vrijdag 5 oktober 2012

'Mijn papa is een foto die altijd lacht' - terugblik op afgelopen zomer

Nu de herfst is ingetreden, voelt het als een goed moment om toch een beetje terug te kijken op afgelopen maanden. Het is deze zomer allemaal een beetje anders gelopen dan verwacht door mijn blessure. Maar ik ben nu ruim een maand uit het gips en het gaat gelukkig steeds beter met mijn voet. Nog niet helemaal pijn- of klachtenvrij maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen.

De achillespeesblessure en -operatie waren natuurlijk niet echt handig maar er zitten gelukkig ook positieve randjes aan. Vooraf was dit mijn grote angstvisioen: wat nou als er iets met mij gebeurt, dat kan gewoon niet... Maar het is gebeurd, en met dank aan heel veel vrienden en familie draaide de wereld gewoon door. Het geeft mij vertouwen dat ik er niet alleen voor sta. En, heel belangrijk; het geeft de kindjes vertrouwen dat als er iets gebeurt, het ook weer goed kan komen. Dat is niet de ervaring met artsen en ziekenhuizen die zij - en dan met name Jasmijn - hebben, maar wel eentje die ze weer moeten krijgen.

Onze zomer heeft zich met name afgespeeld rondom het huis. Gelukkig werkte het weer redelijk mee en wat hebben we enorm genoten van de tuin. Wat is het toch een goede beslissing geweest om te verhuizen vorig jaar! De drie weken Frankrijk zaten er helaas niet in, maar ik denk niet dat de kindjes het heel erg gemist hebben. Jasmijn is een klein weekje met Jolien, een schoolvriendinnetje, mee op vakantie geweest en de logeerpartijtjes die ze allebei gehad hebben zijn niet op 1 hand te tellen.

En toen werd het augustus... Een maand die ik heel intens heb beleefd. Elke dag stond in het teken van 2011; wie kwamen er die dag op bezoek, wat gebeurde er die dag, hoe was de gezondheid, het gevoel... Heel confronterend maar ook wel heel mooi. Gek genoeg had ik minder moeite met de datum 'de 18e', maar des te meer met de laatste donderdag. Voor mijn gevoel heb ik, zeker 's middags, iedere minuut voelen passeren. Met het dieptepunt rond 17.45 uur... Zoals gezegd had ik dat minder met de 18e, maar ja, het contrast met 2011 kon bijna niet groter zijn. Toen was het miezerige doordeweekse dag waarbij pas op het eind een voorzichtig zonnetje doorbrak. 2012 was een weekenddag met tropische temperaturen...
Vrijdagavond had ik eindelijk de moed om de film te bekijken die Patrick samen met Erik-Jan eind 2009/begin 2010 heeft gemaakt voor de kindjes. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Het was heel fijn om Patrick weer even te zien en te horen vertellen; de twinkel in zijn ogen, de lach in zijn stem. Fantastisch om hem weer even zo dichtbij te voelen. Misschien dat de 18e daarom wel 'mee viel', omdat hij zo dichtbij voelde. En, heel raar, maar ik voelde me de 19e een beetje opgelucht. We hebben het eerste jaar gehad en het gaat goed met ons. Ik denk niet dat het 'minder heftig' wordt nu het tweede jaar is aangebroken, maar juist door dat te accepteren komt er iets meer ruimte.

De kindjes & hun papa
Patrick zit in ons, is onderdeel van ons. Wordt iedere dag en iedere mijlpaal gemist. Het zindelijk worden van Thijmen, Jasmijn haar eerste zwemles. Maar ondanks dat hij er niet fysiek bij is, ís hij er wel. Jasmijn en Thijmen hebben een papa. Een papa waar ik het veel over heb, maar zij ook!

Jasmijn heeft het vooral over dood en wil weten hoe het feitelijk werkt met 'dood gaan/zijn'. Hoe word je een ster? Hoe kom je in de lucht? Hoe weet ik welke ster papa is? En dat het zielig is dat zij geen papa heeft. Dat ze eigenlijk wel een nieuwe papa wil, maar dat moet dan wel Patrick zijn. Gewoon omdat ze hem mist. Ze voelt zich ook wel vaak verdrietig, moet soms huilen in bed. Vraagt regelmatig of ze foto's en filmpjes van hem mag zien en wil verhalen van Patrick en haar samen horen. Het is ook altijd een gespreksonderwerp als er vriendjes of vriendinnetjes komen spelen; omdat zij erover beginnen of omdat ze er een rollenspel omheen verzinnen.
Een paar weken geleden moest Joyce een van haar katjes heel onverwacht in laten slapen. Wij zijn 's middags even met zijn drieen naar haar toe gegaan, en al op de trap vroeg Jasmijn aan Joyce wat er was gebeurd. 'De poes was een beetje ziek', legde mijn zus uit. Daarop werd Jasmijn boos; 'niet waar, als je een beetje ziek bent ga je niet dood, dan ben je heel erg ziek!'

Bij Thijmen lijkt het wel dat nu hij beter kan praten, duidelijker kan maken wat hij bedoelt, het er bij hem uitkomt. Hij kan soms ook echt boos op zijn papa zijn; dan vindt hij dat de foto weg moet en dan vindt hij papa stom. Maar mijn 'papa-ketting' (medaillon) krijgt wel heel vaak kusjes, en dan met name 'ondersteboven papa' (als de fotootjes op zijn kop staan). Dat vindt Thijmen echt heel erg grappig. Thijmen is ook heel erg aan het vergelijken; als hij in de supermarkt een kindje van zijn leeftijd (en dan het liefst een 'jommetje') ziet met een papa, dan loopt hij daar altijd op af. Vraagt hij of dat zijn papa is, en als het beaamd wordt zegt hij gelijk dat zijn papa dood is. En het liefst gaat hij dan een beetje uitsloven of een kunstje doen. Pas vroeg een papa een beetje overrompeld of dat echt was, en wie zijn papa was en toen antwoorde hij - zo mooi! - 'mijn papa is een foto die altijd lacht'.