vrijdag 20 mei 2011

Wat is wijsheid?

Na de frivole berichten over de tuin en wat recente familiefotootjes in de twee eerdere postings, hier dan toch ook nog ons huidige dilemma...

Zoals eerder gemeld, waren we vorige week in het ziekenhuis. Tijdens het telefonisch consult een paar dagen later bleek dat de nucleaire radiologie behandeling nu nog geen optie is, aangezien het bloedbeeld niet goed genoeg was voor die behandeling. Op advies van de arts moest Patrick stoppen met alle medicijnen, met uitzondering van de pijnstillers uiteraard. Maar verder dus met alle medicijnen. Ook die waarmee hij volgens dezelfde arts nooit mee mocht stoppen ivm verwachte inhaalgroei van de tumoren die door dat specifieke medicijn onderdrukt zijn. Die dus.

Nou waren we woensdag in de VU voor de controle van de tumor in Patrick's oog (dat zag er gelukkig allemaal stabiel uit) waarbij Patrick het niet kon nalaten om te melden dat dat maar goed ook was, want daar is vorig jaar alle ellende mee begonnen. Voor de bestraling van zijn oog moest hij met alle medicijnen stoppen. In de paar weken dat hij dat gedaan heeft, is de kanker in zijn botten geslopen en behoorlijk gaan woekeren. En inmiddels zit het overal. Ondanks dat hij de betreffende medicijnen wel weer is gaan slikken.

Natuurlijk weten we niet hoe de kanker zich had ontwikkeld als Patrick niet was gestopt met de medicijnen. Dat is natuurlijk het betere giswerk. En het feit dat er een tumor in zijn oog was gegroeid, geeft duidelijk aan dat de ziekte zich bleef ontwikkelen. Maar toch. Misschien was het dan niet zo veel in zijn botten gaan zitten. We zullen het niet weten.

Maar met die 'kennis' in het achterhoofd, is de huidige fase wel heel eng. De vorige keer stoppen met alle medicijnen heeft de situatie dramatisch verslechterd. En ook nu zijn er weer signalen die niet positief zijn. Het lijkt alsof zijn lever weer fors aan het groeien is. En de pijn in de botten, rug en ribben neemt fors toe. Patrick is heel moe, maar dat zou ook nog kunnen komen omdat zijn lichaam moet wennen aan de veranderde balans door het wegvallen van een flink aantal medicijnen.

Maar de vraag wat wijsheid is, dient zich aan. Toch maar weer aan alle medicijnen en hopen dat de groei stagneert? Of even doorzetten en hopen dat het bloedbeeld snel in orde is zodat de nucleaire behandeling gestart kan worden en de pijn hopelijk minder wordt?

Wat een onmenselijke keuze...