zaterdag 6 augustus 2011

Matig

De afgelopen dagen gaat het... tja, hoe gaat het? Beter dan voor de bloedtransfusie, dat wel. Maar Patrick voelt zich zwak, heeft nog steeds weinig kracht. Lichamelijk toch wel weer een stap terug gedaan. Maar ook geestelijk wordt het zwaarder. Het perspectief wat er is, is niet echt aanlokkelijk. Met genezing houden we natuurlijk al langer niet echt rekening meer (al blijf je altijd hoop houden). Maar het gaat de laatste paar weken wel heel hard. Patrick's lichaam is leeg aan het raken, bijna op. En dat wordt de komende periode alleen maar meer. Maar we weten niet in welk tempo, of op welke manier. En hoe we ons daarbij gaan voelen, welke impact dat heeft op ons, onze kindjes en onze dierbaren. Een beangstigend vooruitzicht.

De keuze of beslissing die genomen moet worden is hevig. Het vooruitzicht is niet mooi; weer een leverbloeding, een andere complicatie door bijvoorbeeld de pleuritis carcinomatosa of steeds een stapje verder achteruit door uitholling van het lichaam. Het lichaam op z'n beloop laten of euthanisie? Maar hoe neem je zo'n beslissing, kies je zo'n moment? Hoe weet je dat het niet te vroeg is, dat er niet weer een opleving komt? Eigenlijk weet je het alleen maar als het te laat is; als je slechter bent dan je ooit had willen worden. Maar ja, dan ben je daar dus al...

Patrick en ik hebben de laatste dagen veel intense gesprekken. Waarbij het draait om - voor ons op dit moment - de hoofdvraag: wat als het blijft zoals het nu is, niet beter en niet slechter, is het dan genoeg om het vol te houden? Dagen, weken of misschien wel maanden? En wat dan als het slechter wordt, waar ligt dan de grens? Geen makkelijke vragen en ook geen makkelijke antwoorden. Maandag komt de huisarts weer en dan zullen we het er ook met hem over hebben, zijn standpunten horen.

De potentiele keuze om het heft in eigen hand te nemen, zegt helemaal niets over 'minder houden van' of 'het er niet meer willen zijn'. Alleen over het niet op deze manier willen zijn. En dat kan ik me zo goed voorstellen. Hoe het ook loopt, welke kant het ook uitgaat, ik voel niets anders dan trots en liefde voor Patrick.