tag:blogger.com,1999:blog-72656003597562938232024-03-05T11:39:11.088+01:00Elke dag is er éénGezinsleven met een terminaal zieke echtgenoot. Kanker. Iedere dag samen is er één! Deze blog gaat over zijn ziekte, mijn gevoel, de kindjes en ons leven. En inmiddels helaas ook over het omgaan met verlies na het overlijden van Patrick op 18-8-2011.MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.comBlogger142125tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-84182725795040347162022-04-26T10:32:00.004+02:002022-04-26T10:32:58.897+02:00Wat nou als... <div>Wat nou als… Patrick morgen 50 geworden zou zijn. Hadden we
het dan morgen gevierd, of in het weekend? Of volgend jaar als we samen 100
geworden zouden zijn? En hoe zou hij eruit zien? Zou hij grijs geworden zijn? Zou
hij überhaupt nog wel haar hebben, want zijn inhammen werden de laatste jaren steeds
groter? Zou hij een leesbril hebben, een gewone bril of helemaal geen bril? Zou
hij nog tennissen of zou hij toch vaker voor de driving range gekozen hebben?
Zou het eigenlijk goed gekomen zijn met zijn balgevoel? (Ik denk eerlijk gezegd
van niet <span style="font-family: "Segoe UI Emoji", sans-serif;">😉</span>). Zou hij net als Oscar (stukjes van) triatlons
doen of zwemmen in het open water? Of zou hij eerder met Tjerk meegaan met een
rondje op de racefiets? Zou hij nog regelmatig gamen (met Sok?). Ik zie hem ook
wel uren samen op de bank zitten Fortniten met Thijmen. Zou hij als trotse vader
langs de lijn staan bij Jasmijn en haar voorzien van allerlei technische
informatie over de beste materiaalkeuze voor de keepershandschoenen?</div><div><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">En hoe zou ons dagelijkse leven eruit zien? Wat voor een
arts zou hij geworden zijn? Vroeger dacht hij altijd dat hij internist wilde
worden, al neeg hij na zijn co-schappen meer naar chirurgie of gynaecologie. Of
toch huisarts? En zou ik de overstap naar het onderwijs gemaakt hebben? Zouden
we nog steeds in Koog aan de Zaan wonen? Zouden we dan ook twee katten (denk
het niet) en een hond (misschien als concessie) gehad hebben? <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Wat nou als… Morgen zou Patrick 50 geworden zijn. Het is
zijn 11<sup>e</sup> verjaardag waar hij niet ouder wordt. Elf jaar; ik vind het
bizar lang klinken. Het leven van nu lijkt ontzettend op ons leven van toen, al
kunnen de verschillen niet groter zijn. Jasmijn en Thijmen waren 4 en 1.5 toen
Patrick overleed. Nu is Jasmijn een echte jonge dame van 15 en Thijmen een
brugpieper van 12. We wonen nog in hetzelfde huis en mogen ons gelukkig prijzen
met de dierbare mensen om ons heen. Er is zoveel gebeurd. De familie is met de
geboorte van Eva groter geworden, Inge kreeg ook kanker en is gelukkig weer kankervrij
maar nog herstellende, valpartijen, hartproblemen, emigraties, nieuwe banen,
mijlpalen en verschillende jubilea… De familieband is gelukkig onverminderd
sterk. De banden met de mensen van toen zijn er nog; sommige zijn sterker
geworden, andere wat vluchtiger maar nooit helemaal uit het zicht. Niet vreemd
natuurlijk, want in 11 jaar verandert er natuurlijk altijd wel wat. Als ik naar
mezelf kijk, ben ik nu een heel andere persoon toen. Niet in de laatste plaats
omdat je samen natuurlijk heel anders bent dan in je eentje. Maar ook omdat je
gevormd wordt door dat wat je meemaakt. Het moeten missen, het daarmee om leren
gaan, het weer moeten leren om door te gaan met het leven heeft daar uiteraard
heel veel impact op gemaakt. <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Wat nou als… ik merk dat ik het steeds lastiger vind om me
voorstellingen te maken van hoe het zou zijn als het allemaal anders was
gelopen. Patrick blijft toch echt altijd 39. En herinneringen voelen als een
warm bad, maar het niet meer hier zijn voelt als een oorverdovende leegte. Wat
blijft moeten missen toch hard werken en wat missen we hem nog steeds. <o:p></o:p></p><br /></div>MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-71824288206831696662021-03-19T14:46:00.000+01:002021-03-19T14:46:16.175+01:00Mijlpalen2021 is voor mij een jaar vol met mijlpalen. Mijn ouders waren in maart 50 jaar (!) getrouwd en ook Frans en Margriet vieren dit jaar dat ze 25 jaar geleden in het huwelijksbootje zijn gestapt. Thijmen zit in groep 8 en hij neemt dus dit jaar afscheid van de basisschool.<BR><BR>
En Patrick en ik zouden dit jaar 15 jaar getrouwd zijn. In plaats van dat jubileum te vieren, staan we dit jaar stil bij 10 jaar zonder. Het is dit jaar 10 jaar geleden dat hij is overleden. OMG, TIEN jaar… Jasmijn verwoordde het een tijdje geleden heel mooi; “Als een kind 10 jaar wordt, dan is het super blij. Double digits, hoe gaaf. Maar nu twee getallen… ik word er eigenlijk alleen maar heel verdrietig van.” Tja, mijlpalen… hoe anders kunnen ze voelen. <BR><BR>
Wat is ‘moeten missen’ toch iets geks. Tijd heelt alle wonden, zeggen ze. Dat weet ik niet, maar door tijd verandert er gelukkig wel veel. Die eerste pijn van alle eerste keren, die ligt gelukkig ver achter ons. Dankzij de tijd heb ik de heftigheid van de laatste periode en het echte afscheid achter me kunnen laten. Waardoor de herinneringen die weggedrukt werden door de pijn weer kans kregen om naar boven te drijven. Als ik nu aan Patrick denk, word ik zelden nog teruggegooid naar de pijn van de laatste tijd samen waarbij de ziekte de overhand neemt. Mijn herinneringen nu zijn veel meer aan ‘gewone’ momenten, aan de leuke/gekke/grappige/lieve/suffe mijlpalen. Aan die keer dat hij een bowlingbal in zijn eigen knieholte gooide (jaja, qua motoriek was hij heel bijzonder). Aan onze wintersportvakanties; de man met blinkend materiaal die niet wist hoe hij een berg af moest komen. Aan op hoeveel kilo ik mijn racket zou moeten laten bespannen, want Patrick wist dat soort dingen en ik weet het nog steeds niet. Aan hoe weinig romantisch hij was, maar op de gekste momenten toch verbazingwekkend lief uit de hoek kon komen. Zoals toen die keer dat hij zijn DAT recorder (google maar, hoog nerd-gehalte) de hele nacht muziek had laten opnemen omdat ik een bepaald liedje zo mooi vond. Of die ene vrijdagavond; eerst een hapje eten bij de Argentijn en daarna naar een film die ik graag wilde zien. Ik was - natuurlijk - aan de late kant waardoor hij niet op die vrijdag, maar de maandag erop het aanzoek deed omdat hij dacht dat we anders de film (ik weet nu niet meer welke, maar ik wilde hem dus graag zien) zouden missen. Hoe ongelofelijk verliefd hij was op Jasmijn toen ze net geboren was; we hadden niet alleen net een dochter gekregen, maar er was ook een vader geboren. Of hoe trots hij was toen Thijmen geboren werd; een dochter en een zoon - zijn koningskoppel was compleet. Of die keer dat hij als Sinterklaas-met-sombrero incognito en kansloos dronken was. De feestjes op de Berberis, de wijntjes op het dakterras, de croissantjes op bed zodat ik even kon uitslapen, de aanmoedigingen langs de lijn… Zo kan ik nog wel even doorgaan, heerlijk. <BR><BR>
In de loop van de tijd heb ik gelukkig weer heel veel vergeten herinneringen terug gekregen. Groot & klein. Herinneringen waardoor het missen weer even heel groot voelt. Maar dankzij die herinneringen voelt hij dan ook weer heel dichtbij. Dat ‘moeten missen’… Ik had natuurlijk veel liever gehad dat het helemaal niet nodig was geweest. Ik had liever niet willen moeten bedenken hoe hij als vader zou zijn, maar het veel liever willen ervaren. Hoe trots hij op Jasmijn en Thijmen zou zijn. Hoe hij zou helpen met huiswerk, zou kijken langs de lijn bij voetbal & hockey, discussies zou voeren, zou zitten gamen met Thijmen. Hoe wij samen ouder zouden worden… <BR><BR>
Moeten missen… Ik kan toch heel eerlijk zeggen dat ik het ook wel fijn vind dat het er is. Natuurlijk zorgt het soms voor een rotgevoel of een traan. Maar ik heb dat veel liever, dan wanneer het er helemaal niet zou zijn. Beter kort gekend dan helemaal niet. En hoewel onze tijd samen veel langer had mogen zijn, hebben we ontzettend genoten van elkaar en van ons leven. En als kers op de taart hebben we samen twee prachtige kinderen gekregen. Kinderen die op het ene moment precies hun vader zijn, op het andere moment precies hun moeder en gelukkig het grootste deel van de tijd precies zichzelf zijn. <BR><BR>
Wat had ik hun het ‘moeten missen’ graag willen besparen. Hun missen is anders; zij missen iemand die ze nauwelijks gekend hebben. Zij hebben niet die enorme schat aan eigen herinneringen. Maar via verhalen van mij, van familie en van vrienden worden zij toch nog regelmatig getrakteerd op nieuwe stukjes papa-informatie. Zo leren ze hun vader - en al zijn eigenaardigheden -toch steeds nog een beetje beter kennen. Met hun leeftijd groeit ook hun nieuwsgierigheid naar hoe en wie hun papa nou eigenlijk was. Dus heb je nog een mooie Patrick herinnering, groot of klein, deel hem dan ook eens met Jasmijn & Thijmen. Zij vinden het juist heel fijn om het te horen.
MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-60228042568933473742016-08-18T02:22:00.000+02:002016-08-18T02:35:03.399+02:00Vijf jaar missen; we zouden zo veel...18 augustus 2016. Het is vandaag vijf jaar geleden dat Patrick is overleden. Een mijlpaal, al is er niets feestelijks aan... <br />
<br />
Het is vreemd, maar omdat het zo'n "rond" getal is, voelt het heftiger. We zouden elkaar dit jaar twintig jaar gekend hebben. We zouden 10 jaar getrouwd zijn. Maar deze mooie mijlpalen worden overschaduwd door die andere mijlpaal; die van vijf jaar zonder Patrick. <br />
<br />
Niet te bevatten hoe lang vijf jaar al is. Hoeveel wij Patrick moeten missen. Hoeveel hij heeft gemist. Bij hoeveel milestones, groot en klein, hij alleen in gedachten bij ons was...<br />
<br />
Natuurlijk is tijd een bijzondere factor. Heeft de rauwe pijn van het begin plaats gemaakt voor meer berusting. Is er weer ruimte voor 'eerdere' herinneringen. Herinneringen aan de Patrick op wie ik verliefd ben geworden, in plaats de herinneringen aan zijn strijd tegen die rotziekte. Heeft ons dagelijks leven een nieuwe invulling gekregen; kook ik niet meer standaard voor een persoon te veel en hebben vrijwel alle eerste, tweede en xste keren de revue gepasseerd. Hebben we nieuwe balansen gevonden met elkaar en is er zelfs weer ruimte om te genieten en het leven te leven. <br />
<br />
Maar toch... Het is niet of, maar en. Doorgaan en missen. Genieten en missen. Nieuwe herinneringen maken en missen. Het is onlosmakelijk met ons verbonden en het is er altijd. Soms confronterend of pijnlijk, soms grappig, soms bitter of wrang. Maar meestal heel fijn. Want door het voelen van missen, blijft Patrick ook heel dichtbij. Daardoor maakt hij nog steeds onderdeel uit van ons gezin, is hij voor Jasmijn en Thijmen nog steeds hun papa, is hij nog steeds een partner, zoon, broer, vriend. Is hij er wel altijd bij, ondanks het niet lijflijk aanwezig zijn.<br />
<br />
Vanavond om 17.45 uur hef ik een glas op de lucht. Koester ik m'n herinneringen. Laat ik een traan, knuffel ik de kindjes en vertel ik een mooie Patrick-anekdote waardoor er ook ruimte is voor een lach. Doen jullie mee? Opdat hij altijd dichtbij blijft? Enneh... Nieuwe anekdotes zijn altijd welkom ;-).<br />
<br />
Liefs, MichelleMichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-34274188142419384842016-04-27T01:35:00.000+02:002016-04-27T01:35:20.190+02:00Voor altijd 39!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-zci7OaOH0unGCEiFLD6jwD313QwB9gz4ysyjuf5vqNwj5MCdKYiqX5bQ2dmkTXauWBnP6gqVjYHGqo8a8gMzFCiRmPsXy2Isrdm9V-HksYLtnIkby1W9MK22g1CDcHWqeiOX4UTsnuK8/s1600/DSC00677.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-zci7OaOH0unGCEiFLD6jwD313QwB9gz4ysyjuf5vqNwj5MCdKYiqX5bQ2dmkTXauWBnP6gqVjYHGqo8a8gMzFCiRmPsXy2Isrdm9V-HksYLtnIkby1W9MK22g1CDcHWqeiOX4UTsnuK8/s400/DSC00677.JPG" /></a></div><br />
27 april. Vandaag zou Patrick 44 geworden zijn, maar hij blijft voor altijd 39. Hij is fysiek niet meer hier, maar hij is nog steeds heel dichtbij, verankerd in ons. En dat voelt heel fijn. <br />
<br />
Het is de vijfde verjaardag zonder jarige. Vandaag wil ik zijn geboortedag vieren; proosten op het mooie leven dat er was. Voor de tweede keer valt Patrick's verjaardag samen met Koningsdag, iets wat hij bij leven fantastisch had gevonden. Maar nu wringt het een beetje bij mij en bij de kinderen. Het moeten missen is niet makkelijk en Jasmijn en Thijmen worden zich steeds meer bewust van wat ze moeten missen. Maar, feestjes moet je vieren! En dus komen Frans & Margriet vanavond eten en heffen we het glas op een heel bijzondere Vriend!<br />
<br />
MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-34184077035342130762015-08-18T10:00:00.000+02:002015-08-18T10:13:56.619+02:004 Jaar MissenHet is vandaag al weer vier jaar geleden dat we afscheid hebben moeten nemen van Patrick. En hoewel ik overall in een redelijke happy plaats zit, raakt het me toch weer heel erg. Het is weer zo’n moment. Zo’n confronterende mijlpaal die het missen weer even extra pijnlijk maakt. Het moeten missen blijft enorm verdrietig… <br />
<br />
We zijn inmiddels vier jaar ‘verder’. De kindjes bloeien op tot prachtige persoontjes, gaan naar school, ontwikkelen eigen ikjes. We hebben een mooie dynamiek met zijn drietjes en de bijzondere mensen om ons heen. We lachen, huilen, maken plezier en kunnen elkaar zo nu en dan eventjes achter het behang plakken. We zijn net een echt gezin ;-). En ook met mij gaat het goed. Ik heb begin van het jaar een leuke meneer leren kennen. Iemand die me blij maakt, me vlinders bezorgt. Iemand bij wie ik graag ben. <br />
<br />
En toch… Het missen blijft. Het verlangen naar iets dat er had moeten zijn, maar nooit zal komen. De toekomst die Patrick en ik hadden moeten hebben. De toekomst die de kindjes met hun papa hadden moeten hebben. We hebben het thuis dagelijks over Patrick. Hij hoort er gewoon echt helemaal bij. IS hij er bij. Niet gedwongen of geforceerd, maar in de kleine dingen. Meestal met een lach. En met een steekje in ons hart. Want hoe goed we ook blijken te zijn in herinneren, en in stand houden van herinneringen. Het haalt het natuurlijk niet bij hoe het had moeten zijn…<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAvQY0VHY_C5x2hjYIQqoJQGRCxGqpSKG6dRnikgDKOH2SLqbE0SOwsZ4qOryyOO_Yjsx2xqbL1wFsm__3yDz1rAYoAikdSWhy87oSIR5qqVPBhnw-uirGhaySc35aQNZqFjFJVT97DrlF/s1600/Patrick+en+Michelle+37050.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAvQY0VHY_C5x2hjYIQqoJQGRCxGqpSKG6dRnikgDKOH2SLqbE0SOwsZ4qOryyOO_Yjsx2xqbL1wFsm__3yDz1rAYoAikdSWhy87oSIR5qqVPBhnw-uirGhaySc35aQNZqFjFJVT97DrlF/s320/Patrick+en+Michelle+37050.jpg" /></a></div>MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-2109224442341370292015-07-13T14:40:00.000+02:002015-07-13T14:40:03.914+02:001425 dagen13 juli… Ik voel opeens de enorme behoefte om mijn blog eens terug te lezen… 13 juli 2011: bloedonderzoek. Nieuw medicijn regime. Achteraf is dit de dag waarop het laatste hoofdstuk van zijn leven is begonnen. In mijn blog lees ik hoop en wanhoop. Herinneringen dringen zich op aan de dingen die ik niet heb opgeschreven. De gesprekken samen, de blikken, het toenemende gevoel dat het einde nadert, dat het onvermijdelijk is…<br />
<br />
Over iets meer dan een maand is het vier jaar geleden dat Patrick overleed. Onvoorstelbaar dat we hem al vier jaar moeten missen. Zijn stem niet meer kunnen horen, zijn blikken moeten missen. Zijn droge opmerkingen of zijn scherpe meningen. <br />
<br />
Hoewel hij al 1425 dagen niet meer bij ons is, maakt hij gelukkig wel nog steeds onderdeel uit van ons leven. Sterker nog, met het verstrijken van de tijd komt er steeds weer een stukje ‘oude Patrick’ terug. De herinneringen aan het lijden en het afzien die de eerste periode mijn gedachten en gevoelens overheersten, verdwijnen verder naar de achtergrond. De letterlijk pijnlijke laatste herinneringen maken plaats voor de onbezorgdere, mooie eerdere herinneringen. Beelden van de zieke Patrick worden vervangen door herinneringen aan de persoon Patrick, de jongen op wie ik verliefd geworden ben en de man waarmee ik ben getrouwd. Het gaat minder om ‘het overlijden en de pijn van het missen’ en veel meer om het ‘koesteren van de rijkdom van het gekend hebben en het mogen delen van onze levens’. Tijd is een rare factor… met het verstrijken van de tijd komt Patrick dus eigenlijk weer steeds iets dichter bij ons te staan… <br />
MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-33852899192944499522015-06-16T00:00:00.000+02:002015-06-16T00:00:00.202+02:009 jaar geleden was ik de bruid<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiau3gOH-bvfTDmoIuKHalGMOFrbT-bfAE3glXqM32UCZqtDWs98-WMyDMn4Q1vD-MkxhYZg62R90J5K6vkYRgZ04bihB5GYvUGx8-KGeEvIBjvuJNBULXVagn8OkxVaXjIeqZ7-UAE0adW/s1600/Foto%2527s+Hans+17+juni+548.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiau3gOH-bvfTDmoIuKHalGMOFrbT-bfAE3glXqM32UCZqtDWs98-WMyDMn4Q1vD-MkxhYZg62R90J5K6vkYRgZ04bihB5GYvUGx8-KGeEvIBjvuJNBULXVagn8OkxVaXjIeqZ7-UAE0adW/s400/Foto%2527s+Hans+17+juni+548.jpg" /></a></div>16 juni 2006 was ik de bruid. Terugdenkend aan die dag, die periode… wat waren we – wat was ik - gelukkig: wat was het mooi! Twee dagen feest, genietend van de liefde. Zo mooi om te zien hoe intens onze liefde gevierd werd; door ons én door de bijzondere mensen om ons heen!<br />
<br />
En nu... 16 juni 2015. Wat kan er veel veranderen in een relatief korte periode... Twee prachtige kinderen, een verhuizing, een intens verdrietig afscheid en nu dus een vierde trouwdag zonder bruidegom. Dat went nooit. En zo had het ook niet mogen lopen. Maar ja, life is funny and not always in a good way...<br />
<br />
Maar dat wat uit liefde voortkomt, blijft mooi. Dus koester ik de prachtige herinneringen. En ben ik ongelofelijk trots op Jasmijn en Thijmen. De leukste en liefste kindjes van de wereld. Ze stralen en brengen heel veel plezier en liefde. Die, ondanks hun verlies, toch vooral en voornamelijk écht kind zijn. Onbevangen, vrij en vol vertrouwen. En ook een beetje op mezelf. Om hoe het met ons gaat. Hoe we de mooie dingen blijven zien. Blijven genieten van de prachtige herinneringen, ondanks de pijn die ze met zich meebrengen. En hoe ik me nog/weer durf open te stellen voor liefde. En daarom vier ik vandaag toch gewoon dat ik 9 jaar geleden de bruid was. <br />
Ik denk aan de mooie momenten en trakteer de kindjes op een pannenkoek en taart op het strand! En ben blij met de mooie en bijzondere mensen om me - ons - heen! <br />
MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-83340248567955828712015-04-27T21:06:00.002+02:002015-04-27T21:06:25.757+02:00Jarig27 april. Het blijft een dag met een knoop in mijn maag. In welk scenario zouden we Patrick's verjaardag zonder hem vieren? Maar het leven loopt - blijkbaar - zoals het loopt. En in onze realiteit is dit al de vierde verjaardag zonder jarige. Het blijft onwerkelijk... Het missen blijft. Maar een dag als vandaag, zijn geboortedag, biedt ons wel de gelegenheid om stil te staan bij het moois wat er wel is geweest. 27 april 1972 was een heel mooie dag, want hij heeft ons Patrick gegeven. Dus vanmiddag waren we met een aantal bij elkaar. Hebben we getoost op Patrick. Teruggedacht, geproost, gelachen, herinneringen herhaald. Waren we even samen om/bij/met Patrick. En waren er een heleboel vrienden die ook even extra aan hem dachten, op hem geproost hebben. Even stil staan bij hoe waardevol het leven is. Welke verrijking hij ons gebracht heeft. En hoe hij onderdeel van onze levens blijft uitmaken, door blijft leven in onze herinneringen. Heel dierbaar! <br> <BR>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkHffnCE5LS3F6Cs_ARKSnS4_2e9l1k_hi3CNbNG2SJ9Lrbj0WNnsebftMp7WQDPu5WMVzlwfKj1w6nXarkROMlQmcDb3ytw4WylOkfMxQ9JsOWSmYzSligrr8zFVBSYYKhwnt_Ieg0OiT/s1600/222824941170986.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkHffnCE5LS3F6Cs_ARKSnS4_2e9l1k_hi3CNbNG2SJ9Lrbj0WNnsebftMp7WQDPu5WMVzlwfKj1w6nXarkROMlQmcDb3ytw4WylOkfMxQ9JsOWSmYzSligrr8zFVBSYYKhwnt_Ieg0OiT/s320/222824941170986.jpg" /></a></div>
<BR><i>Foto is genomen op juni 2011 tijdens het feestje ter ere van ons vijfjarige huwelijksfeest. De trui was een knipoog naar het WK van 2006 ;-) </i>MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-34963702963794385232014-11-10T20:21:00.001+01:002014-11-10T20:25:20.733+01:00Interview in de VROUW van De TelegraafOp 8 november 2014 stond er een interview met mij/ons in De Telegraaf, bijlage VROUW. Ergens wel mooi getimed zo in het verjaardagsweekend van Thijmen. Hieronder foto's van het artikel. Door ze te vergroten, is de tekst waarschijnlijk wel te lezen.
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy8B6z1OSkZbZw7txgkvGhWMWjzdBihSoh08aWc7bUMfohUkeKI2TKhvJV2sCg5eR6gddepUuydIJ4LU6V58r6wt-d0D0niXOLxflCbGe7tDmiqZuOTOOHKdzlJrOfFbSzVWK6K_3KSBRw/s1600/De+Telegraaf+pagina+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy8B6z1OSkZbZw7txgkvGhWMWjzdBihSoh08aWc7bUMfohUkeKI2TKhvJV2sCg5eR6gddepUuydIJ4LU6V58r6wt-d0D0niXOLxflCbGe7tDmiqZuOTOOHKdzlJrOfFbSzVWK6K_3KSBRw/s1600/De+Telegraaf+pagina+1.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTgC_hkKwr9-e2kDEMlz8npjo4st8uM_poKu_ySErnKp-s2OlCpSRsPnkWyM4Bls24tepEGiZc62gESyWm6lPZuJscPPl3A4MzM5jdx5MknUT8oivROrN3YaiBKP0v6bR3sO7fGLKpPHHV/s1600/De+Telegraaf+pagina+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTgC_hkKwr9-e2kDEMlz8npjo4st8uM_poKu_ySErnKp-s2OlCpSRsPnkWyM4Bls24tepEGiZc62gESyWm6lPZuJscPPl3A4MzM5jdx5MknUT8oivROrN3YaiBKP0v6bR3sO7fGLKpPHHV/s1600/De+Telegraaf+pagina+2.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMOUdxAQuw-0PeHCc1E56dyQoDnFtEF_oseoICLy4L7mHqBjcpi_ma3-Hh6F1jLB8Yf1JyS1rQ1p_bTYBGXEC8RTobpuiIM7Ez1_1r5Dh_g2ulgDQLNwGs2dmHQJIq8Fi3rUPSY9iq8QST/s1600/De+Telegraaf+pagina+3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMOUdxAQuw-0PeHCc1E56dyQoDnFtEF_oseoICLy4L7mHqBjcpi_ma3-Hh6F1jLB8Yf1JyS1rQ1p_bTYBGXEC8RTobpuiIM7Ez1_1r5Dh_g2ulgDQLNwGs2dmHQJIq8Fi3rUPSY9iq8QST/s1600/De+Telegraaf+pagina+3.jpg" /></a></div>MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-29378600567531105742014-08-19T11:06:00.000+02:002014-08-19T11:06:00.315+02:00Dag lieve Patrick<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEik7-tpPUtLNx1o5vCAru7k5WFmu3w56pRPX9Pwd_bnmynq8ib3Y5RRHDckW9sUhoKFUuBxM_Ul6oKfe8dsvtnn2YdVMDqoJw2Dybch9eFDassNcerSK-Awrs1dsscgi3smlPWwpmW1rG8d/s1600/Jasmijn+Thijmen+Patrick+18+augustus+2014.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEik7-tpPUtLNx1o5vCAru7k5WFmu3w56pRPX9Pwd_bnmynq8ib3Y5RRHDckW9sUhoKFUuBxM_Ul6oKfe8dsvtnn2YdVMDqoJw2Dybch9eFDassNcerSK-Awrs1dsscgi3smlPWwpmW1rG8d/s400/Jasmijn+Thijmen+Patrick+18+augustus+2014.jpg" /></a></div>Gister, op het tijdstip van overlijden, hebben de kindjes en ik weer een ballon vol met kusjes opgelaten voor Patrick. En precies op het moment van loslaten verscheen er boven ons een regenboog. Wij zijn niet de enigen die hem missen. Hij mist ons ook...
MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-68596428530642180752014-08-18T02:36:00.001+02:002014-08-18T02:54:20.927+02:0018 augustus…<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQpG97Iex1OlJE6fH24U581MG8TEamNLuFK8UQ7BDgmSVnVyhulBV3GZGvPuqUtqn2x1h_7LmWbZw5NAAAq2OEn0PouHBXnYVvob1VbxM1c7XuSdBAuAUJU6GCPs6yeutJhNszzG22rsHT/s1600/Patrick.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQpG97Iex1OlJE6fH24U581MG8TEamNLuFK8UQ7BDgmSVnVyhulBV3GZGvPuqUtqn2x1h_7LmWbZw5NAAAq2OEn0PouHBXnYVvob1VbxM1c7XuSdBAuAUJU6GCPs6yeutJhNszzG22rsHT/s320/Patrick.jpg" /></a></div>
Het is vandaag weer 18 augustus. De derde 18 augustus zonder Patrick. Ik vind het onvoorstelbaar dat Patrick al drie jaar dood is. Dat ik al drie jaar niet met hem heb kunnen praten, lachen, genieten, blikken uitwisselen. Niet samen leven, geen nieuwe herinneringen maken, samen trots kunnen zijn op onze geweldige kinderen. Dat Jasmijn en Thijmen al drie jaar de allerliefste papa van de hele wereld moeten missen… Dat hij ons – hun – al drie jaar moet missen. <BR><BR>
Maar hoewel hij niet meer hier is, is hij er nog wel. Patrick zit in ons, ik denk dat ik vrij aardig weet wat hij in bepaalde situaties gewild zou hebben. Daar denk ik over na en soms ga ik er in mee en soms ook niet. En ook Jasmijn en Thijmen kennen hun papa. Ze missen hem enorm, maar hebben hem wel. Ik blijf me verbazen over hun veerkracht. Het zijn super-kinderen die ondanks dat ze veel hebben meegemaakt toch heel vrolijk en optimistisch zijn. Bijzonder om te zien dat het steeds meer individuen worden, om karaktereigenschappen van mezelf of Patrick terug te zien. <BR><BR>
Ik weet niet zo goed wat ik er nog meer over moet zeggen…. Het is weer een beladen dag, maand... Onvoorstelbaar hoeveel van dit soort data er zijn in een jaar. En toch… de meeste ‘eerste keren’ zijn geweest. Dat wil niet zeggen dat de tweede, derde of vierde keer ‘makkelijker’ zijn, helemaal niet zelfs, maar tijd is wel een bijzondere factor. Ik geloof niet in ‘het een plekje geven’ of ‘verwerken’. Zo werkt het volgens mij niet. Door Patrick’s overlijden moeten we een heel bijzonder persoon missen. En dat doet pijn, maar zo is het. Het missen zal blijven, hoeveel tijd er ook overheen gaat. Misschien verandert het in hoe vaak en hoe intens het er is, maar misschien ook niet. Het is wat het is.
MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-47057109731651637392014-04-05T22:31:00.004+02:002014-04-05T22:31:35.679+02:00Gradaties in missen...2 april werd onze prachtige dochter 7. Zeven jaar alweer! Wat is ze groot. En mooi en lief. En wat is het toch 'jammer' dat Patrick dit allemaal moet missen. Moet missen dat onze prachtige meid heeft leren schrijven. En lezen. En dat ze de mooiste en liefste korte briefjes voor ons schrijft. Voor Thijmen en mij, maar ook voor haar papa. Briefjes met de mooiste tekeningen vol met hartjes en sterretjes en 'I laf joe' erbij geschreven... <BR/>
<BR/>
Patrick is niet de enige die veel mist. Ik ook. De kindjes ook... Dit soort briefjes en de 'losse' opmerkingen maken keer op keer zichtbaar hoe intens verbonden we nog steeds met elkaar zijn. Hoezeer Patrick nog in ons dagelijks leven zit. Zo mooi om te zien en dierbaar om te voelen. Maar ook heftig; want zij moeten ook zoveel missen; een tweede persoon die onvoorwaardelijk van ze houdt. Die trots tot in de tenen is na een mooie uitspraak, een goed voorgelezen bladzij, een goed rapport of een heerlijke knuffel. Een tweede persoon van wie ze alles willen leren, met wie ze in discussie kunnen gaan. Die ze mee kunnen nemen in zijn en hun blik op de wereld. Een tweede persoon die hun alles is...
<BR/><BR/>
Afgelopen zondag vierden we Jasmijn's verjaardag alvast. 's Ochtends met de directe familie, 's middags met vrienden. Het weer was heerlijk, de taarten goed gelukt en de jarige straalde. Het was een topdag. 's Avonds op de bank overviel het me... Ik had - denk ik voor het eerst bij zo'n mijlpaal - niet de hele dat het onrustige, knagende gevoel. Ik had óók een leuke dag, zonder dat er de hele dag een schaduw in mijn hoofd zat. Best gek om dat te realiseren. En stiekem was ik ook wel een beetje trots. Trots op waar we nu staan en hoe het met ons gaat. Hoe goed we in ons vel zitten. En dat we - alle drie - nog steeds optimisten zijn. En dat het ons lukt om de liefde die er was te blijven voelen.
<BR/><BR/> Niets zo wisselvallig overigens als de mens... Dinsdagavond overviel de weemoed me dubbel en dwars. Terugdenkend aan de nacht waarin zeven jaar daarvoor een vrolijk bloemetje ons leven voorgoed op zijn kop zou komen zetten. Een nacht die we met zijn tweeën ingingen en waar we met zijn drieën uitkwamen. Een uniek moment van ons samen, van niemand anders. Een moment wat we nooit meer samen kunnen herbeleven. Wat kun je iemand toch vreselijk missen...MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-13571747465108472922013-08-18T09:37:00.001+02:002013-08-18T09:49:28.033+02:00Twee jaar geleden...Het is vandaag twee jaar geleden dat Patrick is overleden... Twee jaar!! Onvoorstelbaar, wat een gemis en verdriet. Aan de buitenkant zie je het misschien niet aan ons, maar er gaat geen dag voorbij dat we Patrick niet heel erg missen. <BR><BR>
Dit was het laatste nummer dat gespeeld werd tijdens de uitvaart. Een prachtige en toepasselijke tekst. Het was inderdaad veel en veel te kort, maar vergeten doen we Patrick nooit. <BR>
Vandaag om kwart voor zes zet ik hem even heel hard aan. <BR><BR>
<iframe width="420" height="315" src="//www.youtube.com/embed/x-ctMwEeDVM" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
<i><b>Andre Hazes - Bedankt Mijn Vriend</b><BR>
We hadden samen zoveel plannen Vriend<BR>
De oogst was mooi, voor jou en mij, m`n Vriend<BR>
Al ben je nu niet meer bij mij<BR>
Voor altijd ben je aan m`n zij<BR>
<BR>
We konden lachen maar ook huilen vriend<BR>
Jij deed voor mij wat ik niet kon, m`n Vriend<BR>
Ik heb het fijn met jou gehad<BR>
Je hebt een plaats hier in m`n hart<BR>
<BR>
Jij wordt nooit vergeten Vriend<BR>
Ja bedankt, het was te kort, dat vergeet ik niet<BR>
Iedereen hield van jou, dat stilt mijn verdriet<BR>
<BR>
Je bent nu enkel nog herinnering<BR>
Zo is het leven, maar het had toch zin<BR>
Het is te gek om waar te zijn<BR>
Jouw vriendschap overheerst mijn pijn<BR>
<BR>
Ik ben m`n grootste fan nu kwijtgeraakt<BR>
Wat ik nu ben, ja dat heb jij gemaakt<BR>
Nu is het echt koud zonder jou<BR>
Maar weet dat ik veel van je hou<BR>
<BR>
Jij wordt nooit vergeten Vriend<BR>
Ja bedankt, het was te kort, dat vergeet ik niet<BR>
Iedereen hield van jou, dat stilt mijn verdriet<BR>
Ja bedankt, het was te kort, dat vergeet ik niet<BR>
Iedereen hield van jou, dat stilt mijn verdriet<BR>
<BR>
Ja bedankt<BR>
Ja bedankt, het was te kort, dat vergeet ik niet<BR>
Iedereen hield van jou, dat stilt mijn verdriet<BR>
Ja bedankt, het was te kort, dat vergeet ik niet<BR>
Iedereen hield van jou, dat stilt mijn verdriet<BR>
<BR>
Ja bedankt<BR>
Ja bedankt<BR>
Ja bedankt</i><BR>MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-12237364628601595362013-08-11T22:09:00.001+02:002014-06-12T17:06:13.481+02:00Toeval of ...?Zondag is het precies twee jaar geleden dat Patrick is overleden. Weer een beladen maand en het verklaart waarom ik me 'gespannen' voel van binnen. Al twee jaar! Pas twee jaar... <BR/><BR/>
Toch voelt Patrick op de gekste momenten heel dicht bij. Door een liedje op de radio; ons trouwliedje van Boudewijn de Groot bij het weer binnenrijden van Nederland na de vakantie, of het liedje You've got the Love (openingsnummer bruiloft) van The Source op een emotioneel moment in het AMC. Of door onze lamp-in-de-steeg-met-nacht-en-bewegingssensor die sinds de eerste dag van onze vakantie niet meer uit gaat. Net alsof Patrick extra op het huis let omdat we er even niet zijn. (Maar die nu eigenlijk wel gewoon weer in zijn normale modus mag, dus Patrick...). Of die keer dat ik in mijn droom een standje van Patrick kreeg dat ik het huis goed moet afsluiten als ik ga slapen om er 's ochtends (als ik toch even dubbelcheck of de voordeur wel echt op slot zit) achter te komen dat de voordeur niet helemaal dicht was en iemand er alleen maar tegenaan had hoeven duwen om binnen te komen. <BR/><BR/>
Of zoals vandaag. We zitten in de auto op weg naar het verjaardagsfeestje van Lieve als TLC met Chasing Waterfalls voorbij komt. Ik zet de radio wat harder en zing lekker mee. Ik vind dit zo'n lekker nummer... Om de zoveel tijd hoor ik een nummer waar ik dan geen genoeg van kan krijgen. Het TLC-nummer is er zo een. Maar ook Can't fight the Moonlight van Leann Rimes. Ik denk aan Patrick. Hoe hij speciaal voor mij samen met Sok een dvd'tje van Coyote Ugly voor me had gemaakt zodat ik de film, waar het nummer de soundrack van is, continu aan kon zetten (en Patrick naar de dansende bardames kon kijken). Of het nummer waarbij ik het daarvoor had: En Vogue met Don't let go (Love). Waarbij Patrick een hele nacht de DAT-recorder (jaja) had laten draaien om het nummer in het geheim voor me op te nemen en dat vervolgens tig keer achter elkaar op een bandje te zetten. Dat hij het me gaf in de trein naar Castricum en dat hij speciaal voor die gelegenheid zijn walkman had meegenomen. Mijn stem breekt een beetje en de laatste tonen klinken. We zijn er. Ik parkeer de auto en haal diep adem...<BR/><BR/>
<iframe width="420" height="315" src="//www.youtube.com/embed/5Kih3XKF_Mw" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-3095062426101082272013-04-29T21:36:00.000+02:002013-04-29T21:38:46.658+02:00Het was een mooie dag!Afelopen zaterdag waren we samen met Frans & Margriet, Vicky & haar mannetjes, Inge & Robin, Sonja & Gerard, Joyce en Patrick's beste vrienden Oscar & Krista, Tjerk & Doret en Geert (Sok) & Machteld. <BR><BR>
We hebben gegeten, gedronken, herdacht. Met veel lachen en nu en dan een traan. <BR><BR>
Jasmijn en Thijmen waren de hele dag al opgewonden. Een verjaardag is natuurlijk iets bijzonders, ook al is de jarige er niet bij! Jasmijn wilde een cadeautje voor papa kopen, om eraan toe te voegen dat hij er eigenlijk niets aan had... Daarop opperde ze zelf om dan een mooie ballon, met roos en kaart voor haar papa te kopen. Samen is ze met tante Joyce op pad geweest om een mooie heliumballon in de vorm van een gouden hart te kopen. Na de toost hebben we die met zijn allen in de tuin opgelaten en hij vloog echt heel hoog zo de wolken in. Het was een prachtig en heel ontroerend moment!<BR><BR>
Dank voor de vele lieve berichtjes. Het heeft ons goed gedaan/doet ons goed!
<BR>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjTMFmHcjMsvnj9oPOGUVIZijztOY0vnSpb16NiTPf-SiUxB0MVi6z6oBmV5ayj-DxQh8bfJxhXj-TvyeEZH0XY5RfPWzHwlJtxnzi8mqH5mLrbmDhkvkGfx2jB9y0zQxg41QmMQfVcoYG/s1600/Verjaardag+Patrick.JPG" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjTMFmHcjMsvnj9oPOGUVIZijztOY0vnSpb16NiTPf-SiUxB0MVi6z6oBmV5ayj-DxQh8bfJxhXj-TvyeEZH0XY5RfPWzHwlJtxnzi8mqH5mLrbmDhkvkGfx2jB9y0zQxg41QmMQfVcoYG/s320/Verjaardag+Patrick.JPG" /></a> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiZ5UBEUzQaSDWvTLqM0it5JYtTvZQSqeA67SlxuyMlHQzDKSbZvSvCE8yXQcv0krLt9O3Oy9RdldHkpjlGuU9mAFnEN7F4NehXCUv_mEsLuV0-10SET5P7M4jkFzzEdTRnNHYRqcpQN4m/s1600/Verjaardag+Patrick+6.JPG" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiZ5UBEUzQaSDWvTLqM0it5JYtTvZQSqeA67SlxuyMlHQzDKSbZvSvCE8yXQcv0krLt9O3Oy9RdldHkpjlGuU9mAFnEN7F4NehXCUv_mEsLuV0-10SET5P7M4jkFzzEdTRnNHYRqcpQN4m/s320/Verjaardag+Patrick+6.JPG" /></a> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7-Syi-DAVEwRZu-neQFFkY2YnzFUWRS-SPyakl-ZZ-KUXXJVnuDnM8OZbyiURuzKE9d7sfniXdjsXpcjxTPxd-RCaOnZ9YiV4aryeHp6-CNu9zwniFj7Z2e8VNt0vhi0p39sfAUcDXtFO/s1600/Verjaardag+Patrick+5.JPG" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7-Syi-DAVEwRZu-neQFFkY2YnzFUWRS-SPyakl-ZZ-KUXXJVnuDnM8OZbyiURuzKE9d7sfniXdjsXpcjxTPxd-RCaOnZ9YiV4aryeHp6-CNu9zwniFj7Z2e8VNt0vhi0p39sfAUcDXtFO/s320/Verjaardag+Patrick+5.JPG" /></a> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtpG_rTvoIQV0bkWo2muqyfhUtqvJmP6Jy1nechtqbaf0NCwDOnHPVrQ1jUmyI0XmbrtoG2bB8ZGNc1WtCG0RtHqFeBRE8GkkLHVVBA_3lTqRGpVtEPmygfKB5I6tIOtTdzO5aCFizv_Ni/s1600/Verjaardag+Patrick+1.JPG" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtpG_rTvoIQV0bkWo2muqyfhUtqvJmP6Jy1nechtqbaf0NCwDOnHPVrQ1jUmyI0XmbrtoG2bB8ZGNc1WtCG0RtHqFeBRE8GkkLHVVBA_3lTqRGpVtEPmygfKB5I6tIOtTdzO5aCFizv_Ni/s320/Verjaardag+Patrick+1.JPG" /></a>MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-69071859068059321682013-04-27T10:39:00.000+02:002013-04-27T10:39:21.206+02:00Patrick's verjaardagHet is vandaag 27 april. Vandaag zou Patrick 41 geworden zijn. Het wordt zijn tweede verjaardag zonder... <BR><BR>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghY9-dE5n0bVl9StGl4zlZSwH84RUHp5emHOMwSrHOHSAWP_ZSHZS5ZXy1J2s4TSoLu3dp9vKd5yuvVO_WciYq2MpsTvJ95N-xJeMghM4iPwEyL_je1vpA8m4iO9IdjXyT25A4S605dQzs/s1600/DSC02441.JPG" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghY9-dE5n0bVl9StGl4zlZSwH84RUHp5emHOMwSrHOHSAWP_ZSHZS5ZXy1J2s4TSoLu3dp9vKd5yuvVO_WciYq2MpsTvJ95N-xJeMghM4iPwEyL_je1vpA8m4iO9IdjXyT25A4S605dQzs/s320/DSC02441.JPG" /></a>
<BR>
<i>Deze foto is genomen tijdens onze zomervakantie in 2008. Een jaar na de geboorte van Jasmijn, en bezig met een experimenteel medicijn dat veel bijwerkingen gaf, maar ook veel tumorreductie. Jasmijn kijkt in volle adoratie naar haar papa op. Happy times!</i><BR><BR>
Vorig jaar hebben de kindjes en ik vrij genomen en zijn we naar Sprookjeswonderland geweest. En 's avonds hebben we in Zeezicht met de families en Oscar & Krista, Sok & Machteld en Tjerk & Doret gegeten. Ook dit jaar zijn we vanavond met dezelfde groep, en dat voelt fijn. Vorig jaar werden er sigaren op het strand opgestoken. Eens kijken wat vanavond brengt ;-)<BR>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1sYRWdGKrSSGKrY0Kj16yOpv4qZ_m3afPdQetk905z2RT3kmn_ZiMsNWZN3wsKm5QaqJ4SboiU5HJll0AZ7qoJCsh3LIE10UmGy3ZzKoRdkAN65Hve_Yge6lTexcS_2dV0Qn_X2VJEv0C/s1600/DSC02048.JPG" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1sYRWdGKrSSGKrY0Kj16yOpv4qZ_m3afPdQetk905z2RT3kmn_ZiMsNWZN3wsKm5QaqJ4SboiU5HJll0AZ7qoJCsh3LIE10UmGy3ZzKoRdkAN65Hve_Yge6lTexcS_2dV0Qn_X2VJEv0C/s320/DSC02048.JPG" /></a>
<BR><BR>
Ik had het 'grote plan' om van Patrick's verjaardag een familiedag te maken; om iedere verjaardag iets speciaals met Jasmijn en Thijmen te doen. Dit jaar en volgend jaar kan dat nog, maar daarna is het Koningendag en komt er van dat plan weinig terecht. Ik ga er iets anders op verzinnen, want ik blijf het een mooi idee vinden om een - hopelijk heel lange - traditie te starten. Ik denk dat Patrick het wel mooi gevonden zou hebben; Koningendag op 27 april. Maar ik ben blij dat we nog twee jaar hebben voordat het echte volksfeest op deze datum losbarst...<BR><BR>
Zijn tweede verjaardag zonder al weer. Onvoorstelbaar hoe tijd tegelijkertijd stil kan staan en voorbij kan vliegen. Het is een wonderlijk iets, tijd. Want hoewel het missen niet minder wordt, gaan de rouwe kantjes er wel meer af. Worden de heftige herinneringen van de laatste periode steeds meer vervangen door de mooie herinneringen van de tijd ervoor. Vinden we iedere dag een beetje beter onze draai met zijn drietjes. Gaat het overleven van de eerste periode over in leven, en komt er steeds een beetje meer ruimte voor genieten. <BR><BR>
Ik merk het bij mezelf, maar ook bij de kindjes. Sinds een maand of drie komen er bij Jasmijn - al dan niet geholpen door foto's - steeds meer blije herinneringen bij. In mijn vorige blog schreef ik nog dat ik me een beetje zorgen maakte over Jasmijn. Dat ze heel veel aan haar papa moest denken, en dan ontroostbaar verdrietig was omdat ze dan alleen het beeld van het laatste uur kon oproepen. Bij haar komt er ook steeds meer ruimte voor 'blije' herinneringen. Dan moet ze letterlijk lachen en daarna in huilen uit te barsten als ze zich realiseert dat hij echt dood is. Heftig en confronterend, maar wel goed. Want er komt ook ruimte voor mooie herinneringen. <BR><BR>
Ik vind het heel fijn dat Patrick nog zo aanwezig is in ons dagelijks leven; er gaat geen dag voorbij of hij wordt niet genoemd. Dat gaat heel natuurlijk; in het spelen van de kindjes, de gesprekken aan tafel. Heel fijn. Voor mijn gevoel hebben Jasmijn en Thijmen daardoor echt een vader, ook al is hij er niet fysiek bij. En wat weten ze hun gevoel soms zo mooi te verwoorden. Thijmen met zijn uitspraak dat zijn vader een foto is die altijd lacht. Of soms probeert zijn zin te krijgen door als argument aan te voeren dat het van zijn papa wel mag :-). Jasmijn die haar armen om zichzelf heen slaat en zegt dat ze hart aan het knuffelen is want daar zit papa... <BR><BR>
Wat zouden we samen trots geweest zijn op onze prachtige kindjes. Ik ben het in ieder geval wel!<BR>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlihq69h1RNRgJk7xQLnqMkqy3jk3UYeC9D7n1mzF5zsjFGx06pio82v37A1tQa9YpVb2Sen2gVn1SM45qBrD3wcN_JwGKKPqQI5L4SVeK-WBuv3twirnpyNTEACWQvwV_1NdjdAttzVxT/s1600/DSC02626.JPG" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlihq69h1RNRgJk7xQLnqMkqy3jk3UYeC9D7n1mzF5zsjFGx06pio82v37A1tQa9YpVb2Sen2gVn1SM45qBrD3wcN_JwGKKPqQI5L4SVeK-WBuv3twirnpyNTEACWQvwV_1NdjdAttzVxT/s320/DSC02626.JPG" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhJIHuBIHqBkm1uTCRcCP0RwL6eoIcLIB28mSOPh5rJ2y472KzTnr4Bc5wkHEbw3vHGtGHos3nHRH-UC3L62KaLeGeXvrpmi9lSywzEQrzDgBVmku8Tr2fy3lMB2lv_VmEFmsQmEmQGqV_/s1600/DSC02600.JPG" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhJIHuBIHqBkm1uTCRcCP0RwL6eoIcLIB28mSOPh5rJ2y472KzTnr4Bc5wkHEbw3vHGtGHos3nHRH-UC3L62KaLeGeXvrpmi9lSywzEQrzDgBVmku8Tr2fy3lMB2lv_VmEFmsQmEmQGqV_/s320/DSC02600.JPG" /></a>
MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-87523262221168273842012-12-19T21:57:00.002+01:002012-12-19T21:57:54.548+01:00Trots op onze veerkracht!Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier een blogje plaatste. Nou geldt over het algemeen geen nieuws = goed nieuws, maar toch. Belangrijkste reden voor het uitblijven van updates was omdat ik Thijmen's uitspraak zo mooi vond. Hoe fijn is het als je het gevoel hebt dat je papa altijd lacht? <BR><BR>
Het gaat goed met ons, al is het wel tijd voor vakantie. Het is een pittig jaar geweest, en we hebben alle drie behoefte aan rust. Gelukkig wordt dat geregeld, dus dat komt helemaal goed. Ik merk dat we op zich redelijk in ons vel zitten, maar dat de decembermaand toch wel heel tastbaar maakt dat we niet compleet zijn en dat we dat ook zo voelen. Overal waar je komt wordt je geconfronteerd met gelukkige gezinnetjes (of zo lijkt het in ieder geval). En er zijn zoveel 'mis' momenten, momenten waar hij gewoon bij had moeten zijn; Thijmens verjaardag, Jasmijns hoofdrol in een theatervoorstelling van school, de bijzondere periode rondom Sinterklaas, de sneeuw van begin december en zo kan ik nog wel even doorgaan... <BR><BR>
Jasmijn gaat lekker; ze heeft het goed naar haar zin in de klas, heeft leuke vriendinnetjes, is leergierig, zit inmiddels op zwemles en op turnen en ze vindt beide het einde. Bij vlagen lijkt het al zo'n groot meisje dat heerlijk ongecompliceerd in het leven staat, maar toch... ze is heel wijs, is heel gevoelig voor emoties om haar heen en ze mist haar papa heel erg. Ze heeft het er wel minder vaak over, ze houdt het verdriet een beetje bij haarzelf. Wil er, zeker als ze verdrietig is, ook niet echt met me over praten. 'Daar word ik verdrietig van en dat wil ik niet,' zegt ze dan. Dat vind ik best moeilijk. Moet ik het gesprek nou wel aangaan/doorzetten of juist niet? Ik geef vaak aan dat ik Patrick ook mis, maar dat ik dan juist aan leuke dingen van/met hem denk, maar dat vindt ze moeilijk... Als ze aan Patrick denkt, denkt ze aan hun laatste uur. En dat beeld staat natuurlijk wel heel ver af van leuke dingen doen/lekker samen een ijsje eten. <BR><BR>
Thijmen is echt een heerlijk mannetje; grappig en ontzettend lief. Maar ook driftig en enorm koppig. Dat wordt nog wat later ;-) Ook hij is heel erg bezig met het overlijden van Patrick. Stelt veel vragen, hij probeert echt uit te vinden hoe het nou zit met zijn papa. 'Zit papa in het papa-kerkje (waar de uitvaart was)? Waarom komt hij dan niet naar huis?'. 'Maak-mensen kunnen alles maken, dus ook mijn papa. Wanneer is hij dan aan de beurt?'. 'Als je dood bent, ben je een ster. Maar waarom is mijn papa dan dood?'. Ook droomt hij momenteel heel veel, en blijkbaar ook over Patrick. Dan wordt hij huilend wakker en vraagt hij waarom papa altijd weggaat en nooit terugkomt. Hartverscheurend zijn dat soort momenten, maar ik hou me maar voor dat het goed is dat hij er in ieder geval over praat... Zeker als Thijmen boos is, moeten alles en iedereen het ontgelden; óók de papa-kerk. Daar moet ik nog wel eens om gniffelen; niets mis met de hechting aan zijn papa denk ik dan maar... <BR><BR>
Nog even en het is 2013. Het jaar waarin ik niet meer kan zeggen 'vorig jaar', dat het echt klinkt alsof het al veel langer geleden is dan het voelt. Een tweede kerst en Oud&Nieuw zonder. Maar toch, we hebben de weg omhoog gevonden en ik hoop dat we die nog even vasthouden! <BR><BR>
Vrij vroeg, maar toch alvast de beste wensen voor 2013. Maak er een mooi jaar van; tijd is te waardevol om hem ongemerkt door je vingers te laten glippen. <BR><BR>
Liefs, Michelle
MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-17443444254529309172012-10-05T22:32:00.000+02:002012-10-06T08:28:41.366+02:00'Mijn papa is een foto die altijd lacht' - terugblik op afgelopen zomerNu de herfst is ingetreden, voelt het als een goed moment om toch een beetje terug te kijken op afgelopen maanden. Het is deze zomer allemaal een beetje anders gelopen dan verwacht door mijn blessure. Maar ik ben nu ruim een maand uit het gips en het gaat gelukkig steeds beter met mijn voet. Nog niet helemaal pijn- of klachtenvrij maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen. <BR><BR>
De achillespeesblessure en -operatie waren natuurlijk niet echt handig <understatement> maar er zitten gelukkig ook positieve randjes aan. Vooraf was dit mijn grote angstvisioen: wat nou als er iets met mij gebeurt, dat kan gewoon niet... Maar het is gebeurd, en met dank aan heel veel vrienden en familie draaide de wereld gewoon door. Het geeft mij vertouwen dat ik er niet alleen voor sta. En, heel belangrijk; het geeft de kindjes vertrouwen dat als er iets gebeurt, het ook weer goed kan komen. Dat is niet de ervaring met artsen en ziekenhuizen die zij - en dan met name Jasmijn - hebben, maar wel eentje die ze weer moeten krijgen. <BR><BR>
Onze zomer heeft zich met name afgespeeld rondom het huis. Gelukkig werkte het weer redelijk mee en wat hebben we enorm genoten van de tuin. Wat is het toch een goede beslissing geweest om te verhuizen vorig jaar! De drie weken Frankrijk zaten er helaas niet in, maar ik denk niet dat de kindjes het heel erg gemist hebben. Jasmijn is een klein weekje met Jolien, een schoolvriendinnetje, mee op vakantie geweest en de logeerpartijtjes die ze allebei gehad hebben zijn niet op 1 hand te tellen. <BR><BR>
En toen werd het augustus... Een maand die ik heel intens heb beleefd. Elke dag stond in het teken van 2011; wie kwamen er die dag op bezoek, wat gebeurde er die dag, hoe was de gezondheid, het gevoel... Heel confronterend maar ook wel heel mooi. Gek genoeg had ik minder moeite met de datum 'de 18e', maar des te meer met de laatste donderdag. Voor mijn gevoel heb ik, zeker 's middags, iedere minuut voelen passeren. Met het dieptepunt rond 17.45 uur... Zoals gezegd had ik dat minder met de 18e, maar ja, het contrast met 2011 kon bijna niet groter zijn. Toen was het miezerige doordeweekse dag waarbij pas op het eind een voorzichtig zonnetje doorbrak. 2012 was een weekenddag met tropische temperaturen... <BR>
Vrijdagavond had ik eindelijk de moed om de film te bekijken die Patrick samen met Erik-Jan eind 2009/begin 2010 heeft gemaakt voor de kindjes. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Het was heel fijn om Patrick weer even te zien en te horen vertellen; de twinkel in zijn ogen, de lach in zijn stem. Fantastisch om hem weer even zo dichtbij te voelen. Misschien dat de 18e daarom wel 'mee viel', omdat hij zo dichtbij voelde. En, heel raar, maar ik voelde me de 19e een beetje opgelucht. We hebben het eerste jaar gehad en het gaat goed met ons. Ik denk niet dat het 'minder heftig' wordt nu het tweede jaar is aangebroken, maar juist door dat te accepteren komt er iets meer ruimte. <BR><BR>
<b>De kindjes & hun papa</b><BR>
Patrick zit in ons, is onderdeel van ons. Wordt iedere dag en iedere mijlpaal gemist. Het zindelijk worden van Thijmen, Jasmijn haar eerste zwemles. Maar ondanks dat hij er niet fysiek bij is, ís hij er wel. Jasmijn en Thijmen hebben een papa. Een papa waar ik het veel over heb, maar zij ook!<BR><BR>
Jasmijn heeft het vooral over dood en wil weten hoe het feitelijk werkt met 'dood gaan/zijn'. Hoe word je een ster? Hoe kom je in de lucht? Hoe weet ik welke ster papa is? En dat het zielig is dat zij geen papa heeft. Dat ze eigenlijk wel een nieuwe papa wil, maar dat moet dan wel Patrick zijn. Gewoon omdat ze hem mist. Ze voelt zich ook wel vaak verdrietig, moet soms huilen in bed. Vraagt regelmatig of ze foto's en filmpjes van hem mag zien en wil verhalen van Patrick en haar samen horen. Het is ook altijd een gespreksonderwerp als er vriendjes of vriendinnetjes komen spelen; omdat zij erover beginnen of omdat ze er een rollenspel omheen verzinnen. <BR>
Een paar weken geleden moest Joyce een van haar katjes heel onverwacht in laten slapen. Wij zijn 's middags even met zijn drieen naar haar toe gegaan, en al op de trap vroeg Jasmijn aan Joyce wat er was gebeurd. 'De poes was een beetje ziek', legde mijn zus uit. Daarop werd Jasmijn boos; 'niet waar, als je een beetje ziek bent ga je niet dood, dan ben je heel erg ziek!'<BR><BR>
Bij Thijmen lijkt het wel dat nu hij beter kan praten, duidelijker kan maken wat hij bedoelt, het er bij hem uitkomt. Hij kan soms ook echt boos op zijn papa zijn; dan vindt hij dat de foto weg moet en dan vindt hij papa stom. Maar mijn 'papa-ketting' (medaillon) krijgt wel heel vaak kusjes, en dan met name 'ondersteboven papa' (als de fotootjes op zijn kop staan). Dat vindt Thijmen echt heel erg grappig. Thijmen is ook heel erg aan het vergelijken; als hij in de supermarkt een kindje van zijn leeftijd (en dan het liefst een 'jommetje') ziet met een papa, dan loopt hij daar altijd op af. Vraagt hij of dat zijn papa is, en als het beaamd wordt zegt hij gelijk dat zijn papa dood is. En het liefst gaat hij dan een beetje uitsloven of een kunstje doen. Pas vroeg een papa een beetje overrompeld of dat echt was, en wie zijn papa was en toen antwoorde hij - zo mooi! - 'mijn papa is een foto die altijd lacht'. MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-18008249416506458132012-08-18T13:58:00.000+02:002012-08-18T13:58:12.036+02:00IM PatrickLieve allemaal,
Vandaag is het één jaar geleden dat Patrick is overleden.
Wat kan ik nou zeggen; het is een rare dag... Met hele verdrietige herinneringen, maar ook hele mooie en waardevolle.
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfstf3n9cmXiRksWiL9ZUA_g35Nhzii9niDnrFenJge4hKru5pIdGJ-iI7NytyqDC_NE3WMg9QYpNFSiW_ciBUUGBsupoANQcFsdB0W1aSRCXosOFujxH9f2bDEvdLFf8jS3xH__-yIt05/s1600/IMG_0202.jpg" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="400" width="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfstf3n9cmXiRksWiL9ZUA_g35Nhzii9niDnrFenJge4hKru5pIdGJ-iI7NytyqDC_NE3WMg9QYpNFSiW_ciBUUGBsupoANQcFsdB0W1aSRCXosOFujxH9f2bDEvdLFf8jS3xH__-yIt05/s400/IMG_0202.jpg" /></a></div>
<BR><BR>
Ik vind het een bizar gegeven, dat er een jaar voorbij is. Al 1 jaar. Pas 1 jaar. Met rouw zeggen 'ze' dat de seizoenen er over heen moeten gaan, dat je alles een eerste keer alleen gedaan moet hebben. Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat morgen anders is dan vandaag, of gister. Wel is het zo dat we er overall weer wat beter in zitten; dat het verlies van Patrick niet minder voelt, maar dat er ook weer ruimte is voor andere dingen. Net alsof ik geaccepteerd heb dat het verlies er altijd zal zijn, dat het geen kwestie is van verwerken en klaar, maar van acceptatie. Acceptatie, aanpassen en doorgaan. Genieten van hoe goed de kindjes het doen, hoe goed we het samen doen, wat een super waardevol netwerk van familie en vrienden we om ons heen verzameld hebben. Dat we, hoewel het soms heel eenzaam voelt, we niet alleen zijn. Eerder het tegenovergestelde!
<BR><BR>
Op het blog heb ik de IM pagina aangepast, met daarin mooie herinneringen aan Patrick. Aanvullen staat vrij!
<BR><BR>
Heel erg bedankt voor alle steun, liefde en luisterende oren. Zonder jullie zou het allemaal echt een stuk minder zijn!
<BR><BR>
Liefs, Michelle, Jasmijn & Thijmen MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-71803783613803495632012-08-01T09:40:00.002+02:002012-08-01T09:40:33.598+02:00Augustus 2011 - de omslagHet is weer een nieuwe maand... Augustus. Gelijk denk ik terug aan augustus 2011. De heftigste en meest emotionele maand uit mijn - ons - leven vol met dubbele emoties. Want natuurlijk is daar het enorme verlies na het overlijden van Patrick, maar ook de intensiteit, warmte en allesoverheersende liefde die zo tastbaar was in de laatste weken. En de opluchting en blijdschap dat Patrick niet langer hoefde af te zien. <BR><BR>
(Maandag) 1 augustus was vorig jaar de laatste 'onbezorgde' dag. Na een heel heftig weekend, met vermoedelijk een bloeding in de lever op zondag, ging het die maandag iets beter; minder pijn en een gezondere kleur. De huisarts was 's ochtends gekomen en ook de prikdienst om zijn bloedwaardes te controleren. Ze hadden eigenlijk vrijdag zullen komen, maar waren niet geweest. De rest van de dag was redelijk rust. Met de huisarts hebben we het nog maar een keer gehad over een bed in de woonkamer, voor overdag. Patrick wilde het eigenlijk nog niet, was bang voor de mogelijke implicaties en de onvermijdelijke stap terug, maar liet zich wel vermurwen. <BR><BR>
Dinsdag 2 augustus werd hij wakker en had totaal geen kracht meer in zijn lichaam. Hij kon niet eens meer gaan zitten. We hebben Lot nog gebeld, voor tips en adviezen. Na dat telefoontje ging de deurbel; de huisarts stond onverwacht voor de deur. De uitslag van het bloedprikken was binnen en die was dramatisch. Zijn HB was veel te laag en we moesten direct naar het ziekenhuis voor een drievoudige bloedtransfusie... Achteraf is dat de laatste keer dat Patrick boven is geweest; dat we samen in ons bed hebben geslapen. <BR><BR>
Donderdag mocht hij weer naar huis. Er was heel veel veranderd. Na het nieuwe bloed voelde hij zich wel beter, maar er was ook iets geknapt. Als geen ander realiseerde hij zich de uitzichtloosheid van zijn situatie. Patrick was moe, doodmoe. En klaar. <BR>Die middag hebben wij het voor het eerst heel serieus over euthanasie gehad. Niet voor op de lange termijn, maar voor 'binnenkort'. Zelf hoopten we het nog wel anderhalve maand te kunnen rekken, maar het was een kwestie van weken geworden, niet van maanden. Op vrijdagochtend hebben we het ook met de huisarts besproken; nog niet concreet, maar al wel dat het daar binnenkort op uit ging draaien.<BR><BR>
Het is allemaal veel sneller gegaan dan wij zelf ook gedacht hadden. De valpartij op zaterdagochtend, de laatste keer dat Patrick zelfstandig uit bed was gekomen, heeft daar volgens mij best een rol in gespeeld... Het maakte extreem zichtbaar hoe hard Patrick achteruit ging en hoe snel hij minder zelf kon doen. Fysiek was het klaar. En door het omvallen was er ook angst ingeslopen. Angst en daarmee een bevestiging van zijn gevoel 'het is genoeg'...MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-31263844156220366612012-07-25T15:30:00.001+02:002012-07-25T20:10:41.988+02:00Interview in het blad KinderenIn het maandblad Kinderen, dat vanaf vandaag tot 20 augustus in de winkel ligt, staat een uitgebreid interview met mij. Over Patrick's ziekte, zijn overlijden en hoe het nu met ons gaat. Met, als ik dat zelf mag zeggen, prachtige foto's van ons drietjes. Hieronder vast een sneak-preview. Ik ben er best een beetje trots op!!
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXtao5Kaqngem-n0V1qkasKA7zlelyenKqAylJd4zYNiH0NsSK3kLVUSmRZM7MzsEhLh0FeUMHYe3aqqcRFJRmM_Mek1Z5fQ9H0bwR2FhNo3uvA11ezWR3SEjYBD2WDXQEFp882jFznYEg/s1600/DSC00508.JPG" imageanchor="1" style="margin-left:1em; margin-right:1em"><img border="0" height="400" width="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXtao5Kaqngem-n0V1qkasKA7zlelyenKqAylJd4zYNiH0NsSK3kLVUSmRZM7MzsEhLh0FeUMHYe3aqqcRFJRmM_Mek1Z5fQ9H0bwR2FhNo3uvA11ezWR3SEjYBD2WDXQEFp882jFznYEg/s400/DSC00508.JPG" /></a></div>MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-50934879705275143942012-07-11T20:20:00.000+02:002012-07-11T20:20:12.272+02:00GeblesseerdAfgelopen zaterdag, tijdens een partijtje tennis, wilde ik een bal halen. Achter me hoorde ik een harde klap en het voelde alsof ik tegen een muur op liep die op mijn voet viel. Klassieke beschrijving, las ik achteraf op internet...
<BR><BR>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPNebmlH0mhH6CARAWvpRLCnxuTt8SjkdihYOoAPveSFaUIfHeOLlNKL4UygKl0-_6BHntxxTG9SDuiu8l-S6_kNvPJY28Zfi1apNPi1mzd53BVmC1cfAsKmWPXN9WfHsDyeK8LMaAqSiP/s1600/DSC00456.JPG" imageanchor="1" style="clear:right; float:right; margin-left:1em; margin-bottom:1em"><img border="0" height="180" width="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPNebmlH0mhH6CARAWvpRLCnxuTt8SjkdihYOoAPveSFaUIfHeOLlNKL4UygKl0-_6BHntxxTG9SDuiu8l-S6_kNvPJY28Zfi1apNPi1mzd53BVmC1cfAsKmWPXN9WfHsDyeK8LMaAqSiP/s320/DSC00456.JPG" /></a></div>
Gebroken, dacht ik nog. Maar helaas: achillespees afgescheurd. <BR>
Op naar de eerste hulp, in het gips en op zondagochtend gelijk geopereerd. Dat is gelukkig allemaal goed gegaan, maar het herstel wordt een langdurig verhaal:<BR>
De eerste anderhalve week is mijn onderbeen gespalkt en moet ik zo min mogelijk lopen. Nu is dat makkelijk vol te houden, want zodra ik ga staan (op een been), gaat mijn zere been direct kloppen. Daarna gips, en dan weer 1 of 2 weken later loopgips. En daarna nog een flinke tijd revalideren.<BR>
<a href="http://www.chirurgenoperatie.nl/pagina/traumatologie/achillespees.php">Lees hier meer over de blessure.
</a><BR><BR>
Niet echt handig natuurlijk, deze blessure. Nu geldt dat natuurlijk voor iedereen, maar confronterend was het allemaal wel. Weer een ziekenhuis. Wat voelde ik me alleen toen ze vroegen wie ze als contactpersoon voor na de operatie konden noteren. De geschrokken gezichtjes van de kindjes toen ze tekeningen kwamen brengen in het ziekenhuis. Thijmen en Jasmijn, die een beetje ontregelt zijn door de drukte in huis en Jasmijn die dan tegen Thijmen zegt 'maar ik laat je niet in de steek hoor'...<BR><BR>
En wat een geregel. Want ik kan echt even helemaal niets. Maar wat ben ik blij met mijn vrienden en familie, die gelijk weer voor me - ons - klaar staan. Die direct alles uit hun handen laten vallen om de kindjes op te vangen, om mij te verzorgen. Te koken voor mij en de kindjes, om hier te blijven slapen omdat ik de trap niet op kan en ze al helemaal niet kan tillen/aankleden/naar school en creche brengen/luier verschonen/etc. etc. etc. <BR><BR>
En dat niet een nachtje, maar de komende periode. Hoe fantastisch is dat?!?!
Dus ondanks dat ik pijn heb, gruwelijk baal, de vakantieplannen heb moeten annuleren, ben ik toch heel blij en dankbaar. Wat heb ik - wij - een super team van mensen om ons heen verzameld! Jullie zijn toppers! Waanzinnig bedankt!MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-413880223997978582012-06-16T11:51:00.002+02:002012-06-16T11:51:54.026+02:00TrouwdagZes jaar geleden was ik de bruid. En vorig jaar hebben we het nog eens dunnetjes over gedaan in ons nieuwe huis. Wat een prachtige, mooie en intense herinneringen!<BR>
Vandaag koester ik ze een beetje extra!
<BR> <BR>
<a href="http://www.facebook.com/media/set/?set=a.222821511171329.48862.100003304456941&type=1&l=b35cee4126">Hier fotootjes van deze twee dagen.</a>MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-15512320488563238412012-06-10T01:14:00.000+02:002012-06-12T09:45:12.910+02:00VaderdagSchool en creche zijn druk bezig met vaderdag. Heftig voor Jasmijn en Thijmen, want het lijkt ze nog bewuster te maken van het feit dat ze geen papa meer hebben... <br>
<br>
Op school heeft de juf het er wel met Jasmijn over gehad. Of ze iets voor papa wil maken, of anders voor mij of iemand heel anders. Voor mij, had ze besloten, zo vertelde de juf. En toch raakt het haar veel meer dan we dachten. Want ze slaapt momenteel weer heel onrustig. En van het ene moment op het andere kan ze huilen. 'Ik huil omdat papa dood is,' zegt ze dan. Ik vraag haar waar ze dan precies aan denkt; aan de laatste momenten, geeft ze dan aan. Vlak voordat hij het prikje kreeg. Ik probeer haar te vertellen dat ze dan aan fijne dingen van Patrick moet denken, maar dat kan ze niet. En van de week had ze een nachtmerrie. Hartverscheurend huilend werd ze wakker. Toen ik vroeg waarover ze droomde, begon ze zo mogelijk nog harder te huilen. Omdat haar papa dood was, maakte ze een vaderdagknutselwerk voor mij. Dat mocht ze niet zeggen, want het was een geheim. En nu had ze het toch verteld.<br>
Ik vind het zo heftig dat ze daar zo mee bezig is, dat het aan haar vreet. Ik zou willen dat het anders was, maar ja...
<br>
<br>
Ook Thijmen is er duidelijk mee bezig. Het lijkt wel dat nu hij een stuk beter praat, hij ook meer de behoefte voelt om het over zijn papa te hebben. Op de gekste momenten wil hij naar papa kijken; in mijn medaillon. Hij geeft zijn foto's dan kusjes en ik moet het dan ook doen. 'Papa lief' zegt hij dan. Ook vindt hij papa's van anderen heel interessant. <br>
Vandaag waren we op het feestje van Sanne. Jasmijn had een splinter in haar vinger die door haar vader, een gepensioneerd arts, met chirurgische precisie werd verwijderd. We vertelden Jasmijn dat 'de dokter' Sanne's vader is. Thijmen, die er ook bij stond, riep direct dat zijn papa dood is. Voor hem was het een losse opmerking, maar ik vind het toch elke keer weer heftig...<br>
<br>
Zo gaat het met ons: eigenlijk best wel heel goed, considering. We doen leuke dingen en redden het met zijn drietjes en de mensen om ons heen. <br>
Maar toch, alles heeft steeds een keerzijde waardoor we alledrie makkelijk uit balans te brengen zijn. En als we dat zijn, is het verdriet en het gemis weer heel erg aanwezig. En overal zit een randje aan. <br>
* Vorige week Roland Garros; super gaaf - maar de laatste keer dat ik daar was, was met Patrick. En de twee nachtjes van huis, gingen nu al een stuk beter. Thijmen sliep gewoon in zijn eigen bed, maar sinds ik terug ben wordt hij weer standaard midden in de nacht wakker en wil hij bij mij slapen. Ik laat hem maar.<br>
* Kamperen met Hemelvaart van Loes, Ing en haar familie - super gezellig, maar alleen in de tent is heftig. En dan Jasmijn: die leert zichzelf fietsen. Zo gaaf. Ik übertrots terwijl ik haar sta aan te moedigen, maar tegelijker voel ik me dan zooo alleen...<br>
* Het weekendje kamperen met Pinksteren. Zo leuk, maar alleen de auto inpakken, spullen verzamelen, auto uitpakken en wachten op hulptroepen omdat je de tent met zijn tweeen op moet zetten. En dan alle spullen... De laatste keer dat we ze gebruikt hebben was voor de geboorte van Jasmijn. Overal zit een herinnering aan, een gedachte, hoort een gevoel bij. Natuurlijk ook heel fijn, vakantieherinneringen behoren vaak tot de top-herinneringen. Maar ook zo confronterend.<br>
<br>
Dit soort momenten is moeilijk. En niet vanwegen het ongemak, maar vanwege de impact die het heeft in mijn - ons - hoofd...MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7265600359756293823.post-55289759256459017352012-05-23T21:16:00.001+02:002012-05-23T21:16:24.915+02:00Papa eigen huis?Het zal door de warmte komen, maar de kindjes kunnen niet slapen. Dat gebeurt op zich wel vaker; meestal moet ik dan een paar keer naar boven voor Jasmijn en misschien een keer naar Thijmen omdat zijn speentje kwijt is. <BR> <BR>
Vandaag is het precies andersom. <BR>
Net voor de tigste keer boven. Thijmen vraagt of ik even in bed kom. Hij wil papa zien. Samen gaan we liggen en hij kijkt naar de fotootjes in m'n medaillon. <BR><BR>
T: Schattig. Mijn papa.<BR>
M: Ja, jouw papa. Hij was lief.<BR>
T: Ook jouw papa?<BR>
M: Nee, mijn papa is jouw opa Gerard. <BR>
T: O. Ook Jasmijn papa?<BR>
M: Ja, Patrick was jouw papa en Jasmijn's papa. <BR>
T: Ja. Papa Lynn eigen huis, papa Hans eigen huis, Oscar eigen huis, Mark eigen huis. Papa eigen huis?<BR><BR>
Dat is zijn realiteit. Er zijn een heleboel mensen in zijn leven die aan het einde van de dag allemaal weer naar hun eigen huis gaan. Die niet meer bij ons in huis zijn als hij de volgende ochtend wakker wordt. <BR>
Heb maar weer verteld dat Thijmen's papa dood is, een sterretje.En dat dat sterretje nu papa's huis is. Thijmen vulde aan dat papa ziek was, dus hij kent het riedeltje wel. Maar hij snapt het niet. Dan wil hij weten of ik ziek ben. Of Jasmijn. Ik antwoord nee en hij is gerustgesteld. Hij pakt mijn gezicht met twee handjes en vraagt om een kus. Die krijgt hij. En een knuffel. Ik loop naar beneden en het is stil boven. Thijmen is gaan slapen.MichelleMhttp://www.blogger.com/profile/00208336956202735938noreply@blogger.com0