooiste en liefste korte briefjes voor ons schrijft. Voor Thijmen en mij, maar ook voor haar papa. Briefjes met de mooiste tekeningen vol met hartjes en sterretjes en 'I laf joe' erbij geschreven...

Patrick is niet de enige die veel mist. Ik ook. De kindjes ook... Dit soort briefjes en de 'losse' opmerkingen maken keer op keer zichtbaar hoe intens verbonden we nog steeds met elkaar zijn. Hoezeer Patrick nog in ons dagelijks leven zit. Zo mooi om te zien en dierbaar om te voelen. Maar ook heftig; want zij moeten ook zoveel missen; een tweede persoon die onvoorwaardelijk van ze houdt. Die trots tot in de tenen is na een mooie uitspraak, een goed voorgelezen bladzij, een goed rapport of een heerlijke knuffel. Een tweede persoon van wie ze alles willen leren, met wie ze in discussie kunnen gaan. Die ze mee kunnen nemen in zijn en hun blik op de wereld. Een tweede persoon die hun alles is...

Afgelopen zondag vierden we Jasmijn's verjaardag alvast. 's Ochtends met de directe familie, 's middags met vrienden. Het weer was heerlijk, de taarten goed gelukt en de jarige straalde. Het was een topdag. 's Avonds op de bank overviel het me... Ik had - denk ik voor het eerst bij zo'n mijlpaal - niet de hele dat het onrustige, knagende gevoel. Ik had óók een leuke dag, zonder dat er de hele dag een schaduw in mijn hoofd zat. Best gek om dat te realiseren. En stiekem was ik ook wel een beetje trots. Trots op waar we nu staan en hoe het met ons gaat. Hoe goed we in ons vel zitten. En dat we - alle drie - nog steeds optimisten zijn. En dat het ons lukt om de liefde die er was te blijven voelen.

Niets zo wisselvallig overigens als de mens... Dinsdagavond overviel de weemoed me dubbel en dwars. Terugdenkend aan de nacht waarin zeven jaar daarvoor een vrolijk bloemetje ons leven voorgoed op zijn kop zou komen zetten. Een nacht die we met zijn tweeën ingingen en waar we met zijn drieën uitkwamen. Een uniek moment van ons samen, van niemand anders. Een moment wat we nooit meer samen kunnen herbeleven. Wat kun je iemand toch vreselijk missen...