maandag 13 juli 2015

1425 dagen

13 juli… Ik voel opeens de enorme behoefte om mijn blog eens terug te lezen… 13 juli 2011: bloedonderzoek. Nieuw medicijn regime. Achteraf is dit de dag waarop het laatste hoofdstuk van zijn leven is begonnen. In mijn blog lees ik hoop en wanhoop. Herinneringen dringen zich op aan de dingen die ik niet heb opgeschreven. De gesprekken samen, de blikken, het toenemende gevoel dat het einde nadert, dat het onvermijdelijk is…

Over iets meer dan een maand is het vier jaar geleden dat Patrick overleed. Onvoorstelbaar dat we hem al vier jaar moeten missen. Zijn stem niet meer kunnen horen, zijn blikken moeten missen. Zijn droge opmerkingen of zijn scherpe meningen.

Hoewel hij al 1425 dagen niet meer bij ons is, maakt hij gelukkig wel nog steeds onderdeel uit van ons leven. Sterker nog, met het verstrijken van de tijd komt er steeds weer een stukje ‘oude Patrick’ terug. De herinneringen aan het lijden en het afzien die de eerste periode mijn gedachten en gevoelens overheersten, verdwijnen verder naar de achtergrond. De letterlijk pijnlijke laatste herinneringen maken plaats voor de onbezorgdere, mooie eerdere herinneringen. Beelden van de zieke Patrick worden vervangen door herinneringen aan de persoon Patrick, de jongen op wie ik verliefd geworden ben en de man waarmee ik ben getrouwd. Het gaat minder om ‘het overlijden en de pijn van het missen’ en veel meer om het ‘koesteren van de rijkdom van het gekend hebben en het mogen delen van onze levens’. Tijd is een rare factor… met het verstrijken van de tijd komt Patrick dus eigenlijk weer steeds iets dichter bij ons te staan…

Geen opmerkingen:

Een reactie posten