Wat nou als...

Wat nou als… Patrick morgen 50 geworden zou zijn. Hadden we het dan morgen gevierd, of in het weekend? Of volgend jaar als we samen 100 geworden zouden zijn? En hoe zou hij eruit zien? Zou hij grijs geworden zijn? Zou hij überhaupt nog wel haar hebben, want zijn inhammen werden de laatste jaren steeds groter? Zou hij een leesbril hebben, een gewone bril of helemaal geen bril? Zou hij nog tennissen of zou hij toch vaker voor de driving range gekozen hebben? Zou het eigenlijk goed gekomen zijn met zijn balgevoel? (Ik denk eerlijk gezegd van niet 😉). Zou hij net als Oscar (stukjes van) triatlons doen of zwemmen in het open water? Of zou hij eerder met Tjerk meegaan met een rondje op de racefiets? Zou hij nog regelmatig gamen (met Sok?). Ik zie hem ook wel uren samen op de bank zitten Fortniten met Thijmen. Zou hij als trotse vader langs de lijn staan bij Jasmijn en haar voorzien van allerlei technische informatie over de beste materiaalkeuze voor de keepershandschoenen?

En hoe zou ons dagelijkse leven eruit zien? Wat voor een arts zou hij geworden zijn? Vroeger dacht hij altijd dat hij internist wilde worden, al neeg hij na zijn co-schappen meer naar chirurgie of gynaecologie. Of toch huisarts? En zou ik de overstap naar het onderwijs gemaakt hebben? Zouden we nog steeds in Koog aan de Zaan wonen? Zouden we dan ook twee katten (denk het niet) en een hond (misschien als concessie) gehad hebben?

Wat nou als… Morgen zou Patrick 50 geworden zijn. Het is zijn 11^e verjaardag waar hij niet ouder wordt. Elf jaar; ik vind het bizar lang klinken. Het leven van nu lijkt ontzettend op ons leven van toen, al kunnen de verschillen niet groter zijn. Jasmijn en Thijmen waren 4 en 1.5 toen Patrick overleed. Nu is Jasmijn een echte jonge dame van 15 en Thijmen een brugpieper van 12. We wonen nog in hetzelfde huis en mogen ons gelukkig prijzen met de dierbare mensen om ons heen. Er is zoveel gebeurd. De familie is met de geboorte van Eva groter geworden, Inge kreeg ook kanker en is gelukkig weer kankervrij maar nog herstellende, valpartijen, hartproblemen, emigraties, nieuwe banen, mijlpalen en verschillende jubilea… De familieband is gelukkig onverminderd sterk. De banden met de mensen van toen zijn er nog; sommige zijn sterker geworden, andere wat vluchtiger maar nooit helemaal uit het zicht. Niet vreemd natuurlijk, want in 11 jaar verandert er natuurlijk altijd wel wat. Als ik naar mezelf kijk, ben ik nu een heel andere persoon toen. Niet in de laatste plaats omdat je samen natuurlijk heel anders bent dan in je eentje. Maar ook omdat je gevormd wordt door dat wat je meemaakt. Het moeten missen, het daarmee om leren gaan, het weer moeten leren om door te gaan met het leven heeft daar uiteraard heel veel impact op gemaakt.

Wat nou als… ik merk dat ik het steeds lastiger vind om me voorstellingen te maken van hoe het zou zijn als het allemaal anders was gelopen. Patrick blijft toch echt altijd 39. En herinneringen voelen als een warm bad, maar het niet meer hier zijn voelt als een oorverdovende leegte. Wat blijft moeten missen toch hard werken en wat missen we hem nog steeds.