Mijlpalen

2021 is voor mij een jaar vol met mijlpalen. Mijn ouders waren in maart 50 jaar (!) getrouwd en ook Frans en Margriet vieren dit jaar dat ze 25 jaar geleden in het huwelijksbootje zijn gestapt. Thijmen zit in groep 8 en hij neemt dus dit jaar afscheid van de basisschool.

En Patrick en ik zouden dit jaar 15 jaar getrouwd zijn. In plaats van dat jubileum te vieren, staan we dit jaar stil bij 10 jaar zonder. Het is dit jaar 10 jaar geleden dat hij is overleden. OMG, TIEN jaar… Jasmijn verwoordde het een tijdje geleden heel mooi; “Als een kind 10 jaar wordt, dan is het super blij. Double digits, hoe gaaf. Maar nu twee getallen… ik word er eigenlijk alleen maar heel verdrietig van.” Tja, mijlpalen… hoe anders kunnen ze voelen.

Wat is ‘moeten missen’ toch iets geks. Tijd heelt alle wonden, zeggen ze. Dat weet ik niet, maar door tijd verandert er gelukkig wel veel. Die eerste pijn van alle eerste keren, die ligt gelukkig ver achter ons. Dankzij de tijd heb ik de heftigheid van de laatste periode en het echte afscheid achter me kunnen laten. Waardoor de herinneringen die weggedrukt werden door de pijn weer kans kregen om naar boven te drijven. Als ik nu aan Patrick denk, word ik zelden nog teruggegooid naar de pijn van de laatste tijd samen waarbij de ziekte de overhand neemt. Mijn herinneringen nu zijn veel meer aan ‘gewone’ momenten, aan de leuke/gekke/grappige/lieve/suffe mijlpalen. Aan die keer dat hij een bowlingbal in zijn eigen knieholte gooide (jaja, qua motoriek was hij heel bijzonder). Aan onze wintersportvakanties; de man met blinkend materiaal die niet wist hoe hij een berg af moest komen. Aan op hoeveel kilo ik mijn racket zou moeten laten bespannen, want Patrick wist dat soort dingen en ik weet het nog steeds niet. Aan hoe weinig romantisch hij was, maar op de gekste momenten toch verbazingwekkend lief uit de hoek kon komen. Zoals toen die keer dat hij zijn DAT recorder (google maar, hoog nerd-gehalte) de hele nacht muziek had laten opnemen omdat ik een bepaald liedje zo mooi vond. Of die ene vrijdagavond; eerst een hapje eten bij de Argentijn en daarna naar een film die ik graag wilde zien. Ik was - natuurlijk - aan de late kant waardoor hij niet op die vrijdag, maar de maandag erop het aanzoek deed omdat hij dacht dat we anders de film (ik weet nu niet meer welke, maar ik wilde hem dus graag zien) zouden missen. Hoe ongelofelijk verliefd hij was op Jasmijn toen ze net geboren was; we hadden niet alleen net een dochter gekregen, maar er was ook een vader geboren. Of hoe trots hij was toen Thijmen geboren werd; een dochter en een zoon - zijn koningskoppel was compleet. Of die keer dat hij als Sinterklaas-met-sombrero incognito en kansloos dronken was. De feestjes op de Berberis, de wijntjes op het dakterras, de croissantjes op bed zodat ik even kon uitslapen, de aanmoedigingen langs de lijn… Zo kan ik nog wel even doorgaan, heerlijk.

In de loop van de tijd heb ik gelukkig weer heel veel vergeten herinneringen terug gekregen. Groot & klein. Herinneringen waardoor het missen weer even heel groot voelt. Maar dankzij die herinneringen voelt hij dan ook weer heel dichtbij. Dat ‘moeten missen’… Ik had natuurlijk veel liever gehad dat het helemaal niet nodig was geweest. Ik had liever niet willen moeten bedenken hoe hij als vader zou zijn, maar het veel liever willen ervaren. Hoe trots hij op Jasmijn en Thijmen zou zijn. Hoe hij zou helpen met huiswerk, zou kijken langs de lijn bij voetbal & hockey, discussies zou voeren, zou zitten gamen met Thijmen. Hoe wij samen ouder zouden worden…

Moeten missen… Ik kan toch heel eerlijk zeggen dat ik het ook wel fijn vind dat het er is. Natuurlijk zorgt het soms voor een rotgevoel of een traan. Maar ik heb dat veel liever, dan wanneer het er helemaal niet zou zijn. Beter kort gekend dan helemaal niet. En hoewel onze tijd samen veel langer had mogen zijn, hebben we ontzettend genoten van elkaar en van ons leven. En als kers op de taart hebben we samen twee prachtige kinderen gekregen. Kinderen die op het ene moment precies hun vader zijn, op het andere moment precies hun moeder en gelukkig het grootste deel van de tijd precies zichzelf zijn.

Wat had ik hun het ‘moeten missen’ graag willen besparen. Hun missen is anders; zij missen iemand die ze nauwelijks gekend hebben. Zij hebben niet die enorme schat aan eigen herinneringen. Maar via verhalen van mij, van familie en van vrienden worden zij toch nog regelmatig getrakteerd op nieuwe stukjes papa-informatie. Zo leren ze hun vader - en al zijn eigenaardigheden -toch steeds nog een beetje beter kennen. Met hun leeftijd groeit ook hun nieuwsgierigheid naar hoe en wie hun papa nou eigenlijk was. Dus heb je nog een mooie Patrick herinnering, groot of klein, deel hem dan ook eens met Jasmijn & Thijmen. Zij vinden het juist heel fijn om het te horen.