donderdag 18 augustus 2016

Vijf jaar missen; we zouden zo veel...

18 augustus 2016. Het is vandaag vijf jaar geleden dat Patrick is overleden. Een mijlpaal, al is er niets feestelijks aan...

Het is vreemd, maar omdat het zo'n "rond" getal is, voelt het heftiger. We zouden elkaar dit jaar twintig jaar gekend hebben. We zouden 10 jaar getrouwd zijn. Maar deze mooie mijlpalen worden overschaduwd door die andere mijlpaal; die van vijf jaar zonder Patrick.

Niet te bevatten hoe lang vijf jaar al is. Hoeveel wij Patrick moeten missen. Hoeveel hij heeft gemist. Bij hoeveel milestones, groot en klein, hij alleen in gedachten bij ons was...

Natuurlijk is tijd een bijzondere factor. Heeft de rauwe pijn van het begin plaats gemaakt voor meer berusting. Is er weer ruimte voor 'eerdere' herinneringen. Herinneringen aan de Patrick op wie ik verliefd ben geworden, in plaats de herinneringen aan zijn strijd tegen die rotziekte. Heeft ons dagelijks leven een nieuwe invulling gekregen; kook ik niet meer standaard voor een persoon te veel en hebben vrijwel alle eerste, tweede en xste keren de revue gepasseerd. Hebben we nieuwe balansen gevonden met elkaar en is er zelfs weer ruimte om te genieten en het leven te leven.

Maar toch... Het is niet of, maar en. Doorgaan en missen. Genieten en missen. Nieuwe herinneringen maken en missen. Het is onlosmakelijk met ons verbonden en het is er altijd. Soms confronterend of pijnlijk, soms grappig, soms bitter of wrang. Maar meestal heel fijn. Want door het voelen van missen, blijft Patrick ook heel dichtbij. Daardoor maakt hij nog steeds onderdeel uit van ons gezin, is hij voor Jasmijn en Thijmen nog steeds hun papa, is hij nog steeds een partner, zoon, broer, vriend. Is hij er wel altijd bij, ondanks het niet lijflijk aanwezig zijn.

Vanavond om 17.45 uur hef ik een glas op de lucht. Koester ik m'n herinneringen. Laat ik een traan, knuffel ik de kindjes en vertel ik een mooie Patrick-anekdote waardoor er ook ruimte is voor een lach. Doen jullie mee? Opdat hij altijd dichtbij blijft? Enneh... Nieuwe anekdotes zijn altijd welkom ;-).

Liefs, Michelle

woensdag 27 april 2016

Voor altijd 39!


27 april. Vandaag zou Patrick 44 geworden zijn, maar hij blijft voor altijd 39. Hij is fysiek niet meer hier, maar hij is nog steeds heel dichtbij, verankerd in ons. En dat voelt heel fijn.

Het is de vijfde verjaardag zonder jarige. Vandaag wil ik zijn geboortedag vieren; proosten op het mooie leven dat er was. Voor de tweede keer valt Patrick's verjaardag samen met Koningsdag, iets wat hij bij leven fantastisch had gevonden. Maar nu wringt het een beetje bij mij en bij de kinderen. Het moeten missen is niet makkelijk en Jasmijn en Thijmen worden zich steeds meer bewust van wat ze moeten missen. Maar, feestjes moet je vieren! En dus komen Frans & Margriet vanavond eten en heffen we het glas op een heel bijzondere Vriend!