donderdag 27 oktober 2011

Voor papa

Gister zat ik wat te tikken achter de computer toen Jasmijn naast me kwam zitten.
'Kun je wat schrijven?' vroeg ze.
'Tuurlijk,'zei ik.
'Voor papa,'zei ze.
Ik heb alles meegetikt. Hieronder het stukje.

Mijn papa is dood.
En ik hou heel veel van hem.
Ik ben met hem op vakantie geweest.
Toen ik 3 was.
Niet met het vliegtuig.
Als het donker is gooien we het briefje omhoog zodat papa het kan lezen.
Maar wel met een envelop eromheen.
Die hebben ze bij de BSO.
Maar hoe gaan we dat omhoog gooien?
Ik weet het, van een ladder!
En schrijf nog maar een keer op dat ik heel veel van hem hou.
Echt heel veel, schrijf dat de hele tijd maar.

dinsdag 25 oktober 2011

Thuis

In de herfstvakantie zijn we er een weekje tussenuit gegaan. Met de kindjes en met een aantal vrienden. Met het vliegtuig naar de zon. Anderen keken wel wat verwonderd naar de samenstelling van onze groep; 1 man, 3 vrouwen en 4 kinderen. Tja, some guys have it all ;-))

Bij aankomst regende het op Kreta. Hmmm, dat was niet de bedoeling. Helemaal omdat het maandag ook nog regende. Nou ja, we hebben er het beste van proberen te maken. Zwemmen in de zee in de regen is ook leuk, helemaal als het zeewater 23 graden is. Dinsdag begon nog bewolkt, maar in de loop van de ochtend trok het open en ging de zon schijnen. De temperatuur steeg direct en we hebben de rest van de vakantie heerlijk op het strand of aan het zwembad vertoefd.

Heerlijk de zon op ons lijf en ook heerlijk om weer eventjes ongecompliceerd van en met de kindjes te genieten. Dat is er de laatste tijd toch een beetje bij in geschoten. Jasmijn en Thijmen hebben het heerlijk gehad. Jasmijns hoogtepunt: een bord stuk mogen gooien (naar goede Griekse traditie) en Thijmen heeft heerlijk rondgebanjerd op het strand en met genoegen het ene na het andere zandkasteel vakkundig gesloopt. Of dat nou echt leuk was, daar waren de meningen over verdeeld, maar hij vond het in ieder geval wel heel leuk ;-)
Ik zal een dezer dagen wel wat filmpjes/foto's van de vakantie plaatsen.

Ik vond de vakantie heel dubbel. Het was lekker om de zon weer even te voelen en energie op te doen. En het gezelschap was goed, ook belangrijk. Maar toch... weer iets wat ik zonder Patrick heb gedaan. De avonden alleen, niet samen met Patrick kunnen genieten van hoe blij en uitgelaten de kindjes waren. En dan al die gelukkige gezinnetjes op het strand waarbij de papa meehelpt zandkastelen te bouwen, krabbetjes zoeken, etc. Oscar heeft dat ook allemaal met de kindjes gedaan, maar dat is toch anders.

Wat wel gek is, is dat zowel de kindjes als ik de hele vakantie goed geslapen hebben. Ook ik lag er op tijd in en sliep. En Jasmijn droomde alleen over leuke dingen (het bord stuk gooien, het vliegtuig, het zwembad)en Thijmen werd niet roepend wakker. Raar dat dat nu we weer thuis zijn, gelijk weer voorbij is. Ik kom mijn bed weer niet in en Thijmen wordt weer een paar keer per nacht huilend of met een schreeuw wakker. Dat zal komen omdat het verlies hier thuis zoveel zichtbaarder en voelbaarder is. Net alsof we in de zon een beetje aan de realiteit konden ontsnappen, maar nu weer geland zijn.

dinsdag 11 oktober 2011

Regeldagje

Ik heb vandaag een regeldagje. Wel 'goed' om te zien dat het weer zich daaraan aanpast. Eerst vanmorgen naar het gemeentehuis. Na het debacle daar eind september mbt het verlengen van mijn paspoort, heb ik vandaag het verlengde paspoort uiteindelijk maar opgehaald. Dat moest wel, want ik had het om 12.00 uur nodig. En gelukkig, deze keer gaan onnadenkende vragen. Zelfs heel veel begrip van de mevrouw die ook gelijk het overlijden van Patrick heeft bijgeschreven in het trouwboekje. Horde 1 was genomen.

Daarna door naar het crematorium in Zaandam. Wat een deprimerend gebouw, ben echt zo blij dat we de uitvaart van Patrick in de Kogerkerk hebben kunnen doen. Enfin, heb zojuist de as van Patrick opgehaald. Die afspraak stond gepland en ook daar zag ik wel behoorlijk tegenop. Maar ook hier heel vriendelijk geholpen door een aardige mevrouw, en met een bus (zwaar & groot!!!) onder de arm weer naar huis. Ik ben wel weer klaar met vandaag...

Het is dat het allemaal zo verdrietig is, want anders zou de hele toestand bij vlagen toch ook wel hilarisch zijn hoor. Weet zeker dat Jiskefet er een fraaie theatertour vol mee zou kunnen krijgen. Van botte, onnadenkende opmerkingen, ongemakkelijke gesprekken, belachelijke formulieren van overheidsinstanties, soms heel ontroerende maar ook confronterende vragen en opmerkingen van kinderen en alles eromheen. Kan bijna glimlachen als ik de scene van vandaag afspeel in mijn hoofd; een koude (letterlijk), kille ruimte waarin ik even mocht wachten, omringd door urnen (voorbeeldexemplaren, denk ik...) waarvan de ene nog eh... opmerkelijker is dan de andere terwijl we 'even' de administratie afhandelen. Over smaak valt niet te twisten ;-)

maandag 3 oktober 2011

Nooit meer...

Nooit meer een kus, een blik, een glimlach, een aanraking
Nooit meer samen de dag bespreken, wat de kinderen nu weer zeiden/deden
Nooit meer dromen over vakantie, een volgende stap
Nooit meer praten over angsten, zorgen, wensen en ambities
Nooit meer je gesterkt voelen in elkaars nabijheid
Nooit meer samen trots kunnen zijn op elkaar en de kindjes
Nooit meer samen
Nooit meer... best waardeloos allemaal

Weer is er een maand verstreken. Het is alweer oktober. Augustus lijkt lang geleden, maar voelt als een gapende wond. Hier in huis normaliseert het enigszins, maar dat betekent ook dat het verlies alleen maar groter en zichtbaarder wordt. Thijmen die vrijwel alle mannen van Patricks leeftijd aankijkt en dan heel twijfelend 'papa?' vraagt, Jasmijn die slecht slaapt omdat ze steeds wakker schrikt omdat ze dan opeens weet dat papa dood is, ik die me de hele tijd verspreekt en steeds iedereen Patrick noemt en daar dan weer van schrikt, Jasmijn en Thijmen die steeds moeilijker afscheid van mij nemen op de creche en op school, de niet aflatende stroom aan regelwerk voor de 'erven van', een open zenuw die gevoel heet waardoor alles hard en ongecontroleerd binnen komt.