dinsdag 1 november 2011

Het feestseizoen gaat beginnen

Pfff. Het is alweer november. November!!! Wat gaat de tijd snel, hoewel het soms ook lijkt alsof het stil staat. Augustus klinkt lang geleden, maar voelt als gister. Ik weet dat het voor Patrick beter is, maar ik zou zo graag willen dat hij er nog was. Voor hem voel ik respect en berusting, voor ons vind ik het vreselijk.

Het ziet er naar uit dat het meeste regelwerk gedaan is; ik verwacht/hoop de verklaring van erfrecht nu toch echt wel met een week of 2 te krijgen. Maar tot nu toe is er telkens iets verzonnen waardoor het op zich laat wachten, dus ik juich pas als ik het in mijn handen heb ;-).

Ik heb de afgelopen weken een paar gesprekken gevoerd met de orthopedagoge met wie ik begin 2010 ook gesproken heb over de kinderen. Ze geeft hele praktische tips en adviezen om hoe de gesprekken met Jasmijn en Thijmen aan te gaan. Hoe te reageren op hun opmerkingen en vragen. En hoe ervoor te zorgen dat de herinneringen die met name Jasmijn heeft een beetje ingeprent kunnen worden. En ze geeft inzicht aan hoe zij rouwen. Ik herken veel van wat ze zegt en ben blij dat ik met haar kan sparren.

Ook ben ik vorige week bij een psychologe geweest. Voor mezelf. Om inzicht te krijgen in mijn rouwproces; ik merk dat mijn hoofd heel erg 'vol' zit en dat er geen ruimte is voor het verlies. Het is net alsof ik me nu pas begin te realiseren wat voor een rollercoaster het de afgelopen jaren is geweest. Hoe enorm we - Patrick net zo veel als ik - op onze tenen hebben gelopen; in een overleefstand zaten. Ze was niet zweverig maar heel nuchter. Ze schetste ook voor mij het rouwproces, de verschillende stappen en waar ik nu sta. Ik heb er wel vertrouwen in. Wil me ook weer meer mezelf voelen. Mijn energie weer terug. Natuurlijk snap ik dat de situatie gewijzigd is, maar toch. Ik voel me nog erg wisselend, labiel. Ik kan door het minste of geringste van slag raken, verdrietig, eenzaam. Het hoort erbij, maar ik vind het ook heftig om mezelf zo te zien. Ik herken me niet.

Ik denk wel dat een en ander versterkt wordt door het aanbreken van het 'feestseizoen'. Volgende week donderdag wordt Thijmen 2. Het kleine mannetje wordt pas 2 en moet het nu al zonder zijn vader doen. Ik denk heel veel aan deze periode 2 jaar geleden; de eerste chemokuur zat erop, de verschillende scenario's die besproken waren met de verloskundige voor als Patrick accuut zou verslechteren, de prognoses die zo slecht waren, de bijwerkingen en het 'herstel' na de chemo in afwachting van de volgende kuur, dat Patrick's buik door de tumor in zijn lever groter was dan die van mij. Terwijl ik bijna 39 weken zwanger was.
Thijmen is vrolijk en doet het goed. Hij rouwt op zijn eigen manier, maar is toch vooral een heel lief ventje van bijna 2. Het voelt wel eens alsof hij het kortste strootje heeft getrokken. Hij heeft misschien 4 of 5 goede maanden van Patrick meegemaakt. En daarin was hij te jong ook maar iets te herinneren. Anyway. In het weekend vieren we zijn verjaardag. Natuurlijk gaan we er een mooi feestje van maken. De cadeautjes zijn uitgezocht, besteld en afgeleverd, dus dat is allemaal geregeld. Het wordt alleen een feestje met een zwart randje. Voor mij in ieder geval, want ik denk eerlijk gezegd niet dat dat voor hem ook zo zal zijn...

Morgenavond eerst met de kindjes naar de Allerzielenbijeenkomst in het Vondelpark, georganiseerd door Machteld. Patrick is vorig jaar geweest en hij vond het heel indrukwekkend. Er is ook een bijeenkomst voor kindjes. Ik vind het wel heftig, maar wil het wel graag doen: www.allerzieleninhetvondelpark.nl/
Komend weekend dus een feestje, dan is hij de 10e echt jarig. 11 november St. Maarten en zaterdag de intocht van Sinterklaas. Jasmijn vroeg al met wie ze dit jaar ging, want zowel St. Maarten als de intocht deed Patrick altijd met haar. En als klap op de vuurpijl krijgen we daarna nog even december. Voor de kindjes moet en kan er een heleboel. Maar ik zie er vreselijk tegenop.

Hmmm. Het is wel een beetje een klaag-blog geworden. Sorry daarvoor.